Είναι ο Φέργκιουσον ο καλύτερος; Εξαρτάται

Μέσα σε μια 25ετια, ο σερ Άλεξ έχει καταφέρει τόσα πράγματα που άλλοι προπονητές ούτε τολμούν να ονειρευτούν. Βέβαια έχει κάνει λάθη και δεχθεί και πολλές επικρίσεις. Αυτό όμως δεν μειώνει την αξία του.

Από τον Άρη Βουρβούλια

Σκεφτείτε μία ομάδα που έχει κατακτήσει 12 πρωταθλήματα Αγγλίας, μόλις 6 και 1 λιγότερα από Λίβερπουλ και Άρσεναλ αντίστοιχα. Δύο Champions League, όσα δηλαδή έχει η Γιουβέντους και η Μπενφίκα και δεν έχουν όλες οι γαλλικές ομάδες μαζί. Πέντε κύπελλα FA, περίπου όσα

έχει η Τσέλσι και η Λίβερπουλ, αλλά και τέσσερα League Cups, όσα έχει η Άρσεναλ και η Μάντσεστερ Σίτι μαζί. Λογικά, αν τα ακούγατε όλα αυτά θα φανταζόσασταν ότι μιλάμε για ένα πολύ επιτυχημένο κλαμπ. Αν όμως όλες αυτές οι διακρίσεις δεν αφορούσαν έναν σύλλογο, αλλά ένα προπονητή, τότε οι ισορροπίες θα αλλάζανε.

Θα μιλάγαμε για έναν ποδοσφαιρικό Μίδα, που μετατρέπει σε τρόπαιο οτιδήποτε αγγίζει. Ο λόγος για τον σερ Άλεξ Φέργκιουσον, που έχει μετεξελιχθεί στον απόλυτο άρχοντα των δαχτυλιδιών, αν σκεφτούμε ότι όλα τα κατορθώματα του έχουν επιτευχθεί εντός μίας 25ετίας και χωρίς να συνυπολογίσουμε τα κατορθώματά του στην Σκωτία.

Αλλά όλοι οι συνειρμοί για το απόλυτο αφεντικό του Old Trafford καταλήγουν στο ερώτημα του ποια είναι η θέση του στο Hall of Fame των σπουδαιότερων προπονητών στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, και όσο αδόκιμη και αν είναι η σύγκριση τόσων διαφορετικών εποχών που αλλάζουν το πλαίσιο της εκάστοτε  επιτυχίας, οφείλουμε να εξετάσουμε κάθε δυνατό παράγοντα πριν καταλήξουμε σε οποιοδήποτε συμπέρασμα.

Στον Φέργκιουσον δεν μπορεί παρά να του πιστωθεί το γεγονός, ότι τόσο στην Αμπερντίν όσο και στην Μάντσεστερ δεν βρήκε έτοιμη δουλειά. Η επιτυχία του δεν ήταν κληρονομικό επίτευγμα των προκατόχων, αλλά ξεκάθαρα ατομική δουλειά σε βάθος χρόνου. Ανοικοδόμησε και τις δύο ομάδες με υπομονή και επιμονή, αλλάζοντας το status τους στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο. Στα θετικά του συγκαταλέγεται και η εξαιρετική λειτουργία των ακαδημιών.

Επίσης απέδειξε την ικανότητά του στην ανεύρεση ταλέντων, αγοράζοντας παίκτες σε μικρή ηλικία αφενός, σε μικρότερη αξία από την πραγματική τους αφετέρου (Κριστιάνο Ρονάλντο, Ρούνεϊ). Ενώ μερικές από τις καλύτερες μεταγραφές του προέρχονταν από μικρότερους συλλόγους (χωρίς να δαπανηθούν μεγάλα ποσά) όπως οι Ρόι Κιν, Πίτερ Σμάιχελ, Ντένις Ίρουιν, Στιβ Μπρούς και Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ. Συγχρόνως αποτελεί έναν προπονητή που διαμορφώνει χαρακτήρες, αλλά ξέρει να διαχειρίζεται και ιδιαίτερες προσωπικότητες, όπως αυτή του Ερίκ Καντονά.

Επίσης, κάτι σπάνιο, που έχει καταφέρει ο Φέργκιουσον είναι πως έχει πετύχει σε διαφορετικές ποδοσφαιρικές εποχές. Χαρακτηρίζεται, ως αγέραστος από τους φίλους μας τους Άγγλους, καθώς ποτέ η εποχή του δεν τον ξεπέρασε. Αντίθετα παρέμενε πάντα πιστός στο ραντεβού του με τους τίτλους και έχει να προβάλλει επιτυχίες από τα τέλη των 70’ς μέχρι τις αρχές των 10’ς (με το πρόσφατο πρωτάθλημα που κατέκτησε). Έχει ως σήμα κατατεθέν του το σύστημ