Ψηφοφόροι από κούνια!

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Της Ευτυχίας Παπούλια

Στην πολιτική, δύο πράγματα έχουν σημασία:
το πρώτο είναι τα λεφτά και δεν μπορώ
να θυμηθώ ποιο είναι το δεύτερο.
Mark Hanna, Αμερικανός πολιτικός

Σε ποια ηλικία ένας νέος άνθρωπος έχει την ωριμότητα και την ορθή κρίση να παίρνει τις αποφάσεις που θα είναι αποφασιστικής σημασίας για τη μετέπειτα ζωή του , στο βαθμό μάλιστα που αυτές δε θα επηρεάζουν μόνο τη δική του ζωή αλλά και τις ζωές των άλλων;

Σύμφωνα με το νόμο , ένα άτομο ηλικίας

18 ετών και άνω θεωρείται υπεύθυνο για
τις πράξεις του- υπεύθυνο έναντι του νόμου, ναι, το δεχόμαστε. Έχει όμως ένα παιδί 18 ετών πράγματι την ορθή κρίση να προβλέψει και να αξιολογήσει τις επιπτώσεις των πράξεων του απέναντι σε ένα μικρότερο κοινωνικό περίγυρο όπως η οικογένεια του, από την οποία είναι εξαρτημένο οικονομικά τουλάχιστον; Αλλά και στην ευρύτερη κοινωνία, όταν έχει τη δυνατότητα να εκλέγει κυβερνήτες, οι οποίοι μπορεί να είναι ανίκανοι έως επικίνδυνοι;

Χωρίς αμφιβολία, η ορθή κρίση που υπαγορεύει τις αποφάσεις μας αναπτύσσεται παράλληλα με τη φυσική μας ενηλικίωση και ύστερα μέσα από τις εμπειρίες μας. Μεγαλώνοντας δηλαδή σιγά-σιγά, μέρα με τη μέρα προσθέτουμε κι ένα μικρό λιθαράκι, οικοδομούμε τη δυνατότητα μας να κρίνουμε και να αποφασίζουμε, αν όχι με τον πιο σωστό τρόπο, τουλάχιστον κάνοντας τα λιγότερα λάθη. Η ιδέα να ψηφίζουν οι νέοι από την ηλικία των δεκαεπτά χρόνων, που ακούσαμε πως είχαν οι κυβερνώντες, είναι εξίσου ανόητη με την ιδέα πως ένας νέος δεκαοκτώ ετών και μίας ημέρας είναι ενήλικος με την έννοια πως έχει τη συναίσθηση της ευθύνης των πράξεων του.

Τι κρύβει λοιπόν αυτή η φαεινή ιδέα; Όπως κάθε ιδέα των πολιτικών, κρύβει κάποια σκοπιμότητα. Όσο πιο πολλοί είναι οι νέοι ψηφοφόροι, σε ηλικία μάλιστα που η επανάσταση τρέχει στο αίμα τους, τόσο πιο εύκολα ένας δημαγωγός ηγέτης μπορεί να καπηλευτεί τα αγνά και ρομαντικά τους όνειρα, την ελπίδα τους, το νεανικό τους ενθουσιασμό. Ή αλλιώς, να τους ποδηγετήσει. Η Αριστερά, κατείχε πάντοτε την πρωτιά στον ανταγωνισμό της δημαγωγίας, στην αξιοποίηση κι εκμετάλλευση του νεανικού ενθουσιασμού, όμως αυτό το «κεφάλαιο» νιώθει να το χάνει τελευταία μέσα από τα χέρια της, βλέποντας τους μέχρι πρότινος υποστηρικτές να γυρνούν ένας-ένας την πλάτη… Μα η ίδια φαίνεται να μην το βάζει κάτω και παλεύει να το επανακτήσει, προσβλέποντας σε ηλικίες μεγαλύτερης αθωότητας που κερδίζοντας τες, θα μπορέσει πιο εύκολα να εξισορροπήσει τις απώλειες.

Μια Αριστερά που ποτέ της δεν είχε ρεαλιστικούς στόχους και το μόνο που ήξερε ήταν να στρατολογεί το νεανικό όνειρο, τη νεανική ορμητικότητα για αγώνες και μάχες που πάντοτε τις έχανε. Έτσι και τώρα, προσπαθεί να διαβρώσει τις ψυχές των νέων πριν ακόμη αποφοιτήσουν από το Λύκειο, καλώντας τους να εμπιστευτούν την ελπίδα τους, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους , υπηρετώντας στην ουσία το αριστερό χρεωκοπημένο ιδεολογικό σύστημα που αποστρέφεται την αριστεία! Που δεν αντιλαμβάνεται πως όταν η αυταπάτη γίνεται υπόσχεση, τότε πρόκειται απλά για ομολογημένη απάτη κι αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να εξαγνισθεί, ακόμα και στο πιο ειλικρινές ξέσπασμα αυτοκριτικής…

Το άρθρο Ψηφοφόροι από κούνια! εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.