Ο... Βοναπάρτης Κουρτάκης και τα εκδοτικά «βατερλό» του

ΡΕΠΟΡΤΑΖΟ ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΤΖΟΚΕΪ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΙΠΠΟΚΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΙΝΑΚΗ (ΜΕΡΟΣ 4ο)Ο... Βοναπάρτης Κουρτάκης και τα εκδοτικά «βατερλό» τουΠέμπτη, Μάιος 16, 2019 - 12:27

❱❱ Το υβρίδιο της «Espresso» και η «Επένδυση» που βούλιαξε μαζί με την «Ελευθερία του τύπου»
❱❱ Κακέκτυπες απομιμήσεις και τόνοι δημοσιογραφικής λάσπης

Οι άνδρες στο Ανατολικό Τιμόρ και οι γυναίκες στη Γουατεμάλα είναι οι πιο κοντοί άνθρωποι στον πλανήτη μας, σύμφωνα με

ανάλυση που έκαναν περίπου 800 επιστήμονες απ’ όλον τον κόσμο, σε συνεργασία με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το 2016. Στην Ελλάδα αγγίζουμε τον μέσο όρο. Αυτό πρακτικά δεν σημαίνει πως όλοι βρίσκονται στον μέσο όρο, αλλά πως υπάρχουν και ψηλοί και κοντοί.

Ο λαός αποδίδει a priori, δηλαδή εκ των προτέρων, στους ανθρώπους περιορισμένου αναστήματος αισθήματα κατωτερότητας σε σχέση με το ύψος τους, δηλαδή κόμπλεξ. A posteriori, όμως, δηλαδή σύμφωνα με τη γνώση που μας έχει δώσει η εμπειρία, αυτό δεν είναι αλήθεια. Για την ακρίβεια, αποτελεί άθλιο στερεοτυπικό τσουβάλιασμα.

Ο πρώτος επιστήμονας που ασχολήθηκε διεξοδικά με το θέμα των κόμπλεξ ήταν ο Αλφρεντ Αντλερ, Αυστριακός γιατρός και ψυχολόγος, ιδρυτής της σχολής της ατομικής ψυχολογίας και συνεργάτης του Φρόιντ για εννέα χρόνια.

Ο Αλφρεντ Αντλερ πίστευε ότι κάθε άνθρωπος έχει ένα αίσθημα κατωτερότητας. Αυτό σε ορισμένους λειτουργεί ως κίνητρο για την πραγματοποίηση θετικών αλλαγών, ενώ σε άλλους μπορεί να μετατραπεί σε διαβρωτικό παράγοντα. Οταν το άτομο σκέφτεται συνεχώς τα αρνητικά στοιχεία, τα οποία θεωρεί ότι τον καθιστούν κατώτερο σε σχέση με τους διπλανούς του (στη συγκεκριμένη περίπτωση, το ύψος), ασχολείται ακατάπαυστα με το πώς θα ξεπεράσει τους άλλους και στρέφεται στην άχρηστη πλευρά της ζωής. Αυτό σημαίνει πως δεν ενδιαφέρεται να λειτουργήσει ως ωφέλιμο μέλος της κοινωνίας. Τα άτομα στους οποίους το κόμπλεξ κατωτερότητας έχει αρνητική επίδραση τείνουν να γίνονται ιδιαίτερα επιθετικά και αρέσκονται να προκαλούν πόνο, προκειμένου να αισθανθούν καλύτερα. Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Αντλερ, ο οποίος μελέτησε σε βάθος τη συμπεριφορά του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, ονόμασε το κόμπλεξ κατωτερότητας που τρέφουν οι άνθρωποι περιορισμένου αναστήματος ναπολεόντειο σύμπλεγμα, λόγω του περιορισμένου αναστήματος του Γάλλου αυτοκράτορα και της επιθετικότητάς του. Επομένως, κάπου παρακάτω, δυστυχώς, λαμβάνει πάντα χώρα ένα βατερλό!

Φυσικά, μια εμπεριστατωμένη διάγνωση απαιτεί την παρουσία ειδικού και μακροχρόνιες συνεδρίες στο «ντιβάνι». Κι εμείς ειδικοί δεν είμαστε.

Nevertheless (που λένε και οι Αγγλοι, οι οποίοι νίκησαν στο Βατερλό) ή ελληνιστί παρ' όλα αυτά, με μια γρήγορα ανάλυση θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει, από την πορεία και τις αντιδράσεις του Γιάννη Κουρτάκη, πως ο «αυτοδημιούργητος» εκδότης κατατάσσεται στην παραπάνω κατηγορία. Ισως το γεγονός πως απέτυχε στην προσπάθειά του σε νεαρή ηλικία να χρησιμοποιήσει το μπόι του για μια θετική αλλαγή στη ζωή του, δηλαδή να προσληφθεί ως τζόκεϊ στον ιππόδρομο, να μετέτρεψε το συναίσθημά του σε διαβρωτικό παράγοντα. Δεν το γνωρίζουμε. Και θα ήταν αφελές να το ισχυριστούμε με απόλυτο τρόπο.

Εκείνο που με βεβαιότητα γνωρίζουμε είναι πως κάποια στιγμή στα μέσα του 2000, με προτροπή του παλαιού του φίλου και πρώην διευθυντή της «Espresso», του Χρ. Μουλίνου, ο Γιάννης Κουρτάκης προσλαμβάνεται στη εφημερίδα μας. Εξάλλου, ο Γιαννάκης πάντα κατάφερνε να τρυπώσει χάρη στους φίλους του. Υστερα από ένα διάστημα δημοσιογραφικής παρουσίας και πάντα με τη βοήθεια φίλων, μεταπήδησε για λίγο στο «Πρώτο Θέμα».

Η περίοδος που δούλεψε στην «Espresso» φαίνεται πως του άφησε κάποιο τραύμα, που μόνο ο ίδιος μπορεί να ξέρει και μόνο σε ειδικό θα μπορούσε να εμπιστευτεί, καθώς στη συνέχεια προσπάθησε επανειλημμένα και αποτυχημένα να το πολεμήσει. Είτε εκδίδοντας κακέκτυπες απομιμήσεις είτε ενισχύοντας άλλες αποτυχημένες προσπάθειες με τον ίδιο στόχο ή δυσφημώντας τη, χύνοντας τόνους δημοσιογραφικής λάσπης σε δημοσιεύματα της εφημερίδας του. Τα αρνητικά συναισθήματα που λέγαμε και η διαρκής ανάγκη να ξεπεράσει τους άλλους και να προκαλέσει πόνο, για να αισθανθεί καλύτερα. Δυστυχώς για εκείνον, όλες οι προσπάθειές του, παρά τη βοήθεια των φίλων του, έπεσαν στο κενό.

Από τη διαδρομή του στην «Espresso» τού έμεινε η στενότερη σύνδεση με τον διευθυντή του, τον κ. Μουλίνο, τον οποίο στη συνέχεια προσπάθησε «να επιβάλει» στον μεγάλο φίλο του, τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Το μόνο που κατάφερε ήταν να χρεώσει τον μεγάλο φίλο κάποια εκατομμύρια με την πρωτοφανή αποτυχία της «Ελευθερίας του Τύπου», της ημερήσιας εφημερίδας, η οποία ως βασικό σκοπό είχε την εξόντωση της επιτυχημένης «δημοκρατίας», η οποία ανήκε και ανήκει στην ίδια επιχείρηση με την «Espresso». Α! Και στην οποία, τη «δημοκρατία», αρθρογράφησε στο ξεκίνημά της, πάλι με την προτροπή του κ. Μουλίνου.

Οι ρίζες της επιθυμίας του Γιάννη Κουρτάκη να επιτίθεται σε μέσα και ανθρώπους που τον έχουν στηρίξει ίσως τελικά, λοιπόν, όντως να πρέπει να αναζητηθούν στη θεωρία του Αλφρεντ Αντλερ, ο οποίος υποστήριζε «πως η νεύρωση οφείλεται στην υπεραντιστάθμιση που δημιουργείται, όταν το άτομο δεν μπορέσει να ελευθερώσει τον εαυτό του από το σύμπλεγμα κατωτερότητας». Σε κάθε περίπτωση, το «ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος» θα μπορούσε να είναι και μότο της εφημερίδας του, αφού κατ' επανάληψη επιτίθεται σε ανθρώπους που τον έχουν βοηθήσει.

Tο σύμπλεγμα του Ναπολέοντα

«Μπορείς να σταματάς όταν ανεβαίνεις, αλλά όχι όταν κατεβαίνεις» έλεγε ο Ναπολέων Βοναπάρτης.

Η ρήση ταιριάζει απόλυτα στον Γιάννη Κουρτάκη με το ναπολεόντειο σύμπλεγμα. Δεν μπορεί να σταματήσει να κατρακυλά. Και καθώς ροβολάει, εκατομμύρια ευρώ σκορπίζονται στον αέρα σε μία σειρά από προσωπικά του βατερλό. Τώρα δικά του είναι; Φίλων του είναι; Δημόσια είναι; Κάποια από τα παραπάνω σε συνδυασμό είναι; Το τελευταίο είναι το πιο πιθανό.

Ποιος θυμάται, για παράδειγμα, το εκδοτικό υβρίδιο της «Espresso», την εφημερίδα «Freddo», που τον Ιανουάριο του 2017, μετά την αποτυχημένη αυτόνομη πορεία του στο περίπτερο, έγινε τελικά ένθετο στην εφημερίδα «Γαύρος»; Λες και είχαν όρεξη οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού να διαβάζουν ένα κακέκτυπο, τα μόνα κίνητρα δημιουργίας του οποίου ήταν ένα σύνδρομο κατωτερότητας.

Ποιος θυμάται την οικονομική εφημερίδα «Επένδυση», η οποία, ύστερα από την επίσης αποτυχημένη αυτόνομη πορεία της στο περίπτερο, προστέθηκε ως ένθετο στην «Ελευθερία του Τύπου» και βούλιαξε μαζί της;

Ποιος θυμάται, τελικά, την «Ελευθερία του Τύπου», για την οποία δαπανήθηκαν τεράστια ποσά; Οι εφημερίδες, όπως και οι άλλες επιχειρήσεις, όταν στήνονται με μόνο στόχο να ικανοποιήσουν τα κατώτερα συναισθήματα κάποιου ανθρώπου είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα αποτύχουν.

Ετσι απέτυχε ακόμη και το κρητικό μεζεδοπωλείο «Μαρουβάς» το οποίο έστησε ο Γιάννης Κουρτάκης στη Νέα Σμύρνη. Γιατί δημιουργήθηκε για να χαϊδέψει τη ματαιοδοξία του ιδιοκτήτη του, που πίστεψε πως το «μπόι» το οποίο νιώθει μέσα του πως του λείπει μπορεί να αναπληρωθεί με άρτο και θεάματα.

Ο Γιάννης Κουρτάκης μοιάζει να είναι ο λάθος άνθρωπος που βρέθηκε στη λάθος θέση τη λάθος στιγμή για το μέλλον και του Τύπου και του τόπου. Τι τον τοποθέτησε εκεί; Κυρίως, η φιλία του με τον εφοπλιστή Βαγγέλη Μαρινάκη.

Κάπως έτσι, ο Γιάννης Κουρτάκης βρέθηκε να είναι εκδότης εβδομαδιαίας εφημερίδας, ιδιοκτήτης ραδιοφωνικού σταθμού (επίσης όχι επιτυχημένου), μέτοχος με 16,22% στο μοναδικό πρακτορείο διανομής Τύπου, το Αργος, μέσω της εταιρίας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε., αλλά και κάτοχος εκτυπωτικής μηχανής. Τρομερή αλλαγή πλεύσης για έναν παραλίγο τζόκεϊ.

Η ιδιόκτητη εκτυπωτική μηχανή στην οποία τυπωνόταν η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», όπως και άλλες εφημερίδες, ανήκε στην εταιρία Χ.Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε., η οποία κήρυξε πτώχευση τον Δεκέμβριο του 2011, με αποτέλεσμα πιστωτές και εργαζόμενοι να χάσουν τα χρήματά τους. Μετά την πτώχευση, πιστωτές και εργαζόμενοι περίμεναν να πάρουν κάποιες από τις οφειλές, μέσω της εκποίησης περιουσιακών στοιχείων της εταιρίας, δηλαδή και της συγκεκριμένης μηχανής, ο δημόσιος πλειστηριασμός της οποίας πραγματοποιήθηκε το 2016. Ο μόνος αγοραστής που εμφανίστηκε ήταν η εταιρία Παραπολιτικά Α.Ε. του Γιάννη Κουρτάκη. Η αξία της μηχανής εκτιμήθηκε στα 787.000 ευρώ, η τιμή πρώτης προσφοράς ορίστηκε στα 524.266 ευρώ και τελικά αγοράστηκε για 570.000 ευρώ, πλέον ΦΠΑ 24%. Εν συνεχεία, βέβαια, προέκυψε μια διαφωνία μεταξύ του αγοραστή και του συνδίκου της πτώχευσης για το εάν η μηχανή έπρεπε να απομακρυνθεί από το κτίριο στο οποίο βρισκόταν και για το αν έπρεπε να καταβάλλεται ενοίκιο όσο χρόνο παραμένει σε αυτό.

Διαφωνία

Το περίεργο σημείο είναι αλλού. Στο διάστημα αυτό που εξελίσσεται η διαφωνία, κι ενώ η μηχανή δεν έχει μετακινηθεί από την εγκατάσταση στην οποία αρχικά βρισκόταν, η εταιρία Παραπολιτικά Α.Ε. πουλάει την εκτυπωτική μονάδα στην εταιρία ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ Α.Ε. του Βαγγέλη Μαρινάκη, με αντίτιμο 1.550.000 ευρώ, πλέον ΦΠΑ 24%. Ξαφνικά, όμως, ιδιοκτήτες της μηχανής εμφανίζονται και οι δύο εταιρίες. Τον περασμένο Μάρτιο, για παράδειγμα, η εταιρία Παραπολιτικά Α.Ε. απέστειλε εξώδικο στον σύνδικο της πτώχευσης, με τον οποίο επιβεβαιώνει ότι είναι η ιδιοκτήτρια εταιρία. Τον περασμένο Απρίλιο, ωστόσο, η εταιρία ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ Α.Ε. καταθέτει αίτηση για να επιθεωρηθεί η μηχανή, επίσης ως ιδιοκτήτρια εταιρία.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν, πολλά.

Το πιο απλό: Εριξε οικονομικά ο Γιάννης Κουρτάκης τον φίλο και γείτονά του Βαγγέλη Μαρινάκη, πουλώντας του τρεις φορές επάνω τη μηχανή;

Και τα πιο σύνθετα: Υπάρχει περίπτωση οι δύο εταιρίες να συνδέονται και επιχειρηματικά; Είναι δυνατόν ο Γιάννης Κουρτάκης και ο Βαγγέλης Μαρινάκης να μην είναι απλά φίλοι και γείτονες (τόσο στην Ιάσονος όσο και στο Ψυχικό, όπου μετακόμισε πριν από λίγο καιρό ο «αυτοδημιούργητος» εκδότης από τους Αγίους Αναργύρους); Απίστευτο!

Ο ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΤΖΟΚΕΪ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΙΠΠΟΚΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΙΝΑΚΗ (ΜΕΡΟΣ 1ο)

Ο ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΤΖΟΚΕΪ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΙΠΠΟΚΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΙΝΑΚΗ (ΜΕΡΟΣ 2ο)

Ο ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΤΖΟΚΕΪ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΙΠΠΟΚΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΙΝΑΚΗ (ΜΕΡΟΣ 3ο)