Απ’ το καλοκαίρι στον χειμώνα, χωρίς φθινόπωρο

Εννιά μήνες τώρα τίποτε δεν έμεινε άθικτο και αναλλοίωτο στον προσωπικό μας μικροχώρο, στο εργασιακό μας περιβάλλον, στον κοινωνικό μας περίγυρο, στις ίδιες τις σκέψεις και τις σχέσεις μας. Μετά τη θεόκλειστη, ανεόρταστη άνοιξη, που μας υπήγαγε βίαια σε ένα νέο, άκρως μελαγχολικό καθεστώς συμπεριφοράς, ανεόρταστο έληξε και το καλοκαίρι· το έτρωγαν από μέσα εικόνες από έναν χειμώνα που βιαζόταν να έρθει βαρύς, παρακάμπτοντας το φθινόπωρο. Πήγαμε – δεν πήγαμε διακοπές σε βουνό ή σε νησί, δεν έλειψε σχεδόν στιγμή έγνοια, σαν μια αχώριστη σκιά μας που δηλητηρίαζε ακόμα και τις στιγμές της διασκέδασης,

της παρέας, της ηθελημένης απραξίας. Και πώς να λείψει, όταν αφορά και την υγεία και τη δουλειά και την εκπαιδευτική προκοπή των νέων γενιών και την ψυχική ισορροπία καθενός ξεχωριστά και όλων από κοινού. Απειλείται άλλωστε η ίδια η έννοια της κοινότητας, αφού εθιζόμαστε να βλέπει ο ένας τον άλλον σαν έναν δυνάμει κίνδυνο, ακόμα κι αν μασκοφορούμε ή αν τηρούμε τη δέουσα απόσταση.

Από την ανατροπή της βιοτικής συνθήκης εξαιρούνται βεβαίως όσοι ανήκουν στην αντιπαθή χορεία των εξ επιλογής και όχι λόγω γονιδίων φιλοτομαριστών-κοινωνιοπαθών. Αυτοί, μάγκες εκ γενετής, εξακολουθούν να πίνουν ανέμελοι το ποτό τους – ένα κοκτέιλ χονδροειδούς κυνισμού και απύθμενης βλακείας. Και να το πίνουν όχι εις υγείαν αλλά εις ασθένειαν των «κορόιδων», της «πλέμπας», των «χαζοβιόληδων», που πέφτουν λέει θύματα κάθε πονηρού.

Εξαιρούνται επίσης οι συνωμοσιολάτρες, όσοι έχουν ψεκαστεί με τη σιγουριά ότι ο κορωνοϊός είναι ψέμα. Στόχος της «πλεκτάνης», όπως κηρύσσουν οι πενήντα αποχρώσεις του ακροδεξιού φαιού παγκοσμίως, είναι η χειραγώγηση της οικουμένης και η εγκαθίδρυση μιας σατανικής πλανητικής κυβέρνησης, με υφηλιαρχική τριανδρία αποτελούμενη από τον Μπιλ Γκέιτς, τον Τζορτζ Σόρος και τον Ελον Μασκ. Και οι συνωμοσιάκηδες συνεχίζουν φυσικά να απολαμβάνουν το ποτό τους, έναν κυκεώνα καμωμένο από κακοήθη ξερολισμό, βαριάς μορφής καχυποψίτιδα και λατρεία για προφητείες,

«Πρωτόκολλα της Σιών» και καφεμαντεία. Είναι αλήθεια άλλωστε ότι τα τελευταία χρόνια με τη βαθιά μελέτη τού αφρού του φρέντο εσπρέσο, και δευτερευόντως του φρέντο καπουτσίνο, αυξήθηκαν κατακόρυφα τα αποκαλυπτήρια παντός είδους. Σε λίγο θα ξεπεράσουν ακόμα και τα ημερησίως παραγόμενα θαύματα.

Με το οικουμενικό πανδημικό κόστος να ανηφορίζει ταχύτατα προς τους ένα εκατομμύριο νεκρούς και τα είκοσι πέντε εκατομμύρια κρούσματα, οι κουβέντες μας, ακόμα και τις στιγμές της εκβιασμένης χαλάρωσης, επιστρέφουν συνεχώς στην πανδημία. Το χιούμορ, τόσο ωφέλιμο τον πρώτο καιρό του ξαφνιάσματος, έχει υποχωρήσει πια μπροστά στο άγχος, που το επιδεινώνουν συνεχώς τα αντιφατικά νέα από το επιστημονικό πεδίο. Κάπως έτσι, η μανιχαϊστική ανάγνωση της πραγματικότητας (όλα έγιναν με τρόπο άριστο / όλα έγιναν με τρόπο χείριστο) καταφέρνει και μας παγιδεύει ακόμα μια φορά. Αρπαζόμαστε εύκολα, κομματιζόμαστε ακόμα κι αν δεν έχουμε την παραμικρή σχέση με κάποιο κόμμα, και αναπαράγουμε με ασυγχώρητο πάθος την απολύτως μονομερή «γνώση» που παρέχει κάθε μέσο μαζικής επικοινωνίας και τις καθαρισμένες «πληροφορίες» με τις οποίες μας τροφοδοτεί, αντί να μπούμε στον κόπο να προσφύγουμε, πάντοτε με κριτικό βλέμμα, σε τρεις και τέσσερις πηγές ειδήσεων. Να τρωγόμαστε μεταξύ μας, έτσι πορεύονται τα ανθρώπινα. Αλλά τουλάχιστον να διαλέγουμε εμείς τα μαχαιροπίρουνά μας, μη βολευόμαστε με όσα μάς προτείνουν ή μας επιβάλλουν άλλοι, όποιοι κι αν είναι.

Επί πανδημίας, είτε τις κορυφώσεις της υφιστάμεθα είτε παίρνουμε μισή ανάσα στις κοιλάδες της, οι συνήθειές μας, και οι πιο απλές, και οι πιο αναγκαίες, τα κοινωνικά μας έθιμα, οι γιορτές, ό,τι κρατάει ισχυρούς τους ψυχικούς δεσμούς και επιτρέπει στα συναισθήματά μας να εκδηλωθούν αυθόρμητα, όλα, ή σχεδόν όλα, αποδεικνύονται αίφνης επικίνδυνα και τίθενται υπό επιτήρηση ή και υπό απαγόρευση. Ακόμα και όσοι υποκρίνονται τους άτρωτους ή δηλώνουν πεπεισμένοι αρνητές της ύπαρξης και της δράσης του νέου κορωνοϊού, βλέπουν τις σταθερές τους να αλλάζουν. Κανένας τους δεν ζει ασφαλής σε κοινωνικό κενό ή στο αεροστεγές θερμοκήπιό του. Με κάποιον τρόπο μετέχει στα κοινά, έστω σαν καταναλωτής. Δεν είναι κοινωνικά και ψυχικά αδιάβροχος.

Η ζοφερή αριθμητική του κορωνοϊού έχει συνταράξει τη ζωή μας. Μετρώντας κρούσματα, θύματα και πλέον κύματα, διαπιστώνουμε ότι έχουν θιγεί βαριά όλες οι πραγματώσεις του εαυτού μας: ο ιδιώτης εαυτός μας, ο εαυτός μας πολίτης ή κοινωνικό πλάσμα, ο κοσμοπολίτης ακόμα, όποια έννοια κι αν προσδώσουμε στη λέξη, την αρχαία –του πολίτη του κόσμου– ή τη μοντέρνα, του ανέμελου ταξιδιώτη. Ακόμα και ο εαυτός μας σαν πιστός της μιας ή της άλλης θρησκείας βρίσκεται μπροστά σε ερωτήματα ή διλήμματα ικανά να κλονίσουν τις βεβαιότητές του, θυμίζοντάς του πως η αμφιβολία δεν είναι αμαρτία αλλά αναντικατάστατη πνευματική αρετή. 

Εκατομμύρια πιστοί διαφόρων θρησκειών σε όλον τον κόσμο διαπίστωσαν με τρόμο αφενός ότι τα ιερά τους δεν είναι απόρθητα σε κάθε μορφή κακού, αφετέρου ότι οι ποιμενάρχες είναι εξίσου τρωτοί με το ποίμνιο, αφού καμία επιπλέον ασπίδα προστασίας δεν τους παρέχει ο επιβλητικός τίτλος τους. Θα τρόμαζαν πολύ πολύ λιγότερο, ίσως και καθόλου, αν σκέφτονταν ότι πολλά από τα δικά τους ιερά, τα ανώτερα και νικηφόρα, έχουν χτιστεί πάνω σε ιερά παλαιότερων θρησκειών, που είχαν τιμηθεί κι αυτές στον καιρό τους από πλήθη τεράστια σαν ανώτερες και νικηφόρες, κι όμως, ηττήθηκαν και ξεχάστηκαν. 

Για να επανέλθω, με πραϋντική πρόθεση, στην «Αχρεία Τριάδα» της δημοφιλούς μυθολογίας περί συνωμοσιών, Γκέιτς – Σόρος – Μασκ, το ζήτημα της πρωτοκαθεδρίας ανάμεσά τους εκκρεμεί, καθότι και οι τρεις διαθέτουν ηχητικώς σημαδιακό επώνυμο: το Γκέιτς παραπέμπει στους γκέι και την κρυφή πλην πασίγνωστη Διεθνή τους, ο Σόρος είναι ο σκοτεινός τύπος που έχει αναλάβει να Σ-αρώσει τον Ωρο, τον αιγυπτιακό θεό που αντιστοιχεί πάνω κάτω στον δικό μας Απόλλωνα του φωτός, ο δε Μασκ, χα, τον τσακώσαμε, είναι ο Αυθέντης της Μάσκας, του Φίμωτρου ντε, αλλά και του Ενδοκρανιακού Τσιπακίου. Αφήστε που τυγχάνει και ολίγον εξωγήινος, όπως υποδηλώνουν, πρώτον, τα διαστημικά ταξίδια του προς τη γενέτειρά του, στις εσχατιές του πλανητικού μας συστήματος, και, δεύτερον, το ίδιο το μικρό του όνομα, Ελον, μια κωδικοποιημένη ονομασία των οξαποδώ Ελοχίμ, στενών συγγενών των σατανικών Νεφελίμ και των εωσφορικών Καραπιπερίμ. Αλλά όχι. Πληροφορίες επί του πιεστηρίου διαβεβαιώνουν ότι το «Ελον» είναι λέξη σύνθετη, από το «Ελ», όπου Ελ ο Ελλην, αυτό το ξέρουν και οι ανθέλληνες, και το «ον», έμμεση μνεία τού «ο ων, ο ην και ο ερχόμενος». Πάλι ένας Ελληνας θα σώσει τον κόσμο.