Ενωτική αγωνιστική παρέμβαση εκπαιδευτικών Ευρυτανίας: Εκλογές αιρετών

Tweet Κατηγορία: Ανακοινώσεις

 

ΕΝΩΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΙΡΕΤΩΝ

ΟΤΑΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΡΟΥΣΦΕΤΙ

 ΤΟΤΕ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ!

«Ποιος σκύβει στους αφέντες το κεφάλι και ποιος τα βράδια κλαίει σαν παιδί;»*

Το πολιτικό σκηνικό

διεθνώς αλλά και στη χώρα μας απεικονίζει καθαρά την κρίση του καπιταλισμού. Με πρόσχημα την κρίση αυτή ο πλούτος συσσωρεύεται στα χέρια των τραπεζιτών, των μεγαλοεπιχειρηματιών, των πολυεθνικών και των κάθε είδους λαμογίων και υποτακτικών τους. Οι εθνικές κυβερνήσεις εξαπατώντας τους λαούς και καταργώντας κάθε έννοια δημοκρατίας έχουν αναλάβει την εργολαβία της ιδεολογικής και πολιτικής στήριξης των αλλαγών αυτών. Κι όπου δεν μπορούν μόνες τους ή μαζί με τους «διεθνείς οίκους», η ΕΕ και το ΔΝΤ συνεπικουρούν. Η δημοκρατία έχει παραχωρήσει τη θέση της σε διορισμένους και διευθυντήρια που παίρνουν αποφάσεις παρά και ενάντιά στη θέληση των λαών. Η «μπότα» του ολοκληρωτισμού έχει μπει στη ζωή μας και αυτό συμβαίνει σ’ όλη την Ευρώπη.

«Όσα τους κέρδισες με τα μαρτύρια τα παζαρεύουν πάλι στα χαρτιά.»*

Οι κυβερνήσεις που η ΕΕ, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ στηρίζουν για να επιβάλουν την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα και την καταπάτηση κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζόμενων (μισθολογική  αφαίμαξη, εργασιακές σχέσεις του προηγούμενου αιώνα, ασφαλιστική –συνταξιοδοτική εξόντωση  κα) έστησαν ένα ολόκληρο σκηνικό τρομοκράτησης, εκβιασμού και κινδυνολογίας. Οι κυβερνήσεις αυτές προσπαθούν να πείσουν για την αναγκαιότητα να πληρώσουν οι εργαζόμενοι την καπιταλιστική κρίση δίνοντας παράλληλα «κίνητρα» για επενδύσεις (!!!) στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Δεν λειτουργούν σαν «ναιναίκοι» αλλά σαν συνέταιροι στην μεγάλη αρπαχτή.

«Ποιος ονειρεύεται πως κάποιοι άλλοι βγαίνουν και κάνουν πρώτοι την αρχή;»*

Για να περάσουν αυτή την πολιτική στηρίζονται όχι μόνο στα «ενσωματωμένα» ΜΜΕ αλλά και στις πλήρως υποταγμένες πλειοψηφίες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που λειτουργεί σαν δούρειος ίππος μέσα αλλά πάνω στο συνδικαλιστικό κίνημα. Απ’ τη μια τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ εργολάβων «εξισώνουν» τις ευθύνες για την οικονομική κατάσταση της χώρας ώστε να δεχθούμε τις συνέπειες των δικών τους πολιτικών. Σε περιπτώσεις δημοσιογράφων που διαχωρίζουν τη θέση τους ή ασκούν κριτική (Βαξεβάνης, Αρβανίτης, Κατσίμη) υπάρχει η απόλυση ή ο εισαγγελέας. Απ’ την άλλη η στάση των  ηγεσιών της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας απογοητεύει και διώχνει από την οργανωμένη διεκδίκηση  τη μεγάλη μάζα των εργαζόμενων. Ο οργανωμένος συνδυασμός αυτών των δύο σπρώχνει ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους έξω από κινηματικές διεκδικητικές διαδικασίες δίνοντάς τους τη δυνατότητα να επιβάλλουν χειρότερα μέτρα και με πιο αυταρχικό τρόπο.

«Μια πλαστική ανέμισες