Ας φωτίσουμε την άλλη Ελλάδα…

“Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός “εγώ”, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς “εγώ”; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει “εγώ”. Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε “εμείς”. Είμαστε στο “εμείς” κι όχι στο “εγώ”.”, λέει για την πατρίδα ο Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματα του.

Συνήθως,

σε καιρούς δύσκολους και σκληρούς, την πατρίδα επικαλούνται πολλοί εξυπηρετώντας ποικίλους σκοπούς και συμφέροντα. Ο Δημήτρης Ψυχογιός, σε άρθρο του στο ‘ΒΗΜΑ’ της 24ης Μαρτίου 2012, ρωτάει «Η Ελλάδα έχει ανάγκη σήμερα από τον πατριωτισμό των πολιτών της ή από τη φιλοπατρία τους;» και απαντά «Τελικά, η φιλοπατρία είναι δυσκολότερη από τον πατριωτισμό, όπως και το «φιλόπατρις» κλίνεται πιο δύσκολα από το «πατριώτης». Αλλά αυτό χρειαζόμαστε σήμερα.», θεωρώντας ότι «…η φιλοπατρία είναι αρχέγονη και ενστικτώδης κατάσταση… ενώ ο πατριωτισμός είναι πολιτική έννοια που εμφανίστηκε με τη Γαλλική Επανάσταση…».

Φιλοπατρία, λοιπόν. Πιστεύω πολύ βαθιά ότι ύψιστη έκφραση φιλοπατρίας του Έλληνα πολίτη σήμερα είναι η συμβολή του, με όσες δυνάμεις διαθέτει, ώστε να επανέλθει στο κέντρο της συζήτησης στην κοινωνία το αίτημα για ουσιαστική Παιδεία, που θα αποτελέσει τον βασικό παράγοντα αναγέννησης της πατρίδας μας. Δυστυχώς, πρέπει να παραδεχθούμε ότι η πολιτισμική κρίση που, κατά την άποψη πολλών, έφερε την οικονομική χρεωκοπία οφείλεται στην υιοθέτηση από μερίδα της κοινωνίας (με καθοδήγηση ποικιλώνυμων δυνάμεων)  παρακμιακών ‘αξιών’ και προτύπων , όπως πχ. ο εύκολος πλουτισμός, η αποδοχή της ήσσονος προσπάθειας, η ευμάρεια βασισμένη στα δανεικά, η αποθέωση της αναγνωρισιμότητας στα ΜΜΕ, η ανοχή στον λαϊκισμό και στο ψέμα, ο θαυμασμός και η επιβράβευση του κάθε είδους  ισχυρού, ο εθισμός στις εντάσεις και τις συγκρούσεις για το θεαθήναι, η καταδίκη των συναινέσεων, η απόρριψη του ‘άλλου’, του διαφορετικού κλπ..

Παιδεία, λοιπόν! Ο Μάνος Χατζιδάκης σε ένα ιστορικό κείμενο του λέει “…Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του. Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή Παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η Παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως, τέτοια Παιδεία δεν ευνοείται από τ