Όταν οι Ιταλοί μιλούν με τα χέρια- Κληρονομιά των Αρχαίων Ελλήνων οι χειρονομίες τους!

Αδιαμφισβήτητα οι Ιταλοί προτιμούν να χρησιμοποιούν περισσότερο σε σχέση με άλλους λαούς τα χέρια τους όταν επικοινωνούν! Και αυτό δεν είναι κάτι καινούριο, καθώς πολλές είναι οι έρευνες που το αναφέρουν, με τους «New York Times» να συγκινούνται και να κάνουν σχετικό αφιέρωμα στους Ιταλούς, οι οποίοι έχουν περισσότερες από 250 χειρονομίες με τις οποίες «μιλούν» σε καθημερινό επίπεδο.

Οι «New York Times» αποφάσισαν λοιπόν να κάνουν ένα αφιέρωμα

στο ενδιαφέρον αυτό φαινόμενο, στο οποίο εξηγούν τι σημαίνουν πολλές από αυτές τις χειρονομίες αλλά και την καταγωγή τους, κάνοντας μάλιστα αναφορά στις καταβολές τους από την αρχαία Ελλάδα!

Ερμηνεύοντας τις χειρονομίες αυτές κατέληξαν σε σαφή συμπεράσματα για το τι μπορεί να σημαίνει κάθε τους κίνηση. Υπάρχει το κλασσικό υψωμένο χέρι με τον αντίχειρα κολλημένο στον δείκτη το οποίο σημαίνει «τι θες από εμένα;» ή αλλιώς «δεν γεννήθηκα και χθες», το χέρι που κινείται κάθετα με την κοιλιά και σημαίνει «πεινάω», τα δύο ανοιγμένα χέρια που σημαίνει «τι χαμπάρια;» και τα ενωμένα χέρια σε στάση προσευχής που λένε «τι θες να κάνω;».

Μάλιστα αν ρωτήσει κανείς έναν Ιταλό, σε μια στάση, πότε θα φτάσει το λεωφορείο, θα σηκώσει τα χέρια στον ουρανό εννοώντας ότι μόνο ο θεός ξέρει. Οι Ιταλοί πιστεύουν ότι είναι στο αίμα τους να «μιλούν» με χειρονομίες και σύμφωνα με την καθηγήτρια Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο Τρε της Ρώμης, Ιζαμπέλα Πότζι, η ιστορία των χειρονομιών είναι πολύ μεγάλη. Η Πότζι υποστηρίζει ότι η εν λόγω συνήθεια των Ιταλών αποτελεί «κληρονομία» των αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι κατοικούσαν στη νότια Ιταλία πριν από αρκετούς αιώνες.

Σύμφωνα με την καθηγήτρια, τον 19ο αιώνα ένας κληρικός και αρχαιολόγος είχε ανακαλύψει ότι υπήρχαν εκπληκτικές ομοιότητες μεταξύ των ιταλικών χειρονομιών και των μορφών που κοσμούσαν αρχαία ελληνικά αγγεία. Μάλιστα, σε πολλά από αυτά τα αγγεία που βρέθηκαν στην Νάπολη απεικονίζονται οι ίδιες χειρονομίες που χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα από τους κατοίκους της περιοχής καθώς επιβίωσαν περνώντας από γενιά σε γενιά.