Ο Πέτρος Κωστόπουλος για το Παρίσι: Το έζησα (παλιότερα), το αγάπησα και το γράφω

Έζησα στο Παρίσι πέντε χρόνια για σπουδές και στις Βρυξέλλες άλλα τέσσερα, πράγμα που σημαίνει, ότι πέρασα περίπου 100 ακόμη Σαββατοκύριακα στην Πόλη του Φωτός (παρόλο που μου κάνει λίγο λαϊκό το να αποκαλείται έτσι).

Γράφει ο Πέτρος Κωστόπουλος

Οι λόγοι ήταν δύο. Ο πρώτος ήταν, γιατί εκεί ήταν οι φίλοι μου και συνέχισα να σπουδάζω. Το δεύτερο ήταν η ίδια η πόλη, όπου η κουλτουρα και η αισθητική σε

Υπήρχε ένας τρίτος λόγος. Είχα αρχισει να δουλευω στην Ευρωπαϊκή Ένωση (και εξ αυτού οι Βρυξέλλες) και να βγάζω κανένα (καλό) φράγκο και για πρώτη φορά εγώ και οι φίλοι μου μπορούσαμε να φάμε σε κανένα καλό εστιατόριο, γιατί για πέντε χρόνια είχαμε πήξει στην πίτσα, στα μακαρονια και στα ΜακΝτόναλντς. Μόνο στην αρχή του μήνα, πηγαίναμε να φάμε σε καμία brasserie, όταν έφτανε το συνάλλαγμα. Ε, και αυτές οι λίγες φορές μας είχαν κολλήσει το μικρόβιο της γαλλικής κουζίνας.

Η γαλλική κουζίνα είναι καλή, όταν είναι η απλή γαλλική κουζίνα, η κλασική. Όλο αυτό το στυλάκι της nouvelle-cuisine, που ευφήυραν κάποιοι μεγάλοι Γάλλοι σεφ, όπως ο Ducasse, είναι κατά την γνώμη μου GTP. Αυτή θα χαρείς πιο πολύ παρά τα ξενοδοχεία, γιατί για να χαρείς εκεί, πρέπει να έχεις πολλά λεφτά στην τσέπη. Στα γαλλικά εστιατόρια, bistrot και brasserie, δεν πας μόνο για το φαγητό. Πας, γιατί προσφέρει μια από τις πιο αισθησιακές ατμόσφαιρες που μπορείς να βρεις στον κόσμο. Κάνεις το τέλειο ρομαντικό δείπνο.

Γι' αυτό, ας πούμε, σας έβαλα παρακάτω και το εστιατόριο Le Grand Colbert. Θέλω να αποτίσω φόρο τιμής σε μερικές υπέροχες ρομαντικές σκηνές, που γύρισαν εκεί ο ηθοποιός-θεός μου, ο Τζακ Νίκολσον, με την Νταϊάν Κίτον και τον Κίανου Ριβς να κάνει τον κομπάρσο. Μόλις είχα δει την ταινία, καπάκι πήγα τότε με την γυναίκα μου. Anyway, το Παρίσι μετά την Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες είναι οι πόλεις, όπου έχουν γυριστεί οι περισσότερες ταινίες. Δεν μιλάω για τις παλιές, ασπρόμαυρες ταινίες τις Nouvelle Vague, αλλά για τις Χολυγουντιανές. Βαριέμαι να σας πω για τον Πύργο του Άιφελ, για τα μουσεία, για την Αψίδα του Θριάμβου ή για τις Βερσαλλίες. Αυτά τα ξέρετε καλύτερα από μένα και μια φορά τα επισκέφτηκα όλα αυτά τα χρόνια. Μόνο στο Μουσείο του Λούβρου πηγαίνω πάντοτε, όποτε βρεθώ εκεί.

Έτσι, στον τσαμπουκά, για να βλέπω να δεσπόζει επιβλητική στην κορυφή, πάνω στις τεράστιες σκάλες, ένα από τα μεγαλύτερα έργα του ανθρώπινου πολιτισμού, η Νίκη της Σαμοθράκης. Εννοείται, ότι λίγο πριν, από κάτω της και αριστερά, έχεις πάει και έχεις χαζέψει την Αφροδίτη της Μήλου και εννοείται, ότι αφού περάσεις τη Νίκη, θα περάσεις να δεις για εκατοστή φορά την Τζοκόντα και να αναρωτηθείς περί του μύθου. Είναι γυναίκα, είναι γκέι, χαμογελάει, μελαγχολεί ή είναι ο ίδιος ο Λεονάρντο;

Κατά την γνώμη μου, τα σύγχρονα "μουσεία" είναι εκεί όπου τρως, εκεί όπου πίνεις και εκεί όπου ζεις. Ακόμη κι εκεί που ψωνίζεις. Το είπε ο Warhol πριν από μένα, που ήταν και ρηχός πνευματικά, αλλά εγώ το πήρα τοις μετρητοίς. Θα σας έλεγα να περπατήσετε στα Quai, στις αποβάθρες, δίπλά στον Σηκουάνα, και στα πάνω και στα κάτω, μέρα και νύχτα. Να περάσετε σιγά σιγά πάνω από όλες τις γέφυρες, να κόψετε βόλτες στον Κεραμεικό, πριν πάτε στο Λούβρο. Να πάτε στο Porte de Clignancourt ένα Σαββατοκύριακο, που είναι το παριζιάνικο γιουσουρούμ. Θα περάσετε υπέροχα, και αλλιώς.

Quai

Εάν ξεκινήσουμε τα ξενοδοχεία, θα σας έλεγα, ότι το Παρίσι έχει μερικά από τα πιο ωραία του πλανήτη. Και δεν μιλάω μόνο για δωμάτια και σέρβις. Όπως το Χοτέλ ντε Γκριγιον, μιλάμε για υπέροχα κτίρια, που παθαίνεις πλάκα και απ' έξω και από μέσα. Το Four Seasons Hotel George V, το Plaza Athenee, το Le Bristol Paris, το Hotel de Crillon και το The Ritz, που το έχει κάνει διάσημο ο Έρνεστ Χέμινγουέι (έκει έγραφε, έπινε και πήδαγε) είναι απίστευτα ξενοδοχεία. Όμως, εκεί θα πάνε αυτοί που έχουν τα λεφτά και αυτοί τα ξέρουν... Θα σας γράψω, λοιπόν, μερικά που μπορεί να τα αντέξεις, χωρίς να πέσουμε σε φοιτητική εστία ή χωρίς να κινδυνέψετε να σας φάει κανένας παριζιάνικος αρουραίος. Και κυκλοφορούν πολλοί στους υπονόμους.

Hotel Costes

Εδώ, και το μεσημέρι και το βράδυ στην αυλή επικρατεί κόλαση. Όλος ο fashion κόσμος, που θα συναντήσεις στην παριζιάνικη Εβδομάδα Μόδας, είναι συγκεντρωμένος εδώ, όπως και πλήθος διασήμων. Βρίσκεται πάνω στον πιο εμπορικό δρόμο - εκεί είναι όλα Prada, Hermes, Gucci κτλ. 239-241 Rue Saint-Honoré

Hotel de l'Abbaye

Όπως τα περισσότερα παριζιάνικα ξενοδοχεία, έτσι και αυτό έχει μικρά δωμάτια μεν, αλλά το σέρβις είναι παραδειγματικό, η ατμόσφαιρα γλυκιά και η τοποθεσία αξιοζήλευτη - κοντά στην ζωντάνια του Saint-Germain, αλλά παράλληλα ήσυχο, μακριά από την βαβούρα που δημιουργούν τα μποτιλιαρίσματα στους δρόμους.

Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου στο ToraTora.gr

The post Ο Πέτρος Κωστόπουλος για το Παρίσι: Το έζησα (παλιότερα), το αγάπησα και το γράφω appeared first on KoolNews.