Ξέρεις ότι έχεις μεγαλώσει όταν….

Τώρα τελευταία σκέφτομαι τα λόγια του αγαπημένου μου Όσκαρ Γουάϊλντ.

«Οι γέροι πιστεύουν τα πάντα. Οι μεσήλικες* υποψιάζονται τα πάντα. Οι νέοι ξέρουν τα πάντα.»

Όπου «μεσήλικας» να σημειωθεί πως εννοούμε «άνθρωπος μέσης ηλικίας», όχι πια νέος αλλά ούτε ακόμη και γέρος. Εκεί στο περίπου, στο μεταξύ, στο μεταίχμιο… εκεί βρίσκομαι και εγώ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ή μάλλον, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, αυτή είναι

H ιστορία. Γιατί αυτά τα δεύτερα -άντα και το πώς βιώνουμε εμείς οι γυναίκες αυτό το ηλικιακό μονοπάτι είναι και η αφορμή για τη νέα στήλη του Jenny.gr «This is 40».

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα βασικά και από το ότι ξέρεις πως έχεις μεγαλώσει όταν…

Μπαίνεις μέσα στο Starbucks Πέμπτη απόγευμα… Όπου κοιτάξει το μάτι σου έφηβοι. Περιμένεις υπομονετικά στη σειρά σου… Μπροστά σου δύο κορίτσια συζητούν για το εάν η Selena Gomez ή η Kendall Jenner είναι πιο όμορφη. Bγάζω το κινητό και γκουγκλάρω… γιατί ποια είναι αυτή η Kendall Jenner;
Κάτι έχω ακούσει αλλά δεν ξέρω ακριβώς…. Εντάξει δεν είμαι και τόσο άσχετη… Τη Selena Gomez την έχω δει παλιότερα στο Disney Channel μαζί με την κόρη μου.Tα κορίτσια μπροστά αλλά και τα πιο μπροστά έχουν πάρει caramel frappuccino φουλ στη σαντιγί και το σιρόπι ή σοκολάτα frappuccino με τρίμματα σοκολάτας και σαντιγί σοκολάτας. Δεν άκουσα τη λέξη non fat… Και φτάνει η σειρά μου. No sugar, no fat, no, no, no…. Ε δεν είμαστε και στην πρώτη νιότη και μετά από δύο παιδιά ο μεταβολισμός έχει αλλάξει. Κρυφοκοιτάς, όμως, τη βιτρίνα με το salted caramel cake….

Ο συμπαθέστατος barrista δίνει τα ροφήματα στις δεσποινίδες μπροστά μου. Το ύφος του χαλαρό, ανεπίσημο. Aπευθύνεται στα κορίτσια στον ενικό. Εμφανίζεται η αφεντομουτσουνάδα σου… αρχίζουν τα “σεις και τα σας, οι ευγένειες και ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ (αυτή η μάστιγα)!Κάθεσαι στο τραπέζι σου μόνη και περιμένεις να περάσει η ώρα για να παραλάβεις τα παιδιά από τις δραστηριότητες στις οποίες τα άφησες πριν λίγο. Βγάζεις το κινητό για να «σερφάρεις» και ξαφνικά «συναγερμός». Το μεγαλύτερο μέρος των θαμώνων «τρέχει» έξω… Μήπως έπιασε φωτιά; Μήπως έγινε σεισμός; Γυρίζω αφελώς στο αγόρι που κάθεται στο διπλανό τραπέζι και το παίζω κουλ… «έγινε κάτι;» ρωτώ με μια αγωνία στο μάτι, μήπως όντως έχασα κάτι. «Μπααα, ένας πίκατσου εμφανίστηκε στο δρόμο», μου λέει. Γουρλώνεις το μάτι. Το αγόρι δίπλα σου εξηγεί για το παιχνίδι Pokemon Go…αυτό που κυνηγάς τα μικρά τερατάκια σε ένα παιχνίδι επαυξημένης πραγματικότητας (αυτό που ζεις τη ζωή σου μέσα από την οθόνη του κινητού σου… κάτι μεταξύ πραγματικού & φανταστικού). Βυθίζομαι και πάλι στον καναπέ μου. Το σκέφτομαι… σάμπως και εγώ τα τελευταία χρόνια μέσα από το κινητό δεν ζω τη ζωή μου; Είμαι στο νησί και βλέπω ένα ηλιοβασίλεμα… τσουπ αρπάζω το κινητό. Μια φωτογραφία, ένα βίντεο να βγάλω! Και μέχρι να απαθανατίσω τη στιγμή, έχει περάσει ανεπιστρεπτί!Συνειδητοποιείς ότι το Candy Crash αποτελεί «παρελθόν»… η τεχνολογία τρέχει και εσύ ασθμαίνοντας τρέχεις από πίσω της.

Κάνω μια μικρή υπόμνηση στο μυαλό μου – μια από τις πολλές που έχουν αποθηκευτεί στο «σκληρό» δίσκο του εγκεφάλου μου… να αφουγκράζομαι περισσότερο αυτά που λένε οι νέοι γύρω μου, να έχω ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά μου… αλλά και να διαβάσω τι καινούργιο κυκλοφορεί σε applications.

Well…well…well this is 40!