Στα θαλάσσια σύνορα – Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

Στη διαδρομή από τον Μόλυβο στη Μυτιλήνη, πάνω από σαράντα χιλιόμετρα, ακόμη και στη μία μετά τα μεσάνυχτα, ανά τριακόσια ή τετρακόσια μέτρα, στην τυφλή στροφή το αυτοκίνητο κινδυνεύει να πέσει πάνω σε μια από τις ομάδες των οδοιπόρων που ανηφορίζουν.

Βγαίνουν με τα φουσκωτά στην παραλία, κι όσοι δεν παίρνουν το λεωφορείο που προορίζεται ειδικά για πρόσφυγες και μετανάστες, ξεκινούν με τα πόδια. Είναι αμφίβολο αν ξέρουν την απόσταση. Κάποιος ένα απόγευμα με ρώτησε ποιο είναι το μέρος που βγήκε. Οταν του

είπα πως είναι η Μυτιλήνη, με κοίταξε δύσπιστα. Δεν ξέρω αν ο διακινητής του είχε πει πως θα τον περάσει στην Ουγγαρία. Ενας άλλος είχε ανοίξει έναν χάρτη του νησιού και μου ζητούσε να του δείξω πού βρίσκεται η αστυνομία.

Οι διακινητές, λαθρέμποροι ψυχών, που οι ίδιοι οι μετανάστες τους αντιμετωπίζουν λίγο ώς πολύ ως λυτρωτές. Με όλες τις σημασίες της λέξης. Την ημέρα που ναυάγησε το φουσκωτό με τους τέσσερις νεκρούς το μετεωρολογικό δελτίο έδινε εφτά μποφόρ στο Αιγαίο. Ομως, όπως μου είπε φίλος ναυτικός, απέναντι, πίσω από το ακρωτήριο Αδραμίτης η θάλασσα ήταν λάδι. Τους καθησύχασε ο διακινητής πως όλα είναι καλά και όταν βγήκαν από τον κόλπο του Αϊβαλιού και πέρασαν τα σύνορα έπεσαν στη θαλασσοταραχή. Μα έχει σύνορα η θάλασσα αναρωτήθηκε ο μέχρι πρότινος πρωθυπουργός της χώρας που κατήργησε τα σύνορά της; Εχει, απλώς είναι σχετικά, όπως όλα για τον μεταμοντέρνο νεομαρξισμό των σκουριασμένων εγγονών του Στάλιν. Πότε τα ορίζουν τα μποφόρ, πότε το διεθνές δίκαιο, και πότε οι φρεγάτες του Ξιφία.

Τους Σύρους τους ξεχωρίζεις αμέσως. Είναι περιποιημένοι, ευγενείς και μιλούν καλά αγγλικά και γαλλικά. Η γυναίκα με ρώτησε πού μπορεί να βρει φαρμακείο. Την οδήγησα και μετά με ρώτησε πού μπορεί να αγοράσει εσώρουχα για τα παιδιά της. Μερικές ημέρες μετά η εικόνα του Αϊλάν χτυπούσε την καρδιά της Ευρώπης. Διάβασα στη Μοντ πως αυτή ευαισθητοποίησε τον πρόεδρο Ολάντ να συνεννοηθεί με την καγκελάριο Μέρκελ και τον Ερντογάν για να βρουν κάποιες λύσεις. Λύσεις, γιατί λύση δεν υπάρχει. Οι καθημερινές εικόνες επί τρεις εβδομάδες, στη διάρκεια των διακοπών, στα θαλάσσια σύνορα της χώρας, ένα πράγμα σου επαναλαμβάνουν μονότονα. Αλλάζει η ιστορία, μετακινούνται πληθυσμοί ολόκληροι, τίποτε δεν μπορεί να είναι ίδιο όπως ήταν τρία χρόνια πριν.

Εκτός από τον μικρό Αϊλάν υπάρχουν και τα ζωντανά παιδιά. Τα βλέπεις παντού. Είτε σκαρφαλωμένα στην πλάτη του πατέρα τους, είτε περπατώντας στον ανήφορο, σκέφτεσαι πως αυτά αν μη τι άλλο γλίτωσαν από τη θηριωδία του κόσμου τους. Οπως εκείνη η γυναίκα με τη μουσουλμανική μαντίλα που έσκυψε να φιλήσει το χέρι του φίλου μου επειδή την αποκάλεσε «Μάνταμ». Πρώτη φορά στη ζωή της κάποιος την αποκαλούσε έτσι.

Το ζητούμενο δεν είναι η αναχαίτιση του ρεύματος. Είναι σαν να προσπαθείς να αναχαιτίσεις τον νόμο της βαρύτητας, ή να θέλεις να γυρίσεις την Ιστορία πίσω. Το ζητούμενο είναι να βρεις τρόπους να διοχετεύσεις και να εντάξεις τους πληθυσμούς που θα συνεχίσουν να εισρέουν. Η Ελλάδα δεν έχει τη δύναμη να κρατήσει τις ελίτ που ζητούν λίγο πολιτισμό για να γλιτώσουν από τη θηριωδία του Ισλαμικού Στρατού. Αυτοί προτιμούν τον Σόιμπλε, κι ας μην τους αφήνει να λιαστούν στις πλατείες.

Το διαβάσαμε στο kathimerini.gr

The post Στα θαλάσσια σύνορα – Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος appeared first on KoolNews.