«Υπάρχει ανάγκη για ένα νέο Πολυτεχνείο»

Της Σέβης Σαλαγιάννη

Τριάντα εννέα χρόνια κλείνουν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου κατά της Χούντας των Συνταγματαρχών. «Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων…», ηχούσε το κάλεσμα από τα ηχεία του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου στον λαό. 

Με το σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», φοιτητές και εργάτες έδωσαν αγώνα κατά της δικτατορίας. Η «Αττική free press» συνομίλησε με δύο τότε φοιτητές της Φυσικομαθηματικής, οι οποίοι καταθέτουν

τη δική τους εμπειρία από τα ιστορικά γεγονότα. Ο Διονύσης Μαυρογένης ήταν τότε μέλος της ΑΑΣΠΕ (φοιτητικής παράταξης του ΕΚΚΕ) και της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα, ο οποίος συμμετείχε σε φοιτητική συνέλευση στη Νομική, κατά τη διάρκεια της οποίας ελήφθη η απόφαση να γίνει πορεία προς το Πολυτεχνείο. Ο ίδιος θυμάται ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήρθε «σαν ώριμο φρούτο», ενώ τονίζει ότι αυτό που δεν πρέπει να «σβήσει» είναι η αξιοπρέπεια του αγωνιστή. Από την άλλη, ο Γιώργος Οικονόμου, ο οποίος συμμετείχε και τραυματίστηκε κατά την εξέγερση, αναφέρει ότι οι παράγοντες που οδήγησαν στην εξέγερση θα πρέπει να «διασωθούν και να αποτελέσουν εφαλτήριο για σημερινές δράσεις». 

Δ. Μαυρογένης:  «Ο φασισμός ήταν μπροστά σου, τον “ακούμπαγες”»

Σήμερα έχουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου. Μετά από τόσα χρόνια, τι θυμάστε πιο έντονα;

«Αυτά δεν πρέπει να τα εξετάζει κανείς με βάση το σήμερα, γιατί το πιο πιθανό είναι ότι θα μπερδευτεί και θα συγχυστεί. Τα γεγονότα έγιναν τότε, οπότε θα πρέπει να αναλύονται βάσει των συνθηκών τότε, όχι ξεκομμένα από την τότε πραγματικότητα και τις συνθήκες. Σήμερα η εξέγερση και η αντίσταση δεν γίνεται για τους ίδιους λόγους με τότε. Η δική μου μνήμη από το Πολυτεχνείο είναι η έννοια της αντίστασης, του δικαιώματος της αξιοπρέπειας. Εννοώ την αξιοπρέπεια του αγωνιστή, που παλεύει για αυτό που πιστεύει και όχι για ανταλλάγματα. Του αγωνιστή που παλεύει χωρίς να ξέρει τι θα γίνει. Άλλωστε, και η χούντα την οποία παλεύαμε τότε, έπεσε μετά από ένα χρόνο, όχι τότε. Ο αγώνας δεν γίνεται για ανταλλάγματα και για να εξαργυρωθεί, ούτε θα πρέπει τα άτομα να τον αντιλαμβάνονται έτσι».

Υπήρχαν αντιδράσεις από κάποιους που δεν ήθελαν το Πολυτεχνείο, όταν ξεκινήσατε με τους 350 από τη Νομική και ποιες;

«Εμείς δεν κατεβήκαμε έχοντας στο νου μας την κατάληψη, ήταν  «ήσυχα» τα πράγματα, παρότι στην πρόταση για να κατέβουμε στο Πολυτεχνείο στη Νομική φώναξα: “Βαράνε τα αδέρφια μας”. Ό,τι εκτυλίχθηκε, ήρθε σαν ώριμο φρούτο, ήταν μια σπίθα. Την Πέμπτη άρχισαν να υπάρχουν κάποιες αντιδράσεις των μηχανισμών, αλλά δεν γινόταν πια να αλλάξει κάτι. Το ποτάμι δεν γύριζε. Η κατάληψη της Νομικής ήταν κάτι το οργανωμένο, στο Πολυτεχνείο όμως το όλο πράγμα ήταν αυθόρμητο».

Εκείνες τις ημέρες συκοφαντηθήκατε από το ΚΚΕ ως χαφιές και προβοκάτορας στο τεύχος 8 της «Πανσπουδαστικής»…

«Τι να σας πω… Αυτοί με κατηγορούσαν για χαφιέ και εγώ κρυβόμουν σε μια στάνη στην Κρήτη