Quo Vadis Graecia ?

Το γεγονός ότι η χώρα πορεύεται με ένα καθολικά ανίκανο και αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα είναι ,ασφαλώς, ένα μεταπολιτευτικό αξίωμα το οποίο καθημερινά αποδεικνύεται . Το κράτος εξαθλιώνει τώρα τους πραιτοριανούς  που διόρισε και επιβάλλει φόρους που δεν πρόκειται να εισπράξει σε μια άναρχη αγορά  την οποία αδυνατεί να ελέγξει.

Οι εκτός των κρατικών τειχών πολίτες , οι οποίοι επιχειρούν στο φαιό τοπίο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας , συνειδητοποιούν καθημερινά την επιχειρούμενη φορολογική εξόντωση κάθε νόμιμης δράσης και είναι έτοιμοι να προσχωρήσουν καθολικά στην παραοικονομία της μαύρης

αγοράς ως αναγκαστική πράξη πρόσκαιρης επιβίωσης.

Η περιβόητη ανάπτυξη δεν θα έρθει ούτε με τις δόσεις των δανείων που απέμειναν,  οι οποίες μόλις και μετά βίας θα πληρώσουν τόκους,  μισθούς και συντάξεις  , ούτε με τα επιδοτούμενα  dg προγράμματα που κατακλύζουν την αγορά με άχρηστα και υπερτιμολογημένα λογισμικά.

Το κράτος μας δεν αρκέσθηκε στην αυτοκαταστροφή του αλλά φρόντισε να δημιουργήσει μια εξίσου διεφθαρμένη και συναλλασσόμενη εν πολλοίς ιδιωτική οικονομία με την κλειστή νομενκλατούρα των πολιτικών του υποστηρικτών . Η αγροτιά οδηγήθηκε αποκοιμισμένη από τις επιδοτήσεις στην εξαφάνιση και   η   κρίση, πλέον,  σαρώνει όλες τις μορφές της ιδιωτικής πρωτοβουλίας των τελευταίων δεκαετιών, των μικρών επιχειρήσεων ,των αυτοαπασχολούμενων και των αγροτών που απέμειναν.

Το κλείσιμο των επιχειρήσεων  , οι απολύσεις , οι πολύμηνες  καθυστερήσεις πληρωμών, η μαύρη εργασία αποτελούν την τραγική όψη της  ιδιωτικής οικονομίας για την τύχη της οποίας το πολιτικό σύστημα είναι παγερά αδιάφορο. Οι απόμαχοι της καταρρέουσας μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας,  εξοντωτικά υπερχρεωμένοι , βγαίνουν  στο κλαρί της παραοικονομίας , η οποία αποκτά χαρακτηριστικά οικονομικού και κοινωνικού κινήματος ενάντια στην επερχόμενη κινεζοποίηση της γηραιάς ηπείρου στις παράκτιες ζώνες του απείθαρχου νότου …

Η οικονομική δυσπραγία των καιρών, όμως,  δεν είναι στα καθ’ ημάς «συστημικό» πρόβλημα του παγκόσμιου καπιταλισμού αλλά μια ανίατη ασθένεια ενός «σοβιετικού» κράτους το οποίο δημιούργησαν και συντήρησαν όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις .

Quo vadis Graecia ;  Η πρόβλεψη του μέλλοντος μιας διεφθαρμένης χώρας δεν αποτελεί «ιστορική προφητεία»  αλλά  μαθηματική συνεπαγωγή . Η  συντεταγμένη αποκρατικοποίηση της χώρας με δυνάμεις πολιτικής μετριοπάθειας φαντάζει δύσκολη, καθώς εκλείπει η συναίνεση και πρυτανεύει το κομματικό κόστος . Η αποδόμηση του νεοελληνικού κράτους συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερες πιθανότητες να συντελεσθεί άναρχα και βίαια  ,  καθώς η κοινωνία των συντεχνιών επιμένει να ζήσει την τελευταία πράξη του αριστερού λαϊκισμού που υπόσχεται τα πάντα . Ο από μηχανής θεός της ελληνικής κρίσης  , δεν ξέρω αν θα είναι δεξιός ή αριστερός ,  θα πρέπει όμως να φέρει επί σκηνής την ευρηματική και εφευρετική κοινωνία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που γνωρίζει την τέχνη της εργασίας.

*Ο Γιώργος Χατζητέγας είναι εκπαιδευτικός