Ας δημιουργήσουμε ένα δυναμικό κίνημα για την ενίσχυση της ποιότητας στην εκπαίδευση

Στο προηγούμενο κείμενο μου που φιλοξενήθηκε στην aixmi.gr στις 10 Ιουλίου 2012 έγραφα, εκφράζοντας την αγωνία μου για τα προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί από τη συνεχιζόμενη αμφισβήτηση και μη εφαρμογή καίριων διατάξεων του νόμου 4009/11 για τα Πανεπιστήμια ένα χρόνο μετά τη ψήφιση του, ότι:

«…Αν ο ισχύων νόμος εξασφαλίζει αυτά (ποιότητα, ακαδημαϊκή αυτοτέλεια, κοινωνική λογοδοσία, διαφάνεια στη διοίκηση και στα επιτεύγματα τους, εξωστρέφεια, επαρκή δημόσια, αλλά και ανταγωνιστική χρηματοδότηση, απόρριψη του ‘πανεπιστημιακού’ κομματισμού)

ας τον διατηρήσουμε, αν, όμως, χρειάζεται αλλαγές, ας αποφασισθούν αυτές ΑΜΕΣΑ (όμως με την απαιτούμενη δικαιολόγηση και τεκμηρίωση) και ας υπάρξει ένα νέο, ελπιδοφόρο ακαδημαϊκό τοπίο από το επόμενο ακαδημαϊκό έτος…»

«…Η κοινωνία περιμένει πολλά από τα Πανεπιστήμια που η ίδια χρηματοδοτεί και δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Δεν υπάρχει τώρα πια, τη στιγμή της κρίσης και της παρακμής, η πολυτέλεια άλλων ‘παιχνιδιών’..».

Πρόσφατα, ψηφίστηκαν πράγματι στη Βουλή τροποποιήσεις σε καίριες διατάξεις του νόμου 4009/11, οι οποίες όμως οδήγησαν σε νέες έντονες αντιπαραθέσεις, εντός και εκτός του πανεπιστημιακού περιβάλλοντος, με βασικό ερώτημα αν αυτές οι αλλαγές αποτελούν αντιμεταρρύθμιση ή συνέχιση της μεταρρύθμισης. Μάλιστα άρχισαν πάλι να (ξανα)ακούγονται φωνές περί θερμού φθινοπώρου και κλειστών πανεπιστημίων, κάτι που αν συμβεί πιθανόν να δώσει την ‘χαριστική βολή’ στα ιδρύματα.

Είμαι από αυτούς που πιστεύω ότι το νομοθετικό πλαίσιο, που καθορίζει τα της λειτουργίας τόσο τριτοβάθμιας όσο και των υπολοίπων εκπαιδευτικών βαθμίδων βεβαίως επηρεάζει άμεσα, με τις επί μέρους διατάξεις του, το διδακτικό, εκπαιδευτικό και ερευνητικό έργο των μελών της εκπαιδευτικής  κοινότητας  συνολικά και κατευθύνει σε ένα βαθμό τις επιλογές των ιδρυμάτων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι νόμοι-πλαίσια για την εκπαίδευση και την έρευνα πρέπει να εξασφαλίζουν τις καλύτερες δυνατές συνθήκες σε όλα τα επίπεδα (που αναφέρονται στην αρχή του κειμένου) για την άσκηση του έργου των διδασκόντων, όπως, επίσης, πρέπει να καθορίζουν και τα όρια μέσα στα οποία πρέπει να ασκείται αυτό το έργο, αντιμετωπίζοντας φαινόμενα παραβατικότητας, ανεπάρκειας, ανομίας, έλλειψης ακαδημαϊκού ήθους, κλπ.

Όμως, ταυτόχρονα είναι γνωστό ότι, στο παρελθόν, μεγάλοι Έλληνες εκπαιδευτικοί και ερευνητές, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, γνωστοί (όπως πχ. οι Δ. Γληνός, Α. Δελμούζος, Μ. Τριανταφυλλίδης, Ρ. Ιμβριώτη, Μ. Ανδρόνικος, Α. Μάνεσης κ.ά.) και άγνωστοι στο ευρύ κοινό, επηρέασαν με το εξαιρετικό τους έργο την Ελληνική Εκπαίδευση διαχρονικά (συχνά και με προσωπικό κόστος), ακόμα και μέσα σε ιδιαίτερα αντίξοες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες (δικτατορίες, κατοχή, αυταρχικά καθεστώτα κλπ.), ανεξάρτητα από το ισχύον κάθε φορά νομοθετικό καθεστώς. Έτσι, θυμόμαστε το έργο αυτών των μεγάλων Δασκάλων, ενώ έχουμε ξεχάσει τους νόμους για την εκπαίδευση που ίσχυαν τότε.

Θεωρώ, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει άλλος χρόνος για συνέχιση των σκληρ