Γρεναδιέροι

Γράφει ο Δημήτρης Μητρόπουλος

ΣΑΝ τα στιγμιότυπα του Instagram έχει γίνει ο πολιτικός χρόνος. Το ένα καρέ μπαίνει πλάι στο άλλο, λες και δεν έχει περάσει στιγμή. Είναι η περίπτωση του Τέρενς Κουίκ και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Σαν να μη μεσολάβησε ούτε ένας χρόνος από την κάθοδο του τηλε-δημοσιογράφου με το κόμμα Καμμένου και την παραίτησή του. Αλλά να έγιναν όλα αυτά από το χθες στο σήμερα.

ΟΙ Γάλλοι έχουν τον όρο «mélange

des genres» – ελληνιστί, «ανάμειξη των ειδών» – για φαινόμενα όπως αυτά που συμβαίνουν στην ελληνική πολιτική. Δημοσιογράφοι και ηθοποιοί εκλέγονται βουλευτές, ενώ δικαστικοί και τραπεζίτες γίνονται πρωθυπουργοί. Κάθε περίπτωση είναι, βεβαίως, διαφορετική. Ενώ στο μπέρδεμα αυτό δεν είναι λίγες οι εκπλήξεις. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης σκεφτόταν πέρυσι για τον ΛΑΟΣ τον Γιώργο Τράγκα για να καταλήξει στον Γιώργο Κύρτσο. Πλην όμως το κόμμα αυτό έμεινε εκτός Βουλής. Εντός εισήλθε αντιθέτως ο Καμμένος και ακόπως μετ’αυτού ο Τέρενς Κουίκ που βρέθηκε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Κάτι που δεν τον εμπόδισε να τα βροντήξει ένα μόλις χρόνο αργότερα.

ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΩΣ, η εποχή δεν ευνοεί τις σταθερές πολιτικές σχέσεις. Οι περισσότεροι είναι περιστασιακοί. Αν τα ‘σπασαν ο Μαρκόπουλος – και, κυρίως, ο Ζώης – με τον Πάνο, τι να κρατήσει τον Τέρενς στους ΑΝΕΛ; Αλλη μια ένδειξη ότι το κόμμα αυτό ήταν ένα λυόμενο – για να μην πούμε αυθαίρετο. Σενάρια καλό είναι να μην κάνει κανείς. Είναι δύσκολο όμως να μη θεωρήσει ότι ο νόμος της πολιτικής βαρύτητας οδηγεί τον Κουίκ πιο κοντά στη ΝΔ. Εντάξει, τα προσχήματα απαιτούν να μείνει ανεξάρτητος για ένα διάστημα. Ολα όμως οδηγούν στη γαλάζια παράταξη – εφόσον, βεβαίως, δοθούν τα αναγκαία δείγματα καλής συμπεριφοράς σε κανένα δύο νομοσχέδια.

ΤΟ γρήγορο συμπέρασμα είναι ότι, αν το 2012 ήταν έτος θρυμματισμού για τη ΝΔ, το 2013 θα είναι υπέρ της ενίσχυσης της συμπολίτευσης. Η γοητεία των άκρων έχει μάλλον παρέλθει. Οχι, βέβαια, ότι όλα αυτά εμπνέουν ιδιαίτερη εμπιστοσύνη. Οι συμπορεύσεις είναι περιστασιακές ή ευκαιριακές. Τα σχήματα δεν έχουν συνοχή. Πολλά εξαρτώνται από τη συγκυρία και τις προσωπικές σχέσεις. Δείτε την αντιπαράθεση Τσίπρα – Γλέζου, αλλά και το πώς ο Βαγγέλης Παπαχρήστος βρέθηκε αναπληρωτής πρεσβευτής της Ελλάδας στον ΟΟΣΑ. Τα πρόσωπα απομακρύνονται με την ίδια άνεση με την οποία πλησιάζουν. Με άλλα λόγια, έχουμε να κάνουμε με τη βαλκανοποίηση του πολιτικού προσωπικού.

ΚΑΙ κάπως έτσι φθάνουμε στην περίφημη ρήση του Μπίσμαρκ ότι «τα Βαλκάνια δεν αξίζουν τα κόκαλα ούτε ενός πομερανού γρεναδιέρου». Διαφορετικά ειπωμένο, όλο αυτό το πηγαινέλα ευτελίζει τους πολιτευόμενους που γίνονται αναλώσιμοι. Ετσι, βέβαια, δεν χτίζονται μεγάλες πολιτικές καριέρες, ούτε προσωπική αξιοπιστία. Ακόμη περισσότερο: είναι να απορεί κανείς πού θα βρει το εκλογικό σώμα όλους αυτούς – βουλευτές και κόμματα – που ψήφισε το 2012. Σε πολλές περιπτώσεις, σίγουρα όχι στην ίδια θέση. Οπότε είναι να αναρωτιέται κανείς αν αυτό θα επηρεάσει την εκλογική συμπεριφορά των πολιτών τις επόμενες φορές που θα πάνε στην κάλπη. Οχι αν θα τους κάνει να σοβαρευτούν – εφόσον είναι θέσφατο στις δημοκρατίες ότι ο λαός είναι σοφός – αλλά να στραφούν σε σοβαρά πρόσωπα.