Εκδήλωση-αφιέρωμα στον φιλέλληνα συγγραφέα Ζακ Λακαριέρ

Το βιβλιοπωλείο «Παπασωτηρίου» Καλαμάτας οργανώνει εκδήλωση σήμερα Σάββατο 1η Ιουνίου στις 8.30μμ στο αφιερωμένη στον φιλέλληνα, συγγραφέα και μεταφραστή Ζακ Λακαριέρ. Για τη σχέση του με την Ελλάδα και τα βιβλία του «Ελληνικό καλοκαίρι» και «Ερωτικό λεξικό της Ελλάδας» θα μιλήσουν οι Πάνος Καρβούνης, επικεφαλής της Αντιπροσωπείας της Ευρωπαικής

Στο πέρασμά του από την περιοχή της Μεσσηνίας θ' αναφερθεί η Αγγελική Μήτρου, πρώην διευθύντρια του Γαλλικού Ινστιτούτου Καλαμάτας.

Ο συγγραφέας και στοχαστής Ζακ Λακαριέρ, ο αιώνια ερωτευμένος με την Ελλάδα -έτσι ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του-, γεννήθηκε στη Λιμόζ της Γαλλίας στις 2 Φεβρουαρίου 1925.Σπούδασε νομικά και φιλολογία στο Παρίσι. Το 1950 ξεκίνησε με τα πόδια με προορισμό την Ινδία, αλλά τελικά προτίμησε την Ελλάδα και την Εγγύς Ανατολή, όπου έζησε πολλά χρόνια, κυρίως στην Ύδρα και στην Πάτμο, μέχρι το 1966.Επιστρέφοντας στη Γαλλία, μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, εγκαταστάθηκε στη Βουργουνδία.

Υπήρξε λάτρης της αρχαίας και - κυρίως - της σύγχρονης Ελλάδας. Με το πάθος που τον χαρακτήριζε, κατάφερε ν' αναδείξει στο εξωτερικό το σύγχρονο πρόσωπο της χώρας και να το συνδέσει με την ιστορίας της. Εξέδωσε μυθιστορήματα, ποιήματα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις, βιβλία τέχνης κ.ά., και ένα από τα καλύτερα βιβλία που γράφτηκαν για την Ελλάδα στο εξωτερικό, «Το ελληνικό καλοκαίρι» (εκδ. Χατζηνικολή, 1976).Μετέφρασε στα γαλλικά Έλληνες συγγραφείς, ανάμεσα στους οποίους οι Πρεβελάκης, Αλεξάνδρου, Τσίρκας, Ταχτσής, Σεφέρης, Ελύτης, Ρίτσος κ.ά.

Στην Καλαμάτα πήγε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1995 για μια εκδήλωση του Γαλλικού Ινστιτούτου. Η τελευταία δημόσια εμφάνισή του στη χώρα μας πραγματοποιήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2005 στην Τήνο. Μίλησε σε εκδήλωση που διοργανώθηκε προς τιμήν του από τον Δήμο Εξωμβούργου. Πέθανε απροσδόκητα, λίγες μέρες αργότερα, λόγω επιπλοκών ύστερα από μια απλή χειρουργική επέμβαση στο γόνατο, σε ηλικία 79 ετών. Η σορός του αποτεφρώθηκε και η στάχτη του σκορπίστηκε στη θάλασσα στ' ανοιχτά των Σπετσών, σύμφωνα με την τελευταία του επιθυμία.

«...μια χώρα που θέλησα να μοιραστώ με τους αναγνώστες...την Ελλάδα όπως εγώ την έζησα από το πρώτο ταξίδι μου στα 1947 και όπως την γνώρισα όταν ήμουν ακόμα παιδί από τους αρχαίους ποιητές και συγγραφείς της. Μια Ελλάδα που πάει από τον Όμηρο ως τον Σεφέρη, από τον Ορφέα ως τον Τσιτσάνη μέσα από φωνές, ποιήματα, τραγούδια και έργα που εδώ και τόσα χρόνια επιλέγω και μεταφράζω. Μια Ελλάδα που πηγαίνει επίσης από τον Αναξαγόρα ως το ζεϊμπέκικο, από την Σαπφώ ως τον Σικελιανό, από τα αμυγδαλωτά ως τα παξιμάδια, από τα ακριτικά τραγούδια ως τα ρεμέτικα...»

Από τον πρόλογο του συγγραφέα στο βιβλίο του «Ερωτικό λεξικό της Ελλάδας» (εκδ. Χατζηνικολή, 2001)

«Έκανα το πρώτο μου ταξίδι στην Ελλάδα στα 1947, και το τελευταίο το φθινόπωρο του 1966. Η τελευταία εικόνα μου: ένα νησί του Αιγαίου, άδεντρο, μ ένα μοναδικό χωριό· τοπίο απογυμνωμένο με τη μιζέρια και την ομορφιά συναρμοσμένες σα δυο πλαγιές του ίδιου λόφου. Μιζέρια και ομορφιά. Σύζευξη των αντιθέτων, όπως η φράση του Ηράκλειτου που τα κυκλαδίτικα τοπία δεν παύουν να τη συλλαβίζουν μέσα στο φως τους: Αρμονίη κόσμου παλίτροπος. Αν η εικόνα αυτού του χαμένου νησιού παραμένει μέσα μου τόσο έντονη, είναι ίσως επειδή στάθηκε η τελευταία».

«Οι αέρηδες του αρχιπελάγους. Σ' όλα τα χρόνια μου στην Ελλάδα, σχεδόν πάντα ταξίδευα από νησί σε νησί κατάστρωμα. Νομίζω ότι έχω ταξιδέψει με όλα τα καράβια - που αρκετά απ' αυτά λέγονταν έτσι από καθαρό ευφημισμό - που εξυπηρετούσαν τις Κυκλάδες και τις Σποράδες. Θα μπορούσε να γραφτεί ένα μυθιστόρημα, ένα χρονικό, μια εποποιία, γύρω απ' αυτά τα πεπαλαιωμένα και απτόητα σκάφη, πλέουσες κιβωτούς, περιφερόμενες Εξόδους πού μετέφεραν τότε από λιμάνι σε λιμάνι το νομαδικόν ήμισυ της Ελλάδας: Μοσχάνθη, Έρση, Παντελής, Ιόνιον, Μαριλένα, Δέσποινα, Γλάρος, Ναυτίλος, Αικατερίνη, Άνδρος, Αγγελική, Έλλη, Ελλάς, Πίνδος..... Ορισμένα απ' αυτά ασφαλώς δεν θα ταξιδεύουνε σήμερα, τόσο βρίσκονταν ήδη στο έσχατο όριο της φθοράς,πάνε τώρα δέκα ή δεκαπέντε χρόνια. Από τα ταξίδια πού έκανα προς την Πάτμο, τη Νιό, την Αμοργό, τη Φολέγανδρο, τη Σέριφο, την Κω, την Αλόννησο, τη Χίο, τη Μυτιλήνη, κρατώ αναμνήσεις πού με σημάδεψαν περισσότερο και από τα στεριανά ταξίδια μου με το λεωφορείο. Γιατί τα βαπόρια μεταφέρανε και μεταφέρουν μέσα τους τον ίδιο κόσμο των πελιδνών χωρικών, των αναιμικών γιαγιάδων, των κοιλαράδων παπάδων, των πουλερικών, των στρωμάτων και των μπόγων, αλλά σε μια πιο αχανή και αποκαλυπτική κλίμακα. Κάθε πράσινο λεωφορείο ήταν, σε μικρογραφία, η εικόνα ενός χωριού. Ενώ κάθε άσπρο βαπόρι ήταν η εικόνα ενός ολόκληρου νησιού».

Η παρουσίαση θα γίνει στο «Καφέ-Σινέ» (δυτική παραλία Καλαμάτας). Πληροφορίες στο 6976 856885