Ράγες, τρένα και άλλα συναφή

Την επιβεβαίωση της συμφωνίας του Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου αποφάσισαν οι οκτώ συμμετέχοντες στη Σύνοδο Κορυφής το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στις Βρυξέλλες.

Του Νίκου Καραμάνογλου

Χαρακτηριστική υπήρξε η κοινή διάθεση όλων των πλευρών για σύγκλιση, γεγονός που αποτυπώθηκε και από το γεγονός ότι ακολούθησε κοινό ανακοινωθέν. «Ξαναβάλαμε τη διαδικασία στις ράγες», τόνισε εμφανώς ικανοποιημένος ο πρωθυπουργός, υπογραμμίζοντας πως η Ελλάδα

δεν έχει την υποχρέωση να υλοποιήσει υφεσιακά μέτρα.

Στην κοινή, ωστόσο, δήλωση, πέρα από την τυπική επιβεβαίωση της διαδικασίας, που είχε συμφωνηθεί στις 20 Φεβρουαρίου, αναφέρεται και η δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης να προτείνει λίστα μεταρρυθμίσεων το συντομότερο δυνατόν. Και όταν οι δανειστές μας αναφέρουν τη φράση «λίστα μεταρρυθμίσεων», εννοούν κοστολογημένη λίστα και όχι έκθεση ιδεών με θέμα «Τι θα έκανα αν ήμουν υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας».

Ακριβώς ένα μήνα μετά, λοιπόν, από την 20η Φεβρουαρίου βρισκόμαστε στο ίδιο ακριβώς σημείο, γιατί αν δεν κάνω λάθος αυτό είχαμε συμφωνήσει και τότε. Με μια ουσιώδη διαφορά όμως: Τα κρατικά ταμεία έχουν στεγνώσει, η δαμόκλειος σπάθη του πιστωτικού γεγονότος επικρέμαται και τείνουμε ως κράτος να καταχωρηθούμε στη διεθνή συνείδηση ως μνημείο αφερεγγυότητας. Θα πρέπει συνεπώς εντός της εβδομάδας να καταθέσουμε τις ισοδύναμες χρηματικά μεταρρυθμίσεις μας για να αποφύγουμε τα χειρότερα.

Θέλω να ελπίζω ότι αυτή η κωλυσιεργία είναι ηθελημένη τακτική της κυβέρνησης (για σκοπούς που παρόλα αυτά δεν μπορώ να κατανοήσω) και όχι ολιγωρία ή ακόμα χειρότερα -για να το πω επιεικώς- απειρία. Γιατί υποτίθεται ότι όλα αυτά τα είχαν σκεφτεί, σχεδιάσει και οργανώσει ως αντιπολίτευση, όταν διεκδικούσαν την εξουσία και διέβλεπαν ότι υπάρχουν πολύ σοβαρές πιθανότητες να γίνουν σύντομα κυβέρνηση. Αν παρόλα αυτά είχαν τη λογική «ας εκλεγούμε και βλέπουμε», φοβάμαι πως σύντομα θα διαπιστώσουμε με πικρία ότι οι ράγες δεν έχουν καμία σημασία, αν δεν υπάρχει μηχανή.