Γιατί πάλι στην Ηλεία μας;…

H Αγγελική Νικολούλη, λίγο νωρίτερα ανέβασε στην προσωπική της σελίδα anikolouli.gr  ένα  ιδιαίτερα συγκινητικό κείμενο, για τις καταστροφές που βιώνει τις τελευταίες ώρες η Ηλεία, που είναι και ο τόπος καταγωγής της:

«Tι καταστροφή είναι τούτη Θεέ μου,τι πόνος ατέλειωτος… Γιατί πάλι την Ηλεία μας; Γιατί να βασανίζεται έτσι άγρια αυτή η ευλογημένη κατά τα άλλα, περιοχή; Πάλι ξεσπιτώθηκαν οικογένειες.

Ράγισε η ψυχή μου στο άκουσμα της είδησης και μάτωσε στη θέα του νερού, που θέριεψε και μας έπνιξε. Η Αρχαία Ολυμπία

μας, το καμάρι μας, πάλι λαβώθηκε. Η πόλη μας ο Πύργος, βούλιαξε. Παλιότερα ήταν οι σεισμοί, που άνοιξαν τη γη και μαζί, πληγές σε εκατοντάδες κατοίκους. Δε σβήνει από τα μάτια μου η εικόνα του σπιτιού μας, που έπεσε νύχτα ενώ κοιμόμασταν, από τη μανία του εγκέλαδου, μαζί και της δυνατής βροχής. Παιδιά μικρά εμείς, λέγαμε πως ήταν όνειρο, εφιάλτης. Ψάχναμε το ένα το άλλο και όλα μαζί κουρνιάσαμε στη μάνα. Και εκείνη, μας έσφιγγε τρέμοντας σε μια αγκαλιά βαθιά, για να μας ζεστάνει και να μας προστατέψει. Ακόμα αναρωτιέμαι πως χώρεσε και ζέστανε τρία παιδιά εκείνη η αγκαλιά της μικροκαμωμένης μάνας. Σωθήκαμε, το σπίτι ξαναστήθηκε και ξαναράγισε σε άλλο δυνατό σεισμό, μέχρι πού επεσε μετά από χρόνια, σε έναν ακόμη μεγαλύτερο.

Ακολούθησαν οι φωτιές. Τέτοια τραγωδία δεν έχει ματαγίνει. Έγιναν κάρβουνο οι άνθρωποι και το βιός τους. Όσοι σωθήκαν έσφιξαν τα δόντια και ξαναστήθηκαν στα πόδια τους. Και πάνω που λέγαμε πάει κι αυτή η συμφορά, πέρασε, να τώρα και η πλημμύρα. Έχω ακόμη στα αυτιά μου τη φωνή του αδελφού μου. ΄΄Το κάτω σπίτι πλημμύρισε, αλλά μη στεναχωριέσαι τα καταφέραμε, δεν πάθαμε τίποτα΄΄.΄΄ Και οι άλλοι συγγενείς; είναι καλά; τον ρώτησα ΄΄. ¨Εγινε κατολίσθηση στο βουνό, στο χωριό της θείας και έπεσε ο όγκος των χωμάτων στο σπίτι της . Δεν έπαθε κανείς τίποτα. Στη γειτονιά μας είναι σα να βλέπεις μια λίμνη. Χάθηκαν σπίτια και με βάρκες βγάζανε τον κόσμο και σωθήκανε τελευταία στιγμή. Κρατάμε γερά. Τόσα μας έχουν συμβεί. Ένα παραπάνω.΄΄

Ότι και να πω για τούτη τη νέα συμφορά, είναι λίγο. Δε φτάνει η φτώχεια του κόσμου, το τσουχτερό κρύο , τους έλαχε τώρα και ο κατακλυσμός. Ας στρέψουμε όλοι τα βλέμματα σε αυτούς που υποφέρουν και πάνω από όλους η ηγεσία – η όποια τέλος πάντων – αυτού του τόπου. Πρόληψη δεν υπήρξε. Ευθύνες, πολλές. Ας κάνουν τουλάχιστον κάτι ουσιαστικό τώρα, για την αντιμετώπιση των τεράστιων προβλημάτων που προέκυψαν.

‘Ολα τα θεριά της φύσης μπορεί να βαράνε αλύπητα και με λύσσα την Ηλεία, αλλά δεν θα τη λυγίσουν. Οι άνθρωποι της είναι γενναίοι και ξέρουν να βγαίνουν από τέτοιες μάχες, νικητές.»

Αγγελική