#ItsAmaliaK: Η καλύτερη απόφαση που πήρα για τη ζωή μακριά από την οικογένειά μου

Hey guys!

Το καλοκαίρι τελείωσε για τους περισσότερους και ήρθε πάλι η εποχή του χρόνου που τα σχολεία ανοίγουν και η δουλειά κυλάει σε ρυθμούς ρουτίνας. Πολλοί δυσανασχετούν όταν έρχονται οι μέρες αυτές, καθώς οι ώρες χαλάρωσης στη θάλασσα και κάτω από τον ήλιο έχουν φτάσει πια στο τέλος τους. Εγώ παρ΄όλα αυτά κάθε τέλος καλοκαιριού νιώθω πως έχω χορτάσει διακοπές, πως δεν χρειάζομαι κι άλλο, και ανυπομονώ για την νέα

Χωρίς πλάκα τώρα, κάθε φορά που αρχίζει κάτι καινούργιο νιώθω πως μπορώ να ανανεωθώ βάζοντας νέους στόχους. Σίγουρα θα μου λείψουν οι καλοκαιρινές στιγμές ξεγνοιασιάς, όμως δεν τις αναπολώ (ακόμα για να είμαι ειλικρινής) γιατί είμαι ανυπόμονη να γυρίσω πίσω στο δεύτερο σπίτι μου, την πόλη που ανακάλυψα με τα δικά μου μάτια, εκείνη στην οποία βλέπω τα όνειρά μου να είναι ακόμη πιο κοντά μέρα με την μέρα, το Berkeley.

Πέρυσι, στην αρχή της σχολικής μου χρονιάς εδώ ένιωθα τελείως μόνη, χαμένη, μακριά απ’το σπίτι μου, τους φίλους μου. Τη φωλίτσα μου. Έχω μιλήσει με πολλούς συμμαθητές μου, που είτε πήγαν στο εξωτερικό είτε κάπου στην επαρχία, και όλοι τους είχαν το ίδιο συναίσθημα. Αυτό που ήθελα να σας πω είναι πως αυτός ο μικρός φόβος είναι τελείως φυσιολογικός! Το μυστικό όμως είναι να καταλάβεις πως σχεδόν όλοι γύρω σου νιώθουν το ίδιο φοβισμένοι, όλοι ξεκινούν κάτι καινούργιο, κάτι άγνωστο, και όλοι είναι περιτριγυρισμένοι από ξένα πρόσωπα. Μην κλειστείς λοιπόν στο δωμάτιο σου περνώντας ώρες στο τηλέφωνο με φίλους και οικογένεια, αντιθέτως βγες έξω, γνώρισε κόσμο και εκμεταλλεύσου όλες τις δυνατότητες που σου προσφέρει το μέρος που είσαι, όπου και αν είναι αυτό.

Είναι πολύ εύκολο σε ένα νέο μέρος και ειδικά σε μια ξένη χώρα να «σνομπάρεις» κάποια πράγματα. Για παράδειγμα, εδώ στο Berkeley όπως και στα περισσότερα, αν όχι όλα, πανεπιστήμια στην Αμερική υπάρχουν οι λεγόμενες αδελφότητες ή fraternities και sororities. Πέρυσι όταν είχα πρωτοέρθει δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαζή μου φαινόταν αυτή η ιδέα του ότι διαλέγεις μια αδελφότητα/σπίτι και μετά ξαφνικά αποκαλείς όλους εκεί μέσα «brothers» ή «sisters». Αυτή η παράδοση είναι τελείως Αμερικανιά και δεν μπορούσα να προσαρμοστώ στην ιδέα, ειδικά κιόλας μετά τις άπειρες επιφανειακές ταινίες με sororities που έχω δει. Επίσης δεν μπορούσα (και ακόμη δεν μπορώ) να καταλάβω γιατί έχουν ελληνικές ονομασίες… γιατί από Ελλάδα ΚΑΜΙΑ σχέση!

Ε λοιπόν παρά την σνομπαρία μου πέρυσι, στα μέσα του χρόνου παρατήρησα ότι οι περισσότερες μου φίλες που είχαν μπει σε sororities περνούσαν φανταστικά. Σιγά σιγά άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν πρόκειται να περάσω ποτέ ωραία, εάν δεν αφήσω λίγο κάποια κομμάτια του εαυτού μου που φωνάζουν «Ελλάδα» και δεν κάνω έστω την μικρή προσπάθεια να προσαρμοστώ στο χώρο που βρίσκομαι. Δεν εννοώ φυσικά να αλλάξω, καθώς αυτό θα ήταν ανόητο αλλά και ανέφικτο, απλώς να γίνω πιο δεκτική.

Έτσι λοιπόν φέτος ήρθα με άλλο σκεπτικό. Όχι μόνο για τα sororities αλλά και για τα πάντα γύρω μου. Αντί να τα συγκρίνω με το σπίτι μου αποφάσισα να είμαι πιο ανοιχτή. Και το αποτέλεσμα της απόφασής μου φαίνεται πως με έχει δικαιώσει. Αυτές τις τρεις βδομάδες, που βρίσκομαι εδώ, περνάω πραγματικά ακόμη ΤΕΛΕΙΑ!

Αρχικά, δοκίμασα να κάνω join ένα sorority. Για να μπεις υπάρχει μια ολόκληρη διαδικασία επιλογής και γι αυτό όταν ξεκίνησα δεν ήμουν σίγουρη πως θα τα βγάλω εις πέρας, ήθελα απλώς να το δοκιμάσω! Παρ’όλα αυτά όταν το ξεκίνησα κατάλαβα πόσο διαφορετικό απ” ό,τι νόμιζα είναι και πόσο πραγματικά θα ήθελα να μπω σε κάποιο «σπίτι». Η διαδικασία ήταν full κουραστική, καθώς επί μια βδομάδα πηγαίνεις σε σπίτια και μιλάς σε άπειρα κορίτσια, το αποτέλεσμα όμως ήταν τόσο ωραίο που τελικά έκανε όλη αυτή την κούραση να αξίζει. Στο τέλος μπήκα σε ένα sorority που λέγετε Kappa Kappa Gamma.

Την ημέρα που ανακοίνωναν ποιες κοπέλες δέχθηκαν, αισθάνθηκα τόσο χαρούμενη, που τα είχα καταφέρει, όσο ΠΟΤΕ άλλοτε. Και φανταστείτε πως στην αρχή σκεφτόμουν «μήπως όλο αυτό είναι μία χαζομάρα» και όμως τελικά κατέληξα να θέλω να μπω σε ένα από τα sororities όσο τίποτε άλλο. Είμαι σίγουρη πως πολλοί από εσάς δεν έχετε καταλάβει ακόμα γιατί. Ο κύριος λόγος που με έκανε να αγαπήσω αυτή την Αμερικάνικη παράδοση στα πανεπιστήμια είναι επειδή τελικά δεν είναι καθόλου επιφανειακή. Μέσα σε μία μέρα κάνεις 50 φίλες με τις οποίες οι πιθανότητες να έχεις κοινά ενδιαφέροντα είναι πολύ μεγαλύτερες από το να γνωρίζεις ένα ένα άτομο μέσα σε ένα πλήθος 25.000 φοιτητών. Αυτό είναι πολύ σημαντικό όταν είσαι σε ένα ξένο μέρος που είναι δύσκολο να βρεις άτομα που σου ταιριάζουν. Γενικά ο κόσμος γίνεται πολύ μικρότερος και ξαφνικά νιώθεις πως έχεις μια μικρή οικογένεια μακριά απ’το σπίτι σου, «a home away from home» όπως θα λέγαν και οι καινούργιες μου φίλες.

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω καταλάβει ακόμα όλες τις λεπτομέρειες του «sorority» αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως το να αγκαλιάσω και να αποδεχτώ την κουλτούρα ενός ξένου μέρους και να γίνω μέλος της για το μικρό χρονικό διάστημα που θα είμαι εκεί, ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις μου και το συστήνω ακράδαντα σε όποιον έχει φύγει μακριά από το σπίτι του.

Εντάξει βέβαια, όσο Αμερικανάκι και αν έγινα αυτή τη βδομάδα, γύρισα πίσω στο διαμέρισμά μου και έφτιαξα παστίτσιο με την βοήθεια της μαμάς μου στο τηλέφωνο χιχι ;)

Αυτό το post λοιπόν είναι αφιερωμένο σε κάθε νέα αρχή. Κάθε νέα σεζόν έχουμε την ευκαιρία να βάλουμε στόχους είτε αυτοί είναι για τον τρόπο που σκεφτόμαστε, για την δουλειά μας, για το σώμα μας. Φυσικά πιστεύω πως δεν χρειάζεται να είναι πρώτη Σεπτεμβρίου για να το κάνεις αυτό, απλώς είναι πιο εύκολο μετά από μια περίοδο παύσης να ξεκινήσεις… με έναν άσπρο καμβά!

Fall is coming, cozy up!

xxx

Αμαλία