Νόμος ΑΕΙ: Το τέλος της αρχής

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;}

Του ΚΩΣΤΑ ΖΩΡΑ*

Ο νόμος πλαίσιο δεν είναι το αποτέλεσμα νομοθετικής παρέμβασης «μεταρρυθμιστικών» έστω προθέσεων. Αποτελεί την άμεση συνέπεια ευρύτερου σχεδιασμού για την ολοκληρωτική άλωση των πανεπιστημίων από συγκεκριμένα επιχειρηματικά και εφοπλιστικά συμφέροντα.
Μετά τη νίκη των συμμάχων στο Ελ - Αλαμέιν ο Ουΐνστον Τσόρτσιλ απευθυνόμενος στους καθημαγμένους, αποκαρδιωμένους, φοβισμένους και τελικά απαισιόδοξους

Άγγλους, έλεγε το ιστορικό: «Δεν μπορώ να σας πω ότι είμαστε στο τέλος, ούτε καν στην αρχή του τέλους, είμαι βέβαιος όμως ότι βρισκόμαστε μπροστά στο τέλος της αρχής».

Ενώπιον της αγωνιούσας και χειμαζόμενης ακαδημαϊκής κοινότητας, η οποία με σθένος και αυταπάρνηση αντιστάθηκε και επέτυχε τη μη εφαρμογή σε όλα τα πανεπιστήμια του περιβόητου νόμου 4009/2011, θα μπορούσε να λεχθεί, μετά την εξαγγελία «αναγκαίων προσαρμογών στον νόμο» από τον υπουργό παιδείας κ. Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο, κατά την πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή επί των προγραμματικών δηλώσεων, ότι «βρισκόμαστε μπροστά στο τέλος της αρχής» ή ότι άρχισε «το ξήλωμα του πουλόβερ».

Πάντως ο καλών προθέσεων υπουργός ματαιοπονεί ήδη. Σωτηρία για τον 4009/2011 δεν υπάρχει. Ο νόμος αυτός είναι «ανεφάρμοστος, ανενεργός, κλινικά νεκρός. Πρέπει να αποσυρθεί», όπως επιτακτικά τόνισε επίσης στη Βουλή η εκλεκτή συνάδελφος κ. Θεανώ Φωτίου, βουλευτής επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ.

Συνακολούθως επιθυμώ ως μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητας να ευχαριστήσω τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ και τον πρόεδρό του κ. Αλέξη Τσίπρα για την τιμή που επιφύλαξαν στη σύνοδο των πρυτάνεων κατά την εξέλιξη των διερευνητικών εντολών μετά την εκλογική αναμέτρηση της 6ης Μαΐου 2012. Είχε προηγηθεί ο χαρακτηρισμός των πρυτάνεων των πανεπιστημίων μας από επίσημα χείλη τότε ως «πιθήκων», στο πλαίσιο της κορύφωσης, θα έλεγα, ενός κύματος καθολικής απαξίωσης και συκοφάντησης, διά του οποίου επιχειρήθηκε την τελευταία διετία να σαρωθεί κυριολεκτικώς το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο.

Ο νόμος πλαίσιο δεν είναι το αποτέλεσμα νομοθετικής παρέμβασης «μεταρρυθμιστικών» έστω προθέσεων. Αποτελεί την άμεση συνέπεια ευρύτερου σχεδιασμού για την ολοκληρωτική άλωση των πανεπιστημίων από συγκεκριμένα επιχειρηματικά και εφοπλιστικά συμφέροντα. Στον σχεδιασμό αυτό συνέπραξαν, σε αγαστή πάντοτε σχέση με αυτά τα συμφέροντα, πολιτικοί, εκδότες, καναλάρχες, δημοσιογράφοι, καθηγητές πανεπιστημίων της αλλοδαπής και δυστυχώς ευάριθμος κύκλος συναδέλφων από τα πανεπιστήμια του εσωτερικού. Ο ίδιος χώρος συμφερόντων προσπάθησε ανεπιτυχώς να απαξιώσει τον εκλεκτό συνάδελφο πρύτανη και νυν υφυπουργό παιδείας κ. Θεόδωρο Παπαθεοδώρου συμμέτοχο στην άμυνα του δημοκρατικού πανεπιστημίου.

Το παρόν σύντομο πόνημα κλείνει με ορισμένες ακόμη σκέψεις:

* Για πρώτη φορά μετά το 1974 έγινε απόπειρα να λειτουργήσουν στα πανεπιστήμια όργανα διορισμένα