Λουκουμαδάκι μου (με κολοκύθα) εσύ!

Κάποτε, μία βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, ήταν σαν ένα “Ταξείδι στο Κέντρο του Κόσμου”. Η τότε (φτωχική αναμφίβολα) Αθήνα, είχε τόσα πολλά να σου δείξει, να σου μάθει, να σε ενθουσιάσει. Είχε μεγάλα μαγαζιά, είχε φώτα, είχε διάκοσμο, είχε ευγενικούς μαγαζάτορες και ταπεινούς μικροπωλητές που λέγαν μεταξύ τους καλημέρα, είχε προθήκες με φανταχτερά πράγματα “από την Ευρώπη”…

Είχε παιχνίδια που μόνο να τα χαζέψουν μπορούσαν οι περισσότεροι (αλλά, όμως, τα

χάζευαν... Και τα απολάμβαναν... Σε όμορφα στολισμένες και γεμάτες φώτα, βιτρίνες). Είχε ευρωπαϊκά υφάσματα, για να ντυθείς (πουκάμισα, ταγεράκια και κουστούμια sur mesure), αλλά και να νοικοκυρευθείς (υφάσματα επίπλων, κουρτινών).

Είχε σπουδαία βιβλιοπωλεία, όπου περνώντας απ’ έξω μύρισε άκοπο χαρτί βιβλίου και μελάνι (κάποιοι θα το θυμούνται ακόμη και θα καταλαβαίνουν τι λέω...) Είχε και σπουδαία καφεκοπτεία (σε αυτά, όταν περνούσες απ’ έξω ήταν άνισος και ανώφελος ο “αγώνας” να μη παρασυρθείς και μπεις μέσα...)

Είχε και στέκια με παπούληδες κουλουράδες αλλά και χοντρά (και χοντροκομμένα) ντυμένους καστανάδες, σαν έπιαναν τα κρύα...

Είχε και τον ...”Κρίνο”. Θρυλικό λουκουματζίδικο στην οδό Αιόλου. Πρώτα μύριζες την κανέλλα, σαν πλησίαζες. Μπαίνοντας, αναζητούσες ελεύθερο μαρμάρινο στρογγυλό τραπεζάκι, με έστω μία ελεύθερη ξύλινη καρέκλα. Σαν τα εύρισκες και ακουμπούσες κάτω τις τσάντες με τα ψώνια από το “Μινιόν”, τον “Κατράντζο” ή και τον “Βάρδα” (ανάλογα με ποιόν ήσουν στην αγορά, με την μητέρα ή τον πατέρα), έτσι και πλησίαζες στη γωνιά με τα καζάνια, στο βάθος του μαγαζιού, οι τραγανοί λουκουμάδες, με την τρύπα στη μέση, που έβγαιναν από το καυτό λάδι, για να πέσουν επάνω τους καταρράκτες από ρευστό μέλι και στη συνέχεια σύννεφο η κανέλλα.

Αυτά, με την ματιά ενός (τότε) παιδιού. Εάν σήμερα ένα παιδί κατέβει στο κέντρο της Αθήνας, θα τα βρεί όλα αυτά. Θα συναντήσει κάθε τι που αναφέρω πιο πάνω. Αλλά και δεν θα βρει τίποτα... Τίποτα από εκείνα που θα μπορούσαν να κάνουν την Αθήνα “κέντρο του κόσμου” του. Λίγα είναι πλέον τα πράγματα που θα το έκαναν να ενθουσιασθεί. Όχι να “μπουχτίσει”, να ενθουσιασθεί με εκείνο τον ενθουσιασμό που σε κάνει να χαίρεσαι με κάτι τόσο απλό, όσο μια φθηνή λιχουδιά.

Όπως ένα πιατάκι, μεταλλικό και τετράγωνο, με ζεστούς λουκουμάδες μέσα του, περιχυμένους με άφθονο μέλι και πασπαλισμένους με κανέλα.

Προχθές επιχείρησα να φτιάξω λουκουμάδες στο σπίτι. Ακόμη και αν δεν είχαν τρύπα στο κέντρο, ακόμη και αν τους πρόσθεσα κίτρινη κολοκύθα, ακόμη και χωρίς μέλι και κανέλλα αλλά με άχνη ζάχαρη, ακόμη και χωρίς μαρμάρινο στρογγυλό τραπεζάκι, οι θύμισες “ξεχύθηκαν” μέσα σε μια στιγμή.