Δύο γυναίκες μονολογούν αργά τη νύχτα…

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

Ισμήνη

Στο καινούργιο θέατρο «Εν Αθήναις», εκτός των άλλων, παίζονται δύο αξιόλογοι μονόλογοι: «Η συμβολαιογράφος» από την Υρώ Μανέ και η «Ισμήνη» από την Κάτια Γέρου. Σήμερα θα αφήσουμε κατά μέρος το κωμικό «Συμβολαιογράφος» και θα αναφερθούμε στην «Ισμήνη» του Γιάννη Ρίτσου, που αφορά άμεσα τον σημερινό θεατή. Στον κλασσικό μύθο του Θηβαϊκού Κύκλου, η Ισμήνη συμβουλεύει την αδερφή

της, Αντιγόνη, να μην αντισταθεί στους νόμους του βασιλιά Κρέοντα και να αφήσει άταφο το πτώμα του προδότη (;) αδελφού της. Είναι ένα πρόσωπο στη σκιά της δοξασμένης αδελφής της, μια αντι-ηρωίδα, που φωτίζει τη θυσία και το ήθος της Αντιγόνης. 

Στον πολυπαιγμένο, αυτόν, μονόλογο από την «Τέταρτη διάσταση» του Ρίτσου, η Ισμήνη ανατρέχει στο παρελθόν και στην καταστροφή της οικογένειάς της μέσα από το βλέμμα του κανονικού ανθρώπου, εκφέροντας ένα λόγο τολμηρό και βαθύτατα πολιτικό. Ταυτόχρονα όμως, παρουσιάζεται και η δισυπόστατη σχέση της με την Αντιγόνη. Με αφορμή αυτή την μη-ηρωίδα, ο Ρίτσος μιλά για τον μέσο άνθρωπο. Δεν τον ακυρώνει, αλλά του δίνει βήμα και κύρος. Γιατί ο μέσος άνθρωπος δεν είναι δειλός. Υπερασπίζεται την ειρήνη, την επιθυμία να ζήσει χαλαρά, χωρίς εντάσεις.

Κλεισμένη σε ένα δωμάτιο, ίσως και φυλακισμένη εκεί, ενώ ο έξω χώρος βράζει: η πόλη ταραγμένη και χαοτική, παρεισφρέει δυναμικά μέσα στον κλειστό χώρο της ηρωίδας (θυμίζει λίγο και τη «Νίκη» της Αναγνωστάκη). Το έργο αναφέρεται στη σύγχρονη εποχή, αλλά κάλλιστα μπορούμε να υποθέσουμε ότι, μάλλον, μιλά για κάποιο δικτατορικό καθεστώς, του Κρέοντα, της Χούντας, το σημερινό, οποιοδήποτε καθεστώς. Ένα δύσκολο, ποιητικό έργο, με πολλές αλήθειες. Στο τέλος η ηρωίδα συμφιλιώνεται με τη νεκρή αδερφή της, ενδύεται το φόρεμα της Αντιγόνης κι ίσως είναι έτοιμη πια να αντισταθεί. Στο φινάλε του Ρίτσου, η Ισμήνη παίρνει χάπια, κλείνοντας το έργο με ένα ερωτηματικό: για να καταφέρει να κοιμηθεί ή για να πεθάνει; Στην παράσταση που σκηνοθετεί η Άσπα Τομπούλη το τέλος είναι λίγο διαφορετικό, λιγότερο πεσιμιστικό (ή όχι;) και τόσο επίκαιρο... 

Στο «Θέατρο ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ», Ιάκχου 19 , Γκάζι, δίπλα στο μετρό Κεραμεικός, για λίγες ακόμα Τετάρτες  και Πέμπτες. 

Η πόρνη από πάνω

Ένας άλλος εκπληκτικός μονόλογος, πραγματικό θέατρο. Πρόκειται για ένα έργο του Αντώνη Τσιπιανίτη, γλυκόπικρο (αν και τελικά η δόση της ζάχαρης αποδεικνύεται πιο μεγάλη...), το οποίο γίνεται η βάση για μια υπέροχη παράσταση.

Η Κατερίνα Διδασκάλου υποδύεται μια γυναίκα που παντρεύεται για να ξεφύγει από την μιζέρια της επαρχίας και εγκαθίσταται στην Αθήνα. Ο άντρας της όμως, αποδεικνύεται διεφθαρμένος αστυνομικός και χειρότερος από τον πατέρα της! Μονή διέξοδος της στερημένης και κλεισμένης στο σπίτι νοικοκυράς είναι οι νοικάρηδες από πάνω... Αρχικά οι Πακιστανοί, μετά η πόρνη! Κι η Ερατώ ξαπλωμένη στο κρεβάτι της ακούει όλα όσα συμβαίνουν στο πάνω διαμέρισμα...

Λόγος απλός, νομίζεις ότι ακούς της ιστορία της γιαγιάς σου ή μιας θείας σου. Το χιούμορ βγαίνει αβίαστα.