Δέκα λεπτά θέλω με τον παιδόφιλο. Μόνοι μας. Στο βρωμερό βαν του

«Αγάπη μου είμαι έγκυος» ακούστηκε από τα χείλη της γυναίκας της ζωής σου. Ηλεκτρικό ρεύμα κατέκλυσε τους νευρώνες σου. «Θα γίνω πατέρας Θεέ μου» σκέφτηκες και με αμήχανο χαμόγελο αγκάλιασες τη σύντροφό σου, φίλησες την κοιλίτσα της και γεμίσατε το πάτωμα με δάκρυα.

Το ίδιο γλυκό σκηνικό στήνατε κάθε νύχτα ξαπλωμένοι στο κρεβάτι σας, ονειρευόσασταν το μωρό σας, τη ζωή του, την ευτυχία του. Ο χρόνος πέταξε και δίχως να το καταλάβετε το αγγελούδι προσγειώθηκε από την ουράνια θαλπωρή της μητρικής κοιλίτσας,

Με κορμί τρεμάμενο και με μάτια δακρυσμένα το αντίκρισες και του ορκίστηκες αιώνια πίστη και αγάπη, του χάρισες τα κλειδιά της καρδιάς σου, του έδωσες την ίδια την καρδιά σου. Μέχρι ο θάνατος να σας χωρίσει. Ήταν το ΠΑΙΔΙ σου ρε μεγάλε.

Τί να πρωτοθυμηθείς από τότε; Τα πρώτα λογάκια, η πρώτη φορά που ψέλλισε μπαμπάάά ή μαμάάά και κατουρήθηκες πάνω σου, τα πρώτα του πολύχρωμα παιχνίδια, τα πρώτα βηματάκια, η ιεροτελεστία της αλλαγής κάθε λερωμένης μωρουδιακής πάνας, το πρώτο ποδήλατο με τα βοηθητικά ροδάκια, το πρώτο ποδήλατο με ταχύτητες, τα κάλαντα, οι οικογενειακές μαζώξεις με το σπίτι να παίρνει φωτιά από τα παιδικά χαμόγελα και τις θεσπέσιες μυρωδιές από τα φαγητά και τα μελομακάρονα της μαμάς.

Τα ευτυχισμένα γενέθλια με τούρτες και δώρα κάθε λογής να γεμίζουν χαμόγελο και χτυποκάρδι την αθώα παιδική ψυχούλα, τις παραμονές Χριστουγέννων που περίμενες υπομονετικά να το πάρει στην αγκαλιά του ο Μορφέας, ώστε να το παίξεις Άγιος Βασίλης για ένα βράδυ και να κάνεις πιστευτό τον γλυκύτατο αυτό μύθο για όσο το δυνατόν περισσότερο, μέχρι το παιδί να καταλάβει ότι ο κόκκινος χοντρούλης δεν υπάρχει. Τί να ξεχωρίσεις;

Τα ράμματα που έκανε στο χέρι κι εσύ πλημμυρισμένος με αίματα να τρέχεις πανικόβλητος στα Επείγοντα του νοσοκομείου αγκαλιά με το αγγελούδι σου να κλαίει και να ουρλιάζει. Κι εσύ να ιδρώνεις, να μην μπορείς να διαχειριστείς τον πόνο του, να θες να κλάψεις μαζί του και η θέση σου να μην στο επιτρέπει. Με φωνή αλλοιωμένη να φωνάζεις στους διαδρόμους «ένα γιατρό ρε παιδιά, το παιδί μου χτύπησε». Τα νυχτέρια που ψηνόταν στον πυρετό και πνιγόταν από τον βήχα και να ματώνει η καρδιά σου βλέποντας το αγγελικό πλάσμα να υποφέρει. Πώς να τα ξεχάσεις όλα αυτά;

Τα πρώτα σχολικά χρόνια, διαβάσματα, άγχη, νεύρα, καλοί βαθμοί, κακοί βαθμοί, φροντιστήρια, περηφάνια, απογοητεύσεις. Σχολικές γιορτές, ζωγραφιές, ποιήματα, πάρτι μασκέ. Οι πρώτοι πλατωνικοί έρωτες «αγαπάω τη Μαλία μπαμπάκα», «αγαπάω τον Δημητλάκη μαμάκα». Συγκίνηση και στιγμές, μέρες, ώρες, αξέχαστες.

Με αποκορύφωμα τα υπέροχα αέναα βράδια που πριν κοιμηθεί στο παραμυθένιο παιδικό κρεβάτι σε αγκάλιαζε, σου έσκαγε ένα φιλί στο μάγουλο και συ αισθανόσουν Βασιλιάς. Λάθος. Δεν αισθανόσουν. Ήσουν.

Κι όμως ρε φίλε..

…Όλη αυτή την ονειρεμένη αρμονία στην πήρε μακριά, μια γκρίζα μέρα, βίαια ο παιδόφιλος, στην πέταξε στο άθλιο βαν του γεμάτο απαίσια κωλόχαρτα, ελεεινές καραμέλες-δολώματα, βρώμικες κουβέρτες και τρισάθλια προφυλακτικά, στη βίασε και σου διέλυσε τη ζωή. Και για τη δική σου ζωή χέστηκες. Του παιδιού τη ζωή κατέστρεψε ο γαμημένος. Του μικρού σου Άγγελου.

«Αν κάποιος τολμήσει και απλώσει το βρωμόχερό του πάνω σε παιδί, βεβαιώσου ότι δεν θα απλώσει το χέρι του σε κανένα άλλο ξανά». Νόμος. Πίσσα και πούπουλα στον σιχαμένο. Όλα τα καζάνια της κόλασης να βράσουν και να τον περιμένουν. Αλύπητα και χωρίς σάλιο ντροπής. Χωρίς τζάμπα ναύλα και καθωσπρεπισμούς για ένα εμετικό, σιχαμένο τέρας. Μια είναι η Δίκη και μια η φυλακή για το ανθρωποειδές:

Εσύ κι αυτός στο σιχαμένο βαν του κακόμοιρε πατέρα, για δέκα ολόκληρα λεπτά, αυτό θέλει ο άθλιος. Και του δίνω πολλά του γαμημένου..