Καπιταλισμός (1), του Νίκου Μπογιόπουλου

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;} Ο Ενγκελς αναφέρει ότι

«στον καπιταλισμό κάθε βήμα προς την άμβλυνση της κρίσης,

προετοιμάζει την επόμενη φάση της κρίσης».

Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στον καπιταλιστικό κόσμο. Αυτό ακριβώς, με βιωματικό τρόπο, το διαπιστώνουμε στην περίπτωση της Ελλάδας των αστικών κυβερνήσεων, της

λιτότητας, των μνημονίων και της τρόικας.

*

Οσα μέτρα έχουν ληφθεί για την αντιμετώπιση - υποτίθεται - της κρίσης, αντί να οδηγήσουν σε ελάφρυνσή της, την έχουν επιβαρύνει ακόμα περισσότερο. Κι όταν κάποια στιγμή αυτή η πολυπόθητη «έξοδος από την κρίση» εμφανιστεί, με δεδομένο τον πρόσκαιρο και αναιμικό χαρακτήρα της «ανάκαμψης» που θα ακολουθήσει, δεν θα αφορά τα λαϊκά στρώματα.

Θα πρόκειται για την απόδραση και την έξοδο από την κρίση των ισχυρότερων μερίδων του κεφαλαίου, η οποία θα έχει συντελεστεί πάνω σε σωρούς κοινωνικών ερειπίων.

*

Η επιβεβαίωση της επιστημονικής ανάλυσης του μαρξισμού είναι απόλυτη:

Ελπίδα διεξόδου του λαού από την κρίση, με τα εργαλεία του καπιταλισμού, δεν πρόκειται να υπάρξει.

***

Το παραπάνω συμπέρασμα προκύπτει αναπόδραστα εφόσον εξετάσει κανείς την καπιταλιστική κρίση στην ουσία της και θέσει το εξής απλό ερώτημα, το οποίο έχει απαντηθεί ιστορικά δεκάδες φορές:

Μπορεί ένα σύστημα που γεννά κρίσεις να τις υπερβεί - και πολύ περισσότερο να τις «καταργήσει» - διά της αναπαραγωγής του;

Μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση μέσω της αναπαραγωγής του συστήματος που γεννά την κρίση και που φορτώνει τα βάρη της στους λαούς;...

*

Μιλώντας κανείς για την ουσία και τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης, δεν μπορεί να μη διαπιστώσει το εξής ολοφάνερο:

Ζούμε σε μια κοινωνία που τα έχει όλα, αλλά η ίδια αυτή κοινωνία που έχει και διαθέτει απ\' όλα, δεν τα έχει και δεν τα διαθέτει για όλους.

Στην κοινωνία που έχει απ\' όλα, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων έχει από ελάχιστα έως τίποτα.

Ποιος, λοιπόν, μπορεί πραγματικά να διαφωνήσει ότι πιο παρανοϊκό και σπάταλο σύστημα δεν υπήρξε και δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ στην ιστορία;

Εχουμε όλων των ειδών τις μουστάρδες, μόνο που οι άνθρωποι ψάχνουν στους σκουπιδοτενεκέδες στην Αθήνα για ένα κομμάτι ψωμί. Υπάρχει αναρχία στην κατανομή της εργατικής δύναμης, υπάρχει έλλειψη χεριών σε μια σειρά τομείς, αλλά ταυτόχρονα έχουμε έκρηξη ανεργίας. Υπάρχει υπερπληθώρα μέσων παραγωγής και προϊόντων, αλλά ταυτόχρονα η παραγωγή πέφτει και τα προϊόντα μένουν απούλητα.

Γιατί;

Η απάντηση δεν είναι ούτε η «κρίση χρέους», ούτε οι «διαταραχές στο χρηματοπιστωτικό σύστημα», ούτε οι «φούσκες», ούτε τίποτα από όλα όσα συνιστούν παράγωγα, επιφαινόμενα και μορφές εκδήλωσης της κρίσης.

Η απάντηση στην αιτία της κρίσης κρύβεται σε δυο λέξεις:

«Υπερσυσσώρευση κεφαλαίου».

***

Είναι χαρακτηριστικό:

Το 2007, παραμονές εμφάνισης της