Φασολάκια και χάντρες, μία...ιστορική συμφιλίωση

Τόσες φορές τα βλέπω στους πάγκους της λαϊκής, δίπλα-δίπλα, χάντρες και μπαρμπούνια (ή τσαουλιά), δεν είχε περάσει όμως ποτέ από το μυαλό μου πως θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε παρέα, στο ίδιο πιάτο.

Προχθές έκανα μία γερή προμήθεια από χάντρες (από τα πιο νόστιμα φαγητά του χειμώνα, όπως και να μαγειρευθούν) και πήρα και λίγα φρέσκα φασολάκια, μπαρμπούνια, για ένα φαγητό. Εάν ξέρεις όμως τη δουλειά σου..... Μου θύμισε το ανέκδοτο εκείνο με τον πωληταρά που έχει ξεπουλήσει όλο το μαγαζί(είδη ψαρέματος, είδη camping,

μεταφορικά μέσα για όλα τα μέλη της οικογένειας, κλπ, κλπ) σε κάποιον που πήγε να αγοράσει σερβιέτες για τη γυναίκα του.

Έτσι και αυτός, είδε τα π ρ ά σ ι ν α που αγόρασα για άμεσα, “διέγνωσε” και το πάθος μου για τα κ ό κ κ ι ν α, και τον άκουσα να λέει : “- Δεν θα φας που δεν θα φας κρέας, δεν τους προσθέτεις τουλάχιστον λίγες ...κρεατωμένες χάντρες, θα αλλάξουν εντελώς τη γεύση του φαγητού…”

Ευτυχώς που τον άκουσα!!! Ο συνδυασμός των τραγανών (και όχι εντελώς λιωμένων) φρέσκων μπαρμπουνιών, με τις σαρκώδεις και μεστές χάντρες, σε ένα χυλωμένο περιβάλλον από μία σάλτσα που ...”τα έχει όλα” (τη νοστιμιά της φρέσκιας ντομάτας αλλά και το μπακαρά χρώμα του πελτέ, μελωμένες πατατούλες σοταρισμένες με κρεμμύδι και καρότο και σβησμένες με κρασί, τη γλύκα της κίτρινης κολοκύθας, την αρμονική αντίθεση των αρωμάτων της κανέλλας και του τηγανιτού σκόρδου, αλλά και την “διπλή αισθητική ανάπλαση”, με το χρώμα και το άρωμα του μαϊντανού), ο συνδυασμός αυτός μπορεί να ικανοποιήσει απόλυτα και τα πιο δύσκολα γούστα, και τους πιο απαιτητικούς ουρανίσκους. (***)Και δεν είναι καθόλου πιο δύσκολο από τα γνωστά, αγαπημένα, λαδερά φασολάκια, άλλο ένα από “τα φαγητά της μαμάς”.