Επιτέλους, ας απενοχοποιηθούν οι πολίτες!

Του Αριστείδη Αποστόλου ([email protected])

Οι πρόσφατες δηλώσεις του γενικού γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών, Γιώργου Μέργου (πως παραμένει υψηλός ο κατώτερος μισθός) επέφεραν σωρεία αντιδράσεων – και όχι άδικα, καθώς προκάλεσαν το κοινό αίσθημα και τη δικαιολογημένη οργή του κόσμου. Μάλιστα, οι δηλώσεις αυτές έγιναν τη στιγμή που διεθνείς οργανισμοί κάνουν λόγο για ανησυχητικά επίπεδα φτώχειας στην Ελλάδα, που η ανεργία καταρρίπτει το

ένα ρεκόρ μετά το άλλο και που οι συνεχείς φόροι συρρικνώνουν το επίπεδο διαβίωσης και την ποιότητα ζωής των πολιτών.

Ωστόσο το σημαντικότερο ζήτημα είναι πως ορισμένοι από τους έχοντες εξέχουσα (και ενίοτε, «αφ’ υψηλού») θέση στην πολιτική, οικονομική ή κοινωνική ζωή αυτού του τόπου, εξακολουθούν να θεωρούν ως υπεύθυνους για όλα τα δεινά της Ελλάδας, τους ίδιους τους «ιθαγενείς». Καθημερινά, από τα μέσα ενημέρωσης (και μονοδρομικής επικοινωνίας), οι «απόλυτοι γνώστες της αλήθειας» καταφέρονται κατά των πολιτών, τους τονίζουν τις τεράστιες ευθύνες τους για την κρίση και τους υπενθυμίζουν πως πρέπει να πληρώσουν πολύ ακριβά για τα λάθη τους που οδήγησαν τη χώρα σε αδιέξοδο.

Πιθανότητα, αυτό που επιθυμούν οι «επαΐοντες» είναι οι πολίτες να δουλεύουν οικειοθελώς, να λησμονήσουν κάθε εργασιακό ή άλλο δικαίωμά τους, να πληρώνουν με ζήλο κάθε νέο φόρο που θα τους επιβληθεί – και ίσως, να… αυτομαστιγώνονται δημοσίως, ως απτή ένδειξη της πλήρης μεταμέλειάς τους.

Η όλη κατάσταση παραπέμπει στην περιβόητη ρήση του Θεόδωρου Πάγκαλου (το διάσημο πλέον: «μαζί τα φάγαμε»), με την οποία αρχικά μπορεί να συμφωνήσει ο καθένας μας (αποδεχόμενος, στο μέτρο που του αναλογεί, την προσωπική του ευθύνη για την κατάσταση στην Ελλάδα). Ωστόσο, μία πιο προσεκτική ανάγνωση αποκαλύπτει την ύπουλη παγίδευση του πολίτη, σε μία άκρως εσφαλμένη παραδοχή. Μέσα σε λίγες λεξούλες, ο κ. Πάγκαλος επέτυχε τα εξής εντυπωσιακά αποτελέσματα:

Πρώτον: κάνει όλους τους πολίτες συνυπεύθυνους για γεγονότα που οφείλονται αποκλειστικά στη διατήρηση ενός κομματικού και διεφθαρμένου κράτους, το οποίο καλλιέργησαν οι κατά καιρούς κυβερνήσεις της χώρας (άρα, «απαγορεύει» στους πολίτες να ψάξουν για συγκεκριμένους ενόχους).

Δεύτερον: δηλώνει ευθαρσώς πως πλέον όλα έχουν τελειώσει: τα χρήματα έχουν φαγωθεί (οπότε, «απαγορεύει» στους πολίτες να τα αναζητήσουν για να τα πάρουν πίσω).

Τρίτον (και εντυπωσιακότερο): ομολογεί σαφώς πως και ο ίδιος έχει συμμετάσχει στο φαγοπότι. Όμως η ομολογία του γίνεται με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην μπορεί κάποιος να του ζητήσει ευθύνες ή να τον θεωρήσει ως αίτιο για την κατάρρευση της χώρας.

Ωστόσο, τα πράγματα σαφώς και δεν είναι έτσι: δεν ευθύνονται οι πολίτες για την πολιτική που ακολούθησαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, για το πελατειακό κράτος, για την καλλιέργεια της διαφθοράς και της παρανομίας, για την ανοχή ή και σιωπή των ελεγκτικών μηχανισμών, για την καταστρατήγηση των θεσμών, για την ασυδοσία των «ολίγων και εκλεκτών». Αντίθετα, όλα τα παραπάνω αποτελούν μέρος μίας στοχευμένης πολιτικής πολλών ετών, που ήθελε τον πολίτη δέσμιο της συγκεκριμένης κατάστασης και υποχείριο όσων σήμερα τού κουνάνε το δάκτυλο με αυστηρότητα.

Καιρός, λοιπόν, να απενοχοποιηθούν οι πολίτες αυτής της χώρας. Καιρός οι «ιθαγενείς» αυτού του τόπου, να κοιτάξουν κατάματα τον καθρέφτη τους και τον διπλανό τους, να κρατήσουν μόνο τις ευθύνες που τους αναλογούν και να κυνηγήσουν τους καταστροφείς τους, αποδίδοντας «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι». Ειδάλλως, θα συνεχίσουν να αποτελούν τον «σάκο του μποξ» για τους εγχώριους και αλλότριους επαΐοντες των μονοδρομικών λύσεων και των σκληρών πλην αναγκαίων, αποφάσεων.