Αναπόφευκτες συγκρίσεις

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Του Νίκου Καραμάνογλου

Η επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα είχε αναμφίβολα τον συμβολισμό της. Είναι σημαντικό ένας απερχόμενος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών να σε επιλέγει ως μέρος του τελευταίου επίσημου ταξιδιού του, πόσω μάλλον όταν βρίσκεσαι σε δυσχερή θέση και χρειάζεσαι τη βοήθειά του. Από το γεγονός αυτό όμως μέχρι τη διαχείριση της όλης κατάστασης από ελληνικής πλευράς, η απόσταση είναι τεράστια. Και λέγοντας από ελληνικής πλευράς εννοώ τους πάντες ή σχεδόν τους πάντες.

Γιατί σε πείσμα της ελληνικής πραγματικότητας εξακολουθώ να πιστεύω -έστω κι αν δεν τους βλέπω πουθενά- ότι υπάρχουν Έλληνες που είναι άνθρωποι κανονικοί, δηλαδή στοιχειωδώς νοήμονες, που δεν εντυπωσιάζονται ως ιθαγενείς με καθρεπτάκια.

Εντάξει, ήρθε ο Ομπάμα. Και ναι είναι χαρισματικός ηγέτης, ίσως ο καλύτερος πρόεδρος απ’ όσο θυμάμαι των ΗΠΑ, έχει πιθανότατα άμεμπτο στυλ, φυσική ευφράδεια και ευγένεια. Και η σύγκριση με τη δική μας ηγεσία είναι απογοητευτική – στην αισιόδοξή της οπτική, γιατί στην απαισιόδοξη πρέπει ή να εξεγερθούμε ή να το κλείσουμε μόνοι μας το μαγαζί. Όμως πίσω από τα λόγια κρύβονται οι πράξεις. Και ο πρόεδρος Ομπάμα είναι αυτός που διαχειρίστηκε (μια ευγενής έκφραση για το ενορχήστρωσε) την Αραβική Άνοιξη, η οποία σάρωσε τα καθεστώτα της βόρειας Αφρικής, επεκτάθηκε στη Συρία για να ανατρέψει τον Άσαντ και προκάλεσε εν τέλει τον συριακό εμφύλιο, του οποίου τα αποτελέσματα «λουζόμαστε» εμείς τώρα με το προσφυγικό. Όταν, λοιπόν, κάποιος μου αποδίδει εύσημα για τη διαχείριση μιας κατάστασης που αυτός μου φόρτωσε, είναι οξύμωρο.

Και εντάξει, ωραία τα λεκτικά χάδια για το λίκνο της δημοκρατίας, αλλά δεν είμαστε «κουτάβια», κυρίως γιατί έχουμε μνήμη και ξέρουμε ποιος μας μιλάει κάθε φορά.

Επαρχιωτισμός… Είναι η μόνη λέξη που μπορεί να σκεπάσει όλες μας τις ενέργειες. Ήταν σαν ο καίσαρας της Ρώμης επισκεπτόταν μια ξεχασμένη επαρχία στα σύνορα της αυτοκρατορίας του. Γι’ αυτό και οι σκηνές με τις οποίες μας φιλοδώρησε η πραγματικότητα δεν θα μπορούσαν ούτε ο Uderzo ούτε ο Goscinny να τις φανταστούν.

Από το αεροδρόμιο, την πατέντα με το χαλί, τον ευτραφή τοπικό «έπαρχο» που ανέμενε τον υψηλό προσκεκλημένο, αλλά δεν είχε τη στοιχειώδη ευγένεια να ανταποδώσει την υπόκλισή του, μέχρι τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που αδυνατούσε να απαντήσει σε μια απλή ερώτηση. Το αποκορύφωμα πάντως ήταν ο Ελλαδάρχης (κατ’ αντιπαραβολή προς το πλανητάρχης). Χυμένος σε πολυθρόνα, βαριεστημένος στα όρια της προσβολής και ύποπτα κατατονικός, βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με τον ευθυτενή, σοβαρό και ευγενή καλεσμένο.

Και για μην είμαι εντελώς άδικος, φωτεινές εξαιρέσεις στη γκριζωπή πραγματικότητα η ξεναγός του Αμερικανού προέδρου στην Ακρόπολη και ο έφορος του Μουσείου Ακροπόλεως. Λιτοί, κομψοί, ευγενείς, αποπνέοντας τη σιγουριά της ουσιαστικής γνώσης του αντικειμένου τους. Οι κατάλληλοι άνθρωποι στην κατάλληλη θέση.

Φαντάζομαι δεν έχουμε άλλους αντίστοιχης αξίας ανθρώπους να στελεχώσουμε το υπόλοιπο κράτος. Μόνο αυτοί οι δύο είναι…

Το άρθρο Αναπόφευκτες συγκρίσεις εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.