«Οσα δεν είπα ποτέ»

SHOWBIZΟ Φίλιππος Νικολάου θυμάται όσα έζησε«Οσα δεν είπα ποτέ»Σάββατο, Σεπτέμβριος 5, 2015 - 16:00

«Οταν», «Φύλλα φθινοπωρινά», «Μεγεμελέ», «Στο άδειο μου πακέτο», «Ε ρε και να 'χαμε», «Μου χρωστάς», «Μια καρδιά» και πολλά άλλα σουξέ. Ο Φίλιππος Νικολάου, που έχει 50 χρόνια λαμπρής καριέρας στο τραγούδι, ανήκει σε εκείνους τους καλλιτέχνες που κρατούν χαμηλό προφίλ και έχουν δημιουργήσει καλό όνομα στον χώρο του θεάματος και του τραγουδιού με βάση τη δουλειά τους και όχι λόγω της δημοσιοποίησης προσωπικών τους θεμάτων.

ΑΠΟ ΤΟΝ
ΑΛΚΙΝΟΟ ΜΠΟΥΝΙΑ

Σε αυτή την από καρδιάς εξομολόγησή

του στην «Espresso» ξετυλίγει άγνωστες στιγμές της προσωπικής του ζωής, από την εποχή που ήταν παιδάκι και αγωνιζόταν για το μεροκάματο κάνοντας διάφορες δουλειές του ποδαριού στο λιμάνι του Πειραιά, ενώ αποκαλύπτει πώς η μοίρα τον έχρισε τραγουδιστή, όντας εκτελωνιστής.

Ο «ψαγμένος» και φιλοσοφημένος καλλιτέχνης που, όπως λέει, έχει επιλέξει την ασκητική ζωή, χωρίς όμως να ζει σε μια αποστειρωμένη γυάλα, δεν το κρύβει ότι το μυστικό της πάντα καλής φόρμας του δεν βρίσκεται μόνο στο ότι δεν πίνει και δεν καπνίζει, αλλά στο γεγονός ότι τα έχει καλά με τον εαυτό του.

Πίστη στον εαυτό του

Το μυστικό της ευτυχίας του είναι η πίστη στον εαυτό του. «Λέγοντας πίστη αναφέρομαι σε πράγματα που έχουν να κάνουν με εμάς τους ίδιους ως άτομα αλλά και σε αυτό που κάνουμε στη δουλειά μας.

»Επίσης είναι σημαντική η πίστη σε μια ιδέα, μια κίνηση αλλά και σε μια θεότητα. Η πίστη σε κάτι είναι αυτό που σε στηρίζει μέχρι το τέλος της ζωής σου. Προσωπικά είμαι ευτυχισμένος, διότι, όπως λέει και η ετυμολογία της λέξης ''ευτυχία'', είχα καλή τύχη στη ζωή μου...» υποστηρίζει.

Με ψυχραιμία και σύνεση αντιμετωπίζει το θέμα της κρίσης που μαστίζει τα τελευταία χρόνια τη χώρα μας και δεν το κρύβει ότι «όλοι φταίμε, διότι εμείς επιτρέψαμε να συμβούν όλα αυτά τα άσχημα. Ο καθένας φέρει το δικό του μερίδιο ευθύνης» τονίζει και εξηγεί τον λόγο που με μεγάλη ανησυχία βιώνει τις τελευταίες δραματικές εξελίξεις στη χώρα μας.

«Ανησυχώ ιδιαίτερα γι' αυτά που ακούγονται περί "κουρέματος" των οικονομιών μας. Και αυτό διότι και εγώ ανήκω στην κατηγορία εκείνων που πλέον ζουν από τις αποταμιεύσεις τους».

Οσο για τους πολιτικούς, δεν έχει και την καλύτερη άποψη. «Τους χαρακτηρίζω "λακέδες" που ξέρουν να υποκλίνονται καλά και δεν γνωρίζουν πώς να οδηγήσουν την Ελλάδα στην έξοδο από τα προβλήματά της. Προσωπικά, δεν πίστεψα ποτέ κανένα πολιτικό!» υποστηρίζει.

Ηταν εύκολα ή δύσκολα τα παιδικά σου χρόνια;
Γεννήθηκα στην Αγιά Σοφιά στον Πειραιά. Εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ στριμωγμένα -κάτι χειρότερο απ' ό,τι είναι στη σημερινή εποχή- και ο μπαμπάς μου δούλευε σε έναν φούρνο.
Από τη νύχτα στις 3.00 έως την επομένη στις 2.00 ήταν στη δουλειά και μετά είχε ανάγκη να ξεκουράζεται, οπότε τον βλέπαμε πολύ λίγο. Από τις πιο δύσκολες στιγμές των παιδικών μου χρόνων ήταν εκείνη που αποφάσισα να βγω στη δουλειά για να βοηθήσω οικονομικά την οικογένειά μου.
Ημουν δώδεκα χρόνων και ξεκίνησα να χτυπάω πόρτες για διάφορες εργασίες του ποδαριού όπως ήταν τα μπακάλικα, τα μανάβικα, τα κουρεία.
Η καλύτερη δουλειά τότε ήταν να δουλεύεις σε κάποιο πρακτορείο στο λιμάνι, στην έκδοση εισιτηρίων για τα πλοία που τότε πήγαιναν Αργοσαρωνικό. Ακόμη δεν είχε αναπτυχθεί το δίκτυο των μεγάλων διαδρομών.

Τι ονειρευόσουν παιδάκι;
Είναι αλήθεια ότι πάντα είχα την αίσθηση του οράματος και του ονείρου και βλέποντας τα πλοία έλεγα ότι θα μπορούσα να γίνω ναυτικός και να ταξιδεύω. Πράγματι, κάποια στιγμή έβγαλα ένα φυλλάδιο μαθητευόμενου ναυτικού και μπήκα σε ένα πλοίο που έκανε κοντινά ταξίδια. Ημουν μούτσος.

Πότε σου γεννήθηκε η ιδέα να γίνεις τραγουδιστής;
Δεν μου μπήκε ποτέ, αφού τραγουδιστής χρίστηκα τυχαία. Αυτό που ήθελα να γίνω -όντας σε διάφορες δουλειές του λιμανιού και βλέποντας ποια επαγγέλματα ήταν τα πιο προνομιούχα- ήταν τελωνειακός ή εκτελωνιστής.
Ετσι, μετά το νυχτερινό γυμνάσιο έγινα βοηθός εκτελωνιστή και επειδή ήθελα να προχωρήσω επαγγελματικά, παρότι δούλευα σαν σκυλί από το πρωί έως το βράδυ, έδωσα εξετάσεις στην τότε Ανωτέρα Βιομηχανική Σχολή. Τελικά, ένεκα των σπουδών μου, κατάφερα να γίνω προϊστάμενος του εκτελωνιστικού γραφείου στο οποίο εργαζόμουν.

Και από εκτελωνιστής πώς βρέθηκες στο πάλκο;
Από τα 18 έως τα 25 χρόνια μου δούλευα εντατικά στο εκτελωνιστικό γραφείο και κάποια στιγμή αποφάσισα να πάρω άδεια είκοσι ημερών και να πάω στη Ρόδο. Μέσα στο καράβι, το οποίο ήταν τύπου κρουαζιερόπλοιο και έφτανε στο νησί σε τρεις μέρες, περνώντας από τη Χάιφα, γνωρίστηκα με τα μέλη του συγκροτήματος Playboys, που επίσης ταξίδευαν για τη Ρόδο.
Στο σαλόνι του καραβιού τα παιδιά μού είπαν στενοχωρημένα ότι είχαν κλείσει να εμφανιστούν στο κλαμπ Κουρσάρος του νησιού, αλλά ο τραγουδιστής τους δεν ήταν μαζί τους, επειδή βρήκε καλύτερη δουλειά στην Αθήνα. Κάποια στιγμή στο σαλόνι, ενώ έκαναν πρόβα, τόλμησα και τους είπα ότι ξέρω δυο τρία ξένα τραγουδάκια και θα ήθελα να τραγουδήσω. Ετσι κι έγινε.
Φτάνοντας στη Ρόδο οι Playboys με κάλεσαν στην πρεμιέρα τους και εκεί είχα την ευκαιρία να ξαναπώ μαζί τους τα κομμάτια που ήξερα.
Μου άρεσε τόσο πολύ αυτό που έκανα, που κάθισα και έμαθα και άλλα για να εμφανιστώ και τις υπόλοιπες μέρες μαζί τους, σε ένα μοντέρνο πρόγραμμα, εναλλάξ με μια τραγουδίστρια της εποχής, την Κούκα, η οποία επίσης συνεργαζόταν μαζί τους.
Ελα όμως που εγώ πλέον είχα μπολιαστεί με το τραγούδι και ήθελα να κάνω τον τραγουδιστή! Ετσι έστειλα μια επιστολή στα αφεντικά μου στο εκτελωνιστικό γραφείο στον Πειραιά, γράφοντάς τους ότι θα παρατείνω τις διακοπές μου έως το τέλος του καλοκαιριού.
Πράγμα που έγινε και από τότε πήρα τον δρόμο του επαγγελματία τραγουδιστή, συνεχίζοντας και με άλλα συγκροτήματα της εποχής.
Μέχρι που έκανα σόλο καριέρα με την προτροπή του -ελληνικής καταγωγής- σπουδαίου τραγουδιστή Ζωρζ Γκεταρύ.

Μήπως θυμάσαι πόσο ήταν το πρώτο σου μεροκάματο;
Εντάξει, τα λεφτά που πήρα από τους Playboys ήταν ελάχιστα, αλλά εκείνο το καλοκαίρι στη Ρόδο συνέβη κάτι που με έκανε να βγάλω πολλά χρήματα. Τι ήταν αυτό; Μετά το τέλος των εμφανίσεών μας στο κλαμπ πηγαίναμε στο καζίνο.
Εκεί, ακολουθώντας στη ρουλέτα τις κινήσεις ενός δεινού Ελληνοαμερικανού παίκτη, που έκανε στατιστική για την πιθανότητα της μπίλιας, πόνταρα στα ίδια νούμερα με εκείνον και κέρδισα συνολικά 300.000 δραχμές. Με αυτό το ποσό, που ήταν μεγάλο για εκείνη την εποχή, αγόρασα ένα σπίτι στο Κερατσίνι και ένα αυτοκίνητο.

«H Ελλάδα δεν είναι Δανία ώστε να δεχτεί τον γάμο τού πρωθυπουργού της με άνθρωπο του ίδιου φύλου. Το κομμάτι των ηλικιών που θα αντιδρούσε αποτελεί πλέον μειοψηφία»

«Η Πάολα νομίζω ότι αξίζει μια θέση, όχι όμως αυτή που της έχουν δώσει σήμερα, δηλαδή της πρώτης σειράς»

Ποια ήταν η πιο καλή και η πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας σου;Μια καλή στιγμή ήταν η συμμετοχή μου στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης το 1971 με το τραγούδι «Οταν». Δήλωσα συμμετοχή και βγήκα δεύτερος επιλαχών. Ομως την τελευταία στιγμή κάποιος αποχώρησε και μου τηλεφώνησαν ότι μπορώ να συμμετάσχω στο φεστιβάλ τραγουδιού. Ο κόσμος στο Παλέ ντε Σπορ όχι μόνο με επιβράβευσε με το πιο θερμό χειροκρότημά του, αλλά και με το ειδικό βραβείο κοινού που θεσπίστηκε εκείνη τη χρονιά. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην καριέρα μου το αντιμετώπισα το 1978, όταν είχα βγάλει τα τραγούδι «Στο άδειο μου πακέτο».
Η τότε δισκογραφική εταιρία μου, η Ελαντίσκ (μετέπειτα Polygram), δεν το προωθούσε όπως του άξιζε, λόγω μειωμένου μπάτζετ. Εγώ θεώρησα ότι με φιμώνουν και απαίτησα να λυθεί το συμβόλαιό μου. Αυτοί με πολύ μεγάλη ευκολία το έκαναν -διότι προφανώς δεν πίστευαν το τραγούδι- και πήγα σε άλλη εταιρία, η οποία κυκλοφόρησε το «Πακέτο» για να πουλήσει τελικά 100.000 δίσκους.

Γράφεις στίχους και πολλές φορές βάζεις την έμπνευσή σου σε τραγούδια, χωρίς όμως να φαίνεσαι στους συντελεστές. Ωστόσο είσαι ο στιχουργός στη μεγαλύτερη επιτυχία της Αννας Βίσση, το τραγούδι «Δώδεκα». Αυτή η συνεργασία με τον Καρβέλα πώς προέκυψε;
Η αλήθεια είναι ότι και το «Πακέτο», σε στίχους της Μαρί Μωραΐτη, το προσάρμοσα στιχουργικά, αλλά δεν έβαλα το όνομά μου. Είμαι γαλαντόμος σε αυτά. Οσο για το «Δώδεκα», μου δόθηκε η ιδέα από τον Νίκο Καρβέλα και εγώ έγραψα τους στίχους.
Μιλάμε για το κομμάτι-ύμνο της Αννας Βίσση, με την οποία είχαμε συνεργαστεί και πιο πριν, στον δίσκο της «Ναι», στον οποίο της είχα γράψει το επίσης αγαπημένο της τραγούδι «Οσο έχω φωνή».
Είναι το κομμάτι που έδωσε τον τίτλο στο τηλεοπτικό reality της ζωής της Αννας και οφείλω να πω ότι πριν το κάνει με πήρε τηλέφωνο και ζήτησε την άδειά μου.

Οταν βρίσκεσαι σε σχέση είσαι από τα άτομα που μοιράζονται τις δουλειές του σπιτιού;
Οχι. Αλλά μπορεί να πάω στο σούπερ μάρκετ, στην τράπεζα και γενικά να κάνω πράγματα που θεωρούνται πιο δυναμικά.

Ποιο θεωρείς ότι είναι το μυστικό μιας ιδανικής σχέσης;
Πρέπει ο σύντροφός σου να σου παρέχει όλες τις ελευθερίες και παράλληλα να σε αγαπά. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σε δέχεται όπως είσαι και όχι να προσποιείσαι κάτι άλλο, δηλαδή να γίνεσαι ανδρείκελο. Αυτό για εμένα, όταν συμβαίνει, είναι σημαντικός λόγος για να έρθει ο χωρισμός.

Εχεις φάει χυλόπιτα;
Ναι, με μια σχέση που τελικά δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τον επαγγελματικό τρόπο ζωής μου και μου είπε «λυπάμαι, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε».

Εχεις κάνει ερωτική σχέση με συνάδελφο;
Οχι, διότι το είχα αρχή στη ζωή μου να μην μπλέκω τα προσωπικά με τα επαγγελματικά μου.

Πώς βλέπεις τη μεγάλη ελευθερία στο σεξ στις μέρες μας;
Είμαι υπέρμαχος όλων των διαθέσεων των ανθρώπων, όχι όμως με εκκωφαντικές προκλήσεις.

Και οι ομόφυλες σχέσεις; Μετά το σύμφωνο συμβίωσης θα ακολουθήσει και ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων;
Εντάξει, η Ελλάδα δεν είναι Δανία ώστε να δεχτεί τον γάμο του πρωθυπουργού της με άνθρωπο του ίδιου φύλου, αλλά εκείνο το κομμάτι των ηλικιών στη χώρα που θα αντιδρούσε σε τέτοιες επιλογές είναι πλέον μειοψηφία.
Επομένως, σε λίγα χρόνια θα αυξηθούν οι επίσημες ενώσεις ομοφυλοφίλων. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις προσωπικές επιλογές των ανθρώπων, όταν δεν ενοχλούν τους άλλους ανθρώπους.

Εχεις σκεφτεί ποτέ να υιοθετήσεις ένα παιδάκι;
Δεν είχα ποτέ την ανάγκη του παιδιού, είτε αυτό είναι δικό μου, είτε υιοθετημένο. Αλλωστε έχω πολλά ανίψια και από αυτά πολλά εγγόνια.
Πάντως αυτοί που υιοθετούν, αν το κάνουν επειδή το θέλουν πραγματικά και αφοσιώνονται στον ρόλο του γονέα, κάνουν καλό σε ορφανά παιδιά. Θα έλεγα ότι επιτελούν θεάρεστο έργο.

Πώς σχολιάζεις αυτούς που κάνουν παιδιά ως προέκταση του εαυτού τους και του ονόματός τους; Με άλλα λόγια, γίνονται γονείς για να φέρουν στον κόσμο τους διαδόχους τους με σκοπό να τους κληρονομήσουν και... ντε και καλά να τους μοιάζουν εμφανισιακά αλλά και στον χαρακτήρα...
Είναι απαράδεκτο! Αυτό έχει να κάνει με την υπεροψία κάποιων γονιών που βλέπουν την έννοια του παιδιού σαν... αξεσουάρ στο κοινωνικό και οικονομικό τους επίπεδο. Δηλαδή, να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί που να είναι επάξιο συμπλήρωμα της επιτυχίας τους και του κοινωνικού τους status. Αλίμονο στα παιδιά που έχουν τέτοιους γονείς!

«Τα τραγούδια του Παντελίδη δεν ανήκουν σε μετρικό σύστημα, είναι ένα πεζό κείμενο με μια μουσική, που το πηγαίνει σαν μια απορροφητική σκούπα που τραβάει όλα τα σκουπίδια»

«Στα δώδεκά μου ξεκίνησα να χτυπάω πόρτες για διάφορες εργασίες του πορδαριού σε μπακάλικα και κουρεία»

Τρως τα πάντα ή είσαι επιλεκτικός στις τροφές;
Δεν είμαι... γευσιμανής! Συνδυάζω τις γεύσεις με τρόπο που ταιριάζουν, δηλαδή κρέας με σαλάτα και όχι γκουρμετζίδικες συνταγές που μπλέκονται τα πάντα. Δεν είμαι πολύ της ζάχαρης, του αμύλου και του αλκοόλ.

Εχεις μια νεανικότητα στην εμφάνισή σου και όχι μόνο. Την ηλικία σου τη λες;
Η αλήθεια είναι ότι τα πετάγματά μου μέσα μου είναι εφηβικά και ότι η εμφάνισή μου και η διάθεσή μου δεν συνάδουν με τη χρονολογική μου ηλικία. Την ηλικία μου δεν τη λέω, θα σου πω μόνο ότι αισθάνομαι σαράντα σαράντα πέντε χρόνων.

Από τα talent shows γιατί κατά τη γνώμη σου δεν βγαίνουν τραγουδιστές με διάρκεια;
Ενας σοβαρός λόγος είναι το γεγονός ότι επιλέγονται με κριτήριο τα περισσότερα τηλεφωνήματα του κοινού και όχι σύμφωνα με τα καλλιτεχνικά κριτήρια μιας ειδικής επιτροπής.
Οπως συνέβαινε παλιά με την εκπομπή «Να η ευκαιρία», που έβγαλε καλλιτέχνες καριέρας όπως ο Μανώλης Λιδάκης, η Γλυκερία, ο Θέμης Αδαμαντίδης.

Ποιους τραγουδιστές ξεχωρίζεις από τη νεότερη γενιά;
Κανέναν, όλοι μοιάζουν μεταξύ τους. Τους ακούω και δεν καταλαβαίνω ποιος είναι. Είναι... καρμπόν.

Τα είδωλα της σημερινής εποχής είναι ο Παντελής Παντελίδης και η Πάολα. Τους έχει ακούσει;
Εχω ακούσει κάποια τραγούδια τους, αλλά από κοντά δεν τους έχω δει, ούτε τους έχω ακούσει. Τα τραγούδια του Παντελίδη δεν ανήκουν σε μετρικό σύστημα, είναι ένα πεζό κείμενο με μια μουσική, που το πηγαίνει σαν μια απορροφητική σκούπα που τραβάει όλα τα σκουπίδια.
Κατά τα άλλα, δεν τραγουδάει, περισσότερο μιλάει, θα έλεγα, καθώς τα λόγια που βάζει μέσα σε τέτοια μουσική δεν προλαβαίνει και να τα τραγουδήσει. Οσο για την Πάολα, νομίζω ότι αξίζει μια θέση, όχι όμως αυτή που της έχουν δώσει σήμερα, δηλαδή της πρώτης σειράς. Αλλά αυτό είναι επόμενο, αφού σήμερα τα λεγόμενα «πρώτα μαγαζιά» είναι αυτά που αποκαλούσαμε παλιά «σκυλάδικα της εθνικής οδού».

Νοσταλγείς το παρελθόν;
Οχι, είμαι υπέρ του μέλλοντος και αυτού που λέμε «κοιτάζω μπροστά».

Με μία λέξη, πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου;
Συνεπή.

Τι θα πέταγες από τη ζωή σου, είτε σε προσωπικό, είτε σε επαγγελματικό επίπεδο;
Τίποτα, διότι ακόμη και τα αρνητικά τα θεωρώ εφαλτήρια αυτογνωσίας.

Πώς βλέπεις τη σημερινή Αθήνα;
Μια... κρεατούπολη στοιβαγμένων ανθρώπων μέσα σε ένα σκηνικό άσχημων κτιρίων με πολλά σκουπίδια παντού...

Κλείνοντας, πιστεύεις ότι μπορούμε να βγούμε από αυτό το μαύρο τούνελ όπου βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα;
Πιστεύω ότι θα έρθουν πιο ισορροπημένες μέρες στη χώρα μας, αρκεί να αναδείξουμε τις πολιτισμικές μας ρίζες.