Παιδεία: Αξιοκρατία, αξιολόγηση, πιστοποίηση

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;}ΤΟ ΒΗΜΑ 31/7/2012

Δράττομαι της ευκαιρίας να γράψω αυτό το άρθρο από την όλο και αυξανόμενη επιθυμία νέων συνανθρώπων μου και νέων επιστημόνων να εγκαταλείψουνε τη χώρα για καλύτερες σπουδές ή ένα καλύτερο επαγγελματικό μέλλον. Προσωπικά πιστεύω ότι η απογοήτευση αυτή των νέων ανθρώπων πηγάζει ως ένα μεγάλο βαθμό από την κατάντια του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ιδιαίτερα στην

τριτοβάθμια εκπαίδευση η ποιότητα της γνώσης που παρέχεται είναι ελλειπέστατη.

Μικροί πυρήνες φοιτητών προφασιζόμενοι δημοκρατικές αποφάσεις της μειοψηφίας των φοιτητών προβαίνουν στις πιο φασιστικές ενέργειες όπως είναι αυτές των καταλήψεων, των προπηλακισμών καθηγητών και οποιοδήποτε αντιφρονούντων απαξιώνοντας στην ουσία οι ίδιοι το πανεπιστήμιο. Καθηγητές χωρίς κανένα έλεγχο και σε πλήρη πελατειακή εξάρτηση από κόμματα και φοιτητικές παρατάξεις (αφού εξαρτάται η εκλογή τους από τη ψήφο τους) αποφασίζουν κατά το δοκούν, διαχειρίζονται τεράστια κονδύλια με καθόλα αδιαφανή τρόπο αναλώνοντας τεράστια ποσά σε ύποπτες επιχορηγήσεις ερευνών.

Φοιτητές και καθηγητές αποφασίζουν από κοινού για το πρόγραμμα σπουδών με άγνωστα στο ευρύ κοινό κριτήρια. Αξιολόγηση και αξιοκρατία είναι έννοιες άγνωστες μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να ήταν σημαία του ελληνικού πανεπιστημίου. Όλα αυτά που σε οποιοδήποτε άλλο πανεπιστήμιο στο κόσμο θα θεωρούνταν σκάνδαλο εδώ είναι καθημερινότητα. Έτσι η κατάσταση αυτή ωθεί τη σιωπηλή πλειοψηφία των φοιτητών και πτυχιούχων σε δύο επιλογές την αλλαγή ή τη φυγή. Η μία λύση είναι η φυγή. Η άλλη λύση είναι η σύγκρουση και η αλλαγή με τις παγιωμένες αντιλήψεις ενός από τα πιο διαβρωμένα συστήματα της μεταπολίτευσης, του εκπαιδευτικού.

Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο στη παιδεία που θα δίνει το παράδειγμα των αλλαγών που θέλουμε να δούμε στο μέλλον όχι μόνο μέσα στα πανεπιστήμια αλλά και στην ίδια τη κοινωνία. Ήρθε η ώρα να φύγουμε επιτέλους από την επίφαση της δημοκρατίας στη λειτουργία των πανεπιστημίων, δηλαδή μία δήθεν εσωτερική δημοκρατία που ουσιαστικά δεν υπάρχει και να πάμε σε μια ουσιαστική δημοκρατία όπου το πανεπιστήμιο θα λογοδοτεί θα υπηρετεί και θα εξυπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας και της χώρας. Είμαστε μέρος μιας παγκόσμιας οικονομίας και όλοι μας κρινόμαστε καθημερινά και όποιος δε το βλέπει αυτό εθελοτυφλεί. Δε μπορούμε να συνεχίσουμε να έχουμε τη ψευδαίσθηση ότι ένας νέος μπορεί να δουλέψει μόνο αν έχει το μέσο ή μια πελατειακή σχέση.

Άρα ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΡΙΣΤΕΙΑ, ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ είναι έννοιες εκ των ουκ άνευ και πρέπει να αποτελέσουν φάρο στις επερχόμενες αλλαγές στη τριτοβάθμια εκπαίδευση. Σ’ αυτή τη προσπάθεια εμείς οι νέοι οφείλουμε να διεκδικήσουμε μία χώρα που θα θέλουμε να μείνουμε και να εργαστούμε και μόνος τρόπος να γίνει αυτό είναι να την ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ.

Παντελής Χαιρέτης