Γιατί δεν με ψήνει ο ΣΥΡΙΖΑ

Ήγγικεν η ώρα του Κυρίου. Παραφράζοντας τους Άγγλους, η Ελλάδα ζει εδώ και μέρες στον πυρετό του «God save Greece». Αυτή την ώρα που μιλάμε δεν ξέρω ακόμα τι θα ψηφίσω ή αν θα ψηφίσω. Την προηγούμενη φορά δεν πήγα ούτε στην κάλπη. Όπως και να ‘χει, έχω χαλαστεί πολύ με τη μαλακία των τελευταίων ημερών όπου η παπαριά, η ασχετοσύνη και η ανευθυνότητα μας έχουν πνίξει σαν τοξικό νέφος.

Αρχηγός, όλης αυτής της μυωπικής κατάστασης είναι ο Αλέξης Τσίπρας

και ο ΣΥΡΙΖΑ. Πιστέψτε με, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα απέναντι στον Αλέξη και τα στελέχη της Κουμουνδούρου, δεν τους συμπαθώ, σαν ανθρώπους, λιγότερο απ’ ότι τα παλικάρια σε ΠΑΣΟΚ,  ΝΔ και ΔΗΜΑΡ.

Και επίσης, δεν έχω κανένα συμφέρον στην κατάσταση που βρίσκομαι,  για να μην πω ότι το συμφέρον μου θα ήταν να βγει ο Τσίπρας πρώτος ειδικά αν μπορούσε να πραγματοποιήσει όσα λέει. Είναι γνωστό ότι Μνημόνιο και ο τρόπος που εφαρμόστηκε κατέστρεψε την αγορά, την κατανάλωση, τη διαφήμιση, άρα τα media άρα την εταιρία μου άρα εμένα. Κουτί μου έρχεται ο Αλέξης, λοιπόν, μετά το φαλιμέντο. Βάλε στη εξίσωση ότι έχω σιχαθεί και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο αυτή τη στιγμή είναι νοκ-ντάουν και το μόνο που παρουσιάζει είναι νεκροφάνεια και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Παρόλα αυτά δεν ψήνομαι από το λόγο του Αλέξη, μου μοιάζει όχι μόνο αφερέγγυος αλλά και ανέντιμος. Για ένα απλό λόγο: Άλλα λέει το πρωί, αλλά το βράδυ, αλλά λέει ο Λαφαζάνης, αλλά ο Στρατούλης, άλλα ο Τσίπρας. Το πρωί στην κομματική συγκέντρωση ο αρχηγός δηλώνει ότι δεν είναι φετίχ το ευρώ και το βράδυ στον ξένο τύπο αποκαλύπτει ότι φετίχ είναι να μείνουμε στην Ευρώπη. Έλεος! Μία φορολογούν, μία χαρίζουν. Μία επιτίθενται στα μονοπώλια και μία ευαγγελίζονταν να αφήσουν ελεύθερες τις τιμές των φαρμακευτικών εταιριών. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν να έχει πασαλειφτεί με σαπούνι. Απ’ όπου και να τον πιάσεις γλιστράει.Το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να μην αφήσουν να μιλάνε πολύ οι μισές συνιστώσες που είναι ακόμα πιο extreme από τον Λαφαζάνη.

Η ομιλία, χθες, στην Ομόνοια ήταν από άλλες εποχές. Σαν playlist του ΠΑΣΟΚ των ‘80s. Ακόμα και αυτό το επαναλαμβανόμενο «από Δευτέρα»  παρέπεμπε στο τραγούδι του Πάνου Κιάμου. Πενήντα φορές το είπε. Όλα «από Δευτέρα» θα γίνουν σε αυτό τον τόπο. Ξανασυναντήσαμε έπειτα από 31 χρόνια το μεγάλο σύνθημα «από τις 18 σοσιαλισμός». Το θέμα είναι ότι τότε ήμουν στην δεκαετία των 20 και το μάσαγα το παραμύθι του Αντρέα. Τώρα πια, είπαμε είμαι μαλάκας απ’ ότι φάνηκε στη ζωή μου, αλλά όχι τόσο πολύ. Μπορώ να δω ότι τα λεγόμενα του  Αλέξη είναι «πάμε στο πέλαγος, με βάρκα την ελπίδα». Αν είχε λίγο κεντρικό πυρήνα ίσως να μην με χαλούσε -γιατί επαναλαμβάνω δεν έχω τίποτα να χάσω. Αλλά, εντάξει όχι και έτσι.

Το άλλο πράγμα που δεν με ψήνει και βαραίνει ακόμα περισσότερο στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η βασική ηλικία των στελεχών του. Το 95% είναι η καταραμένη γενιά του Πολυτεχνείου, αυτοί που ήταν κάποτε στο ΚΚΕ, μεταπήδησαν στο ΚΚΕ εσωτερικού,  συνεργάστηκαν το ’90 με τον Μητσοτάκη και δούλεψαν πολύ κοντά με τους ΠΑΣΟΚο