Πάσχουμε από επιλεκτική μνήμη

Του Αριστείδη Αποστόλου ([email protected])

Σε κοινή γραμμή για το ειδικό τέλος ακινήτων κατέληξαν οι τρεις αρχηγοί κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση: οι κύριοι Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης, ξεχνώντας όσα είχαν πει κατά καιρούς (περί προσωρινότητας του μέτρου, άμεσης κατάργησής του ή τουλάχιστον αποδέσμευσής

του από τη ΔΕΗ), συμφώνησαν να αντικαταστήσουν τον υπάρχοντα φόρο με έναν καινούριο, ο οποίος θα εισπράττεται και αυτός μέσω της ΔΕΗ.

Μία σύντομη αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν αποδεικνύει πως το «χαράτσι» δεν είναι το μόνο που λησμονήθηκε (ή που θα λησμονηθεί).

Σε πολιτικό επίπεδο, οι κατά καιρούς ηγέτες έχουν ξεχάσει τις (προεκλογικές, κυρίως) εξαγγελίες τους για μειώσεις φόρων, διατήρηση του κατώτερου μισθού, ακόμα και για διαπραγμάτευση των σκληρών όρων των μνημονίων που έχουν υπογραφεί.

Σε επίπεδο κοινωνίας, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Έχουν ξεχάσει ότι δεν κυκλοφορεί χρήμα στην αγορά, ότι έχει ψαλιδιστεί το κράτος πρόνοιας, ότι δημιουργήθηκε ένας ολόκληρος στρατός ανέργων, ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν από τα συσσίτια και τις αγαθοεργίες των άλλων. Πιο απλά, έχουν λησμονήσει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι και όχι αριθμοί.

Πλέον, οι κυβερνώντες… θυμούνται ότι υπάρχουν πολίτες σε ειδικές περιπτώσεις: όταν δεν βγαίνουν τα νούμερα και «απαιτείται» πρόσθετη φορολόγηση και νέα μέτρα. Και κυρίως, θυμούνται τους πολίτες όταν είναι να τους αποδώσουν ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, προκειμένου να δικαιολογήσουν τις επιλογές και την πολιτική τους.

Συνεπώς, το ζήτημα που προκύπτει δεν είναι η συμφωνία των αρχηγών για το χαράτσι˙ είναι η λήθη που επέρχεται σε όσους κατέχουν θέσεις εξουσίας, κατά τα τελευταία, μνημονιακά έτη. Ταυτοχρόνως, είναι και το πρόβλημα μνήμης που «καλλιεργείται» στους πολίτες, από πολιτικούς και μέσα ενημέρωσης, που κατευνάζουν τις όποιες αντιδράσεις των ιθαγενών, ταΐζοντάς τους υπέρμετρα με τη «σωστή» δοσολογία ενημέρωσης και φόβου, για την αποφυγή αντιδράσεων και για τη συνέχιση του μακάριου λήθαργού τους.

Ίσως μία ημέρα, όταν ξυπνήσουμε από το ομαδικό Αλτσχάιμερ και συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητα, να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας για την κοινωνία που θα κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές.