Ο ΣΥΡΙΖΑ σε ριψοκίνδυνη τροχιά σύγκρουσης

Έγραφε την Τετάρτη το newpost , ότι η έκτακτη συνέντευξη Τύπου, την οποία αποφάσισε εσπευσμένα ο Αλέξης Τσίπρας μετά την κατάρρευση της στρατηγικής του λόγω των εξελίξεων στο Κυπριακό θα είχε ως κύριο αποδέκτη το εσωτερικό του κόμματος του. Και πράγματι, ο κ. Τσίπρας πήγε το μισό δρόμο προς την κατεύθυνση του Αριστερού Ρεύματος και των συμμάχων του στη μειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή και αντιπροσωπευτικά, Παναγιώτη Λαφαζάνη, Αντώνη Νταβανέλλου και Γιώργου Σαπουνά, υιοθετώντας μια στρατηγική σύγκρουσης με την Ευρωζώνη. Αυτό που δεν έκανε ήταν να επαναπροσανατολίσει το κόμμα στη ρήξη με την Ευρωζώνη, όπως αυτοί θα ήθελαν, σχέδιο Β δεν είπε ότι έχει, όσο ιντριγκαδόρικο και αν ήταν εκείνο το «εξετάζουμε πολλά σενάρια». Ο κ. Τσίπρας φρόντισε να αναθεωρήσει σε όλη τη γραμμή τη ρεαλιστική στροφή του Ιανουαρίου, προσπαθώντας να «πάρει πίσω» ακόμα και τα περί «εθνικού μας νομίσματος» για το ευρώ, ενώ υιοθέτησε πλήρως τη φόρμουλα «όχι πάση θυσία στο ευρώ». Η συγκρουσιακή στάση απέναντι στους εταίρους και η υποβάθμιση της σημασίας του νομίσματος είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι υπαγορεύεται και από τις δημοσκοπήσεις, που δείχνουν ότι το εκλογικό σώμα διολισθαίνει σε μια επαμφοτερίζουσα στάση απέναντι στο κοινό νόμισμα. Υπάρχει και ένας ακόμα λόγος πάντως, ο κ. Τσίπρας δεν θέλει να αφήσει να δημιουργηθεί η εντύπωση, ότι θα βάλει ως άλλος Αναστασιάδης την ουρά στα σκέλια μετά τους πρώτους λεονταρισμούς και θα εφαρμόσει πειθήνια το μνημόνιο, πολιτικά για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό θα ήταν μια καταστροφή. Ίσως γι’ αυτό να πήγε προετοιμασμένος στη συνέντευξη, θέλοντας να μπορεί να απαντήσει τι θα κάνει, αν βρεθεί αντιμέτωπος με μια Μέρκελ αποφασισμένη να του κόψει τον ELA τη Δευτέρα, όπως καληώρα του Αναστασιάδη. Και ναι μεν διαβεβαίωσε σε όλους τους τόνους ότι θα πει όχι και δεν θα κάνει πίσω, έβαλε όμως και κάποιες προϋποθέσεις για να έχει επιτυχία η σύγκρουση με τους εταίρους, οι οποίες είναι αξιοσημείωτες. Έθεσε δε ως προϋπόθεση επιτυχίας να πληρούνται και οι τρεις προϋποθέσεις. Αντιπαρερχόμαστε το να είναι η κυβέρνηση αποφασισμένη, που χρησιμεύει στην αντιδιαστολή με τη στάση του Αναστασιάδη, και το οποίο αποτελεί την πολιτική ουσία της πολιτικής Τσίπρα, αν θέλει να πάει τον όγκο των «αντιμνημονιακών» ψηφοφόρων του στην κάλπη. Οι άλλες δύο προϋποθέσεις που έθεσε σηκώνουν ωστόσο συζήτηση. Να είναι ο λαός αποφασισμένος και να χτιστούν διεθνείς συμμαχίες, που θα διασφαλίζουν, ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι μόνη της. Το «λαός αποφασισμένος» θα εξαρτηθεί από την πορεία της τρικομματικής. Ο κόσμος μπορεί να μην πείθεται από τον κ. Τσίπρα, έχει όμως βαρεθεί την κατάσταση και δεν βλέπει φως. Αν τους επόμενους μήνες υπάρξει βελτίωση και πιστέψει ότι έχει κάτι να διαφυλάξει, τότε μάλλον δεν θα είναι αποφασισμένος όπως θα ήθελε ο κ. Τσίπρας. Αν το τέλμα όμως συνεχιστεί, τότε μπορεί και να πιστέψει, ότι πρέπει να ταράξει τα νερά. Οι «συμμαχίες» είναι ένα ερωτηματικό: Ποια χώρα της Ευρωζώνης έχει διάθεση και ανάστημα για να τα βάλει με τη Γερμανία; γι’ αυτό το κομμάτι, ο κ. Τσίπρας ανακοίνωσε πρωτοβουλίες το επόμενο διάστημα. Ότι αυτές, μπορεί να ανατρέψουν τους συσχετισμούς ισχύος είναι κάτι παραπάνω από αμφίβολο. Η χρησιμότητα συμμαχιών εκτός Ευρωζώνης δε, δεν δείχνει να μπορεί να επηρεάσει τα πράγματα… Η υιοθέτηση μιας πολύ σκληρής γραμμής απέναντι στους εταίρους είναι στρατηγική υψηλού ρίσκου, που μπορεί να τρομάξει τον κόσμο. Η δυναμική της, επίσης δεν ελέγχεται. Είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς, ότι ο κ. Τσίπρας έχοντας δεσμευτεί σε όλα αυτά θα επιστρέψει από τη διαπραγμάτευση και θα πει, «και τώρα εφαρμόζουμε μνημόνιο». Είναι επίσης δύσκολο, να τα πάρει όλα αυτά πίσω. Στην ουσία, ο κ. Τσίπρας έχει εγκλωβιστεί σε μια συγκρουσιακή τακτική που δυσκολεύει ακόμα και τις πιρουέτες. Και η εσωκομματική αντιπολίτευση, θα κάνει το παν για να μην μπορέσει να απεγκλωβιστεί από αυτήν. Θέμης Δαγκλής