Πώς από τον θάνατο του μικρού Ανδρέα «γεννήθηκε» το Χαμόγελο του Παιδιού [εικόνες & βίντεο]

Χιλιάδες τηλεφωνικές κλήσεις από την Ελλάδα και το εξωτερικό έχει δεχθεί τα τελευταία 24ωρα το «Χαμόγελο του Παιδιού» από όταν αποκαλύφθηκε η ιστορία της μικρής Μαρίας που βρέθηκε από αστυνομικούς σε οικισμό Ρομά στα Φάρσαλα, στο πλαίσιο ελέγχου ρουτίνας.

Χιλιάδες πολίτες καλούν στη γραμμή SOS 1056 την οργάνωση για να εκφράσουν το ενδιαφέρον τους για τη μικρή Μαρία, αλλά και να βοηθήσουν στις έρευνες με πληροφορίες ή γεγονότα που θεωρούν ότι έχουν σχέση με το μικρό

κορίτσι. Ποιο είναι όμως το Χαμόγελο του Παιδιού που φιλοξενεί τις τελευταίες μέρες την μικρή Μαρία, πώς δημιουργήθηκε και ποιο πρόσωπο «γέννησε» αυτό το τεράστιο εγχείρημα.

Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία περισσότερα από 30.000 παιδιά και οι οικογένειές τους που είχαν ανάγκη στηρίχθηκαν από το Χαμόγελο του Παιδιού το πρώτο εξάμηνο του έτους. Στις 9 Νοεμβρίου η φιλανθρωπική οργάνωση κλείνει 18 χρόνια λειτουργίας και προσφοράς στο παιδί και όσο και αν ο Κώστας Γιαννόπουλος, «απεχθάνεται την λέξη φιλανθρωπία» η στήριξη που έχει προσφέρει το «Χαμόγελο» είναι ανεκτίμητη.

Λίγες μέρες προτού αφήσει την τελευταία του πνοή, το 1995 ένα δεκάχρονο αγόρι είχε εισβάλει στην τηλεοπτική πραγματικότητα δίνοντας ένα ισχυρό μήνυμα ανθρωπιάς και σθένους σε όλους μας. Ένα αγόρι που για 18 ολόκληρους μήνες έδινε μάχη για να μείνει στην ζωή καθώς οι γιατροί του είχαν διαγνώσει καρκίνο στον εγκέφαλο.

Ο μικτός Ανδρέας όμως, δεν ήταν γεννημένος να μιλά για τα μικρά, αλλά για τα μεγάλα. Δεν θέλησε ποτέ την λύπηση του κόσμου, δεν επιζήτησε την συγκίνηση από το δράμα του, θέλησε να δώσει έναν αέρα ελπίδας πριν φύγει, για την επιθυμία του να ενισχυθούν μέσω της συλλογικής προσπάθειας τα αδύναμα παιδιά.

Έγραφε σε γράμμα στο ημερολόγιό του «Όλοι ξέρουμε, συζητάμε για κάτι παιδιά στους δρόμους που τους λείπει το χαμόγελο. Τους λείπει το χαμόγελο γιατί δεν έχουν λεφτά, δεν έχουν παιχνίδια, δεν έχουν φαί και μερικά δεν έχουν καν γονείς. Σκεφτείτε λοιπόν και αφήστε τα λόγια. Ας ενωθούμε κι ας δώσουμε ότι μπορούμε στα φτωχά: Αλβανάκια, άσπρα και μαύρα όλα παιδιά είναι και αξίζουν ένα χαμόγελο. Αυτός ο σύλλογος θα λέγεται «Το Χαμόγελο του Παιδιού».

Ο πατέρας του Ανδρέα, Κώστας Γιαννόπουλος, δεν μπόρεσε παρά να κάνει το έργο του γιού του πράξη. Εγκατέλειψε χωρίς δεύτερη σκέψη μια μεγάλη σταδιοδρομία στον χώρο της Πληροφορικής και έκανε την επιθυμία του γιού του σκοπό ζωής. «Αρχικά, στόχος ήταν η εκπλήρωση της επιθυμίας του Ανδρέα αλλά στην συνέχεια γνωρίζοντας όλα αυτά τα παιδιά που σε κοιτούν στα μάτια έγινε αγώνας για την επιθυμία αυτών των παιδιών».

Παρά τις μεγάλες αντιξοότητες και τα οικονομικά προβλήματα που εξαιτίας της οικονομικής κρίσης ήταν έντονα, το Χαμόγελο του Παιδιού δεν έσβησε αλλά κατάφερε να υπάρχει εκεί για να δίνει χαρά και χαμόγελα σε όσα παιδιά το έχουν ανάγκη.

Φωτογραφία: Eurokinissi

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook και ακολουθήστε μας στο Twitter