«Βρώμικα κόλπα» του Ντέηβιντ Φόλεϋ

Ένα περίτεχνα σχεδιασμένο ψυχολογικό θρίλερ, γεμάτο εκπλήξεις, ανατροπές και προδοσίες.

Του Κώστα Νταλιάνη

Το έργο «Βρώμικα κόλπα» του Ντέηβιντ Φόλεϋ, στην παράδοση των έργων «Σλουθ» και «Deathtrap», είναι ένα θρίλερ με τρεις χαρακτήρες, το οποίο συνδυάζει το μυστήριο των μυθιστορημάτων της Άγκαθα Κρίστι με την κινηματογραφική ατμόσφαιρα των ταινιών του Άλφρεντ Χίτσκοκ και του Κουέντιν Ταραντίνο.

-Το κείμενο:

Η πρωταγωνίστρια Καμίλ Ντάρκους είναι μια επιτυχημένη μεσήλικη

Ένα βράδυ, σε ένα από τα βαρετά κοσμικά πάρτι στα οποία συχνάζει η Καμίλ, γνωρίζει τον Μπίλυ, έναν από τους σερβιτόρους, και τον φέρνει σπίτι της, με σκοπό να κάνουν έρωτα. Ο Μπίλυ, όμως, αποδεικνύεται, ότι δεν είναι ένας απλός ζιγκολό, όπως νόμιζε η Καμίλ και, αρνούμενος τα χρήματά της, υποστηρίζει, ότι είναι ερωτευμένος μαζί της. Όταν η Καμίλ τον απορρίπτει, αυτός αποκαλύπτει, ότι μαγνητοσκόπησε τις ερωτικές πράξεις τους, με σκοπό να την εκβιάσει.

Η Καμίλ, όμως, φαινομενικά ανώτερη σε εξυπνάδα, ξεφεύγει από τον εκβιασμό του, μπλοφάροντας και, στη συνέχεια, καλεί τον προσωπικό της σεκιουριτά, τον Τεντ, για να την απαλλάξει από την παρουσία του Μπίλυ. Αυτή είναι απλώς η αρχή του δαιδαλώδους μυστηρίου, που θα ακολουθήσει.

Στις απρόσμενες και απολαυστικές εξελίξεις της ιστορίας, περιλαμβάνονται ένα πολύτιμο σμαράγδι, εν ονόματι «Σμαραγδένιο αστέρι» (Emerald star), παιχνίδια ερωτικής, και όχι μόνο, ισχύος, επώδυνα μυστικά του παρελθόντος, θάνατοι, προδοσίες και πολλές ανατροπές.

Ο Ντ.Φόλεϋ βγάζει συνεχώς άσσους από το μανίκι του και είναι αδύνατον να προβλέψεις τις ανατροπές που έπονται, ενώ η τελική ανατροπή -ακολουθώντας την επιτυχημένη παράδοση της Άγκαθα Κρίστι- ξεπερνά όλες τις προηγούμενες σε έμπνευση.

Ο Φόλεϋ ξεκίνησε την συγγραφή του έργου αυτού, παρακινούμενος από την αγάπη του για τα θρίλερ και τα μυστήρια. Όπως έχει δηλώσει, μεγάλωσε βλέποντας στην τηλεόραση την διάσημη δικαστική σειρά μυστηρίου “Πέρυ Μέησον”, ενώ ήταν φανατικός αναγνώστης της Άγκαθα Κρίστι, του Άιρα Λεβάιν (“Deathtrap”, “Το μωρό της Ρόζμαρι”) και του Άντονυ Σάφερ (“Σλουθ”). Μετριόφρων, παραδέχεται, ότι ποτέ δεν φαντάστηκε ότι θα μπορούσε να φτάσει στο ύψος των παραπάνω συγγραφέων, αλλά, απλώς, ήθελε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στο είδος αυτό.

-Η παράσταση:

Ο Γιώργος Λιβανός σκηνοθετεί με άψογο ρυθμό, κρατώντας το κοινό στην κόψη του ξυραφιού ως το τέλος, και τονίζει στιγμές, που σε πρώτο επίπεδο δεν φαίνονται τόσο σημαντικές, αλλά με τις ανατροπές, που έπονται, αποκτούν αναδρομικά κομβική σημασία. Ενσωματώνει τέλεια το χιούμορ και τις σαρκαστικές ατάκες εν μέσω βίαιων και έντονων σκηνών και κλείνει το μάτι στο κοινό: ουσιαστικά, είμαστε θεατές ενός παιχνιδιού επικίνδυνου, αλλά, πάνω απ’ όλα, διασκεδαστικού.

Η παράσταση διαθέτει ένα πανέμορφο σκηνικό, όπου κυριαρχεί το μαύρο και το κόκκινο, και μας μεταφέρει στην καρδιά ενός πλούσιου νεοϋορκέζικου διαμερίσματος. Η σκηνή χωρίζεται παράλληλα με ένα παραβάν, πίσω από το οποίο εκτυλίσσονται σκηνές off stage. Έτσι, αυτές οι σκηνές αποκτούν μεγαλύτερη δραματικότητα (φανταζόμαστε τον Τεντ να κάνει κάτι φρικτό στην μπανιέρα της Καμίλ, ακούγοντας μόνο χτύπους), μια τεχνική, που είχε τελειοποιήσει ο Χίτσκοκ στην ταινία του «Σιωπηλός Μάρτυρας». Η αίσθηση ότι δεν μπορείς να τα δεις όλα, αυξάνει την αγωνία και σε φέρνει πιο κοντά στους αγχωμένους και εγκλωβισμένους ήρωες. Επίσης, η ζωντανή μουσική (πιάνο) επιτείνει την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα της παράστασης.

Οι χαρακτήρες είναι αμφίσημα σκιαγραφημένοι, ενισχύοντας την αίσθηση αβεβαιότητας, που κυριαρχεί στο έργο. Η πρόκληση για το καστ είναι να ερμηνεύσει πειστικά τις ξαφνικές εναλλαγές από τον φόβο στην κωμική ανακούφιση, χωρίς να χαθεί η απαραίτητη ένταση.

Η Μαρία Αλιφέρη, στον ρόλο της Καμίλ, τα καταφέρνει περίφημα, εντυπωσιάζοντας με τις εναλλαγές της από το δραματικό στο κωμικό στοιχείο, περνώντας από τη θέση του θύματος σε αυτή του θύτη με ευκολία, σε έναν ρόλο, που της ταιριάζει γάντι και τον υποστηρίζει άψογα με το αρχοντικό της στυλ και την κοφτερή, σαρκαστική ερμηνεία της. Η Καμίλ είναι ένας πολυεπίπεδος χαρακτήρας και η Μ.Αλιφέρη, με αυτοπεποίθηση και χωρίς μελοδραματισμούς, αποκαλύπτει τις πτυχές του μία προς μία.

Ο Χρ.Λιακόπουλος, στον ρόλο του Μπίλυ, παίζει με φυσικότητα, δυναμισμό, αλλά και γοητεία συνάμα με κωμικό ταλέντο. Μου θύμισε τον ηθοποιό Μάικλ Μάντσεν, γνωστό ως κύριο Ξανθό από την ταινία του Ταραντίνο «Reservoir dogs», επιδεικνύοντας την ίδια «τρέλα» στο βλέμμα, που έκανε αδύνατο να προβλέψεις την επόμενη κίνησή του.

Ο Απ.Κρίτσας, στον ρόλο του Τεντ, συνδυάζει πειστικά την αθωότητα με βίαια ξεσπάσματα. Ερμηνεύοντας με ευαισθησία τον ρόλο, τον μετατρέπει σε ένα συμπαθητικό χαρακτήρα, που δεν χρησιμεύει μόνο για την εξέλιξη της πλοκής.

Πρόκειται για μια άκρως ψυχαγωγική παράσταση, η οποία χωρίς καθόλου κοιλιές τελειώνει με τον τρόπο που κάθε καλή παράσταση θα έπρεπε να τελειώνει: με το κοινό να επιζητεί κι άλλο. Αν ξαναπαιχτεί την συστήνω ανεπιφύλακτα.

Τρέηλερ: https://www.youtube.com/watch?v=chtcGvWs08Α

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σκηνοθεσία-φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός

Μετάφραση: Κωνσταντίνα Ρίτσου

Στίχους-σύμβουλος: Μαριάννα Τόλη

Μουσική: Γιάννης Φίλιας

Σκηνικά-κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη

Ερμηνεύουν: Μαρία Αλιφέρη, Χρήστος Λιακόπουλος, Απόστολος Κρίτσας

Η παράσταση παίχτηκε στο “Studio Κυψέλης”, στην Αθήνα, για τρίτη χρονιά, καθώς και στο θέατρο “Επίκεντρο+”, στην Πάτρα.

https://www.facebook.com/events/1520820144861929/

ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΗ ΚΡΙΤΙΚΗ (2012):

«Βρώμικα κόλπα», μια έκπληξη γεμάτη ανατροπές

Ο Γιώργος Λιβανός σκηνοθετεί στο φιλόξενο θεατράκι του, το Studio Κυψέλης, ένα ψυχολογικό θρίλερ του David Foley.

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

Παιχνίδια ερωτικής διεκδίκησης, αλλά και εφιάλτες από το παρελθόν, καθορίζουν την εξέλιξη της ερωτικής ιστορίας ανάμεσα σε μια διάσημη σχεδιάστρια κοσμημάτων κι έναν νεαρό ζιγκολό. Ή μήπως δεν είναι, τελικά, ζιγκολό; Μήπως τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα από ότι, αρχικά, μοιάζουν; Πόσες ανατροπές είναι δυνατόν να συμβούν μέσα σε μια νύχτα; Τί είδους σχέσεις έχουν, μεταξύ τους, τα τρία πρόσωπα του έργου; Τί είναι, τελικά, αυτό που ψάχνουν;

Το κοινό παρακολουθεί από το παράθυρο όλα όσα συμβαίνουν σε αυτό το πλούσιο Νεοϋορκέζικο διαμέρισμα. Η σκηνή περιβάλλεται από ένα πλαίσιο που δεν επιτρέπει την ορατότητα χαμηλά! Η αίσθηση της κλειδαρότρυπας, η αίσθηση ότι δεν μπορεί να τα δει όλα αυξάνει την αγωνία του θεατή και τον φέρνει πιο κοντά στους αγχωμένους και εγκλωβισμένους ήρωες! Πολύ ωραία η αποκλειστική διχρωμία μαύρου-κόκκινου σε σκηνικά και κοστούμια (Δέσποινα Βολίδη)! Η ζωντανή μουσική (πιάνο), από τον ηθοποιό και αφηγητή του έργου, Σωτήρη Αντωνίου, συμπληρώνει την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα.

Ομολογώ ότι δεν είχα ξαναδεί την Μαρία Αλιφέρη ούτε στο θέατρο, ούτε αλλού. Υποστήριξε πολύ σωστά τον ρόλο της πλούσιας, μεσόκοπης αρτίστα, η οποία ξεκίνησε από πολύ χαμηλά κι ίσως αναρριχήθηκε και μέσω περίεργων διαδρομών… Δίπλα της, σαν θύτες (ή όχι;), στέκονται επάξια οι νεαρότεροι Χρήστος Λιακόπουλος και Μάριος Ντερντές.

Η παράσταση παίζεται ΠΣΚ. Εγώ την παρακολούθησα στην μεταμεσονύκτια της Παρασκευής. Οι μεταμεσονύκτιες είναι συνήθως ωραίες παραστάσεις, λόγω του νεαρού (κυρίως) κοινού! Και η συγκεκριμένη παραγωγή σε κρατάει… Όσοι, όμως δεν αντέχετε ως τόσο αργά, το Σαββατοκύριακο οι παραστάσεις είναι απογευματινές.

Ερμηνεύουν: Μαρία Αλιφέρη, Χρήστος Λιακόπουλος, Μάριος Ντερντές.

Πιάνο και αφήγηση: Σωτήρης Αντωνίου.

Το θέατρο «Studio Κυψέλης» βρίσκεται στον πεζόδρομο Σπετσοπούλας 9 και Κυψέλης.

https://www.facebook.com/pages/Studio-%CE%9A%CF%85%CF%88%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82/293771094057636?fref=ts