Ζούγκλα μας κάνανε…

Δεν είναι μόνο η νταουνίλα και η απογοήτευση που συναντάς στα πρόσωπα των ανθρώπων. Είναι και τα πολλά νεύρα, που ποτέ δεν ξέρεις πότε θα ξεσπάσουν.

Το ότι η απογοήτευση κυριαρχεί, το ξέρουμε εδώ και καιρό. Το ακούς σε συζητήσεις μέσα σε παρέες, το βλέπεις στα πρόσωπα των ανθρώπων, το ζεις όταν κάθεσαι έστω και πέντε λεπτά να σκεφτείς, καθώς είναι το πρώτο πράγμα που περνάει από το μυαλό σου. Το θέμα μου όμως είναι άλλο – που οδηγεί όλο αυτό; Και δεν εννοώ «που μας οδηγεί ως χώρα». Που οδηγεί εμάς, ως ανθρώπους, όλο αυτό;

Μέχρι πριν από λίγο καιρό πίστευα ότι μας οδηγεί σταδιακά

στην κατάθλιψη. Λογικό, αφού όσο περνάει ο καιρός και τα πράγματα χειροτερεύουν, στο τέλος δεν θα έχουμε τη δύναμη να σηκωθούμε από το κρεβάτι. Κατάλαβα ότι οδηγεί και σε απελπισμένες αντιδράσεις – δεν νομίζω να έχει βγει καθόλου από το μυαλό μου η αυτοκτονία του 77χρονου στο Σύνταγμα πριν από λίγες μέρες. Σοκ που δεν ξεπερνιέται εύκολα. Τώρα έχω την εντύπωση ότι μας οδηγεί και στη μετάλλαξή μας σε ζώα. Και ναι, αυτό το λέω με όλη την κακή έννοια του!

Η απογοήτευση οδηγεί σε νεύρα και τα νεύρα είναι πολλά αυτή την περίοδο. Σε πνίγουν και είναι λογικό κάποια στιγμή να σε οδηγήσουν σε ξέσπασμα. Ένα ξέσπασμα σε λάθος χρόνο και απέναντι σε λάθους ανθρώπους. Αυτό κατάλαβα όταν μέσα σε ένα 24ωρω βρέθηκα μπροστά σε δύο καυγάδες ανάμεσα σε καθημερινούς ανθρώπους. Και το χειρότερο; Ότι οι καυγάδες έγιναν χωρίς κανένα λόγο – απλά είχαν ανάγκη να ξεσπάσουν!

Το πρώτο το είδα στο Μετρό, την ώρα που ένας κύριος έβγαινε και ένας άλλος έμπαιναν. Συγχρόνως. «Σιγά κύριε, μην περάσετε και από πάνω μου» λέει ο ένας, για να απαντήσει ο άλλος «άντε γ***ου». Και έτσι ήρθαν στα χέρια μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων, ανταλλάζοντας γροθιές. Λίγες ώρες αργότερα ένα μηχανάκι κάνει μια προσπέραση σε ένα αυτοκίνητο, ο οδηγός τα παίρνει, πάει να χτυπήσει το μηχανάκι(!), τελευταία στιγμή γλιτώνει, τους πιάνει φανάρι και φυσικά έρχονται στα χέρια μέσα στη μέση του δρόμου. Για ένα προσπέρασμα, αν είναι δυνατόν.

Και επειδή θα κρατήσει καιρό αυτό το νταούνιασμα, άρα και τα νεύρα, δεν ξέρω τι θα γίνει αν στο τέλος πάρει κάποιος ένα όπλο και βγει στους δρόμους. Για αυτό πιστεύω ότι το βασικό αυτή την περίοδο είναι να κρατήσουμε τον ανθρώπινο χαρακτήρα μας. Γιατί αν τον χάσουμε και αυτόν, τότε πραγματικά χαθήκαμε…

Διαβάστε ακόμα:

* Σκέψεις και απορίες μετά…

* Δύο παράθυρα, ένα χάος…

* Μην γυρνάς το βλέμμα