Ο άστεγος του Φιλοπάππου

Photo: Αλέξανδρος Κατσής

Η συγκινητική ιστορία του 66χρονου κύριου Δημήτρη.

Γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου και δεν έμαθε ποτέ τι θα πει οικογένεια, αφού ο πατέρας του δολοφονήθηκε από τους αντάρτες, ενώ η μητέρα του πέθανε όταν ήταν βρέφος, κι έτσι μεγάλωσε με μία θεία του, ενώ αργότερα έχασε κάθε επαφή με τα δύο του αδέρφια.

Ο κύριος Δημήτρης, θύμα της οικονομικής κρίσης και της γενικευμένης κρίσης των καιρών, αναγκάστηκε πριν 6 χρόνια να ζήσει φτωχικά πάνω στον λόφο, όταν έχασε τη δουλειά του στη ΔΕΗ.

Ένας από τους πολλούς αστέγους του Φιλοπάππου, ζει μόνος, με μόνη συντροφιά τους υπόλοιπους αστέγους, κάποιους τοξικομανείς και μία αγέλη αδέσποτων σκυλιών που ταΐζει ο ίδιος. «Είναι καλή συντροφιά.», λέει. « Καμιά φορά καλύτερη και από τους ανθρώπους».

Το «φτωχικό του στον λόφο αποτελείται από τρία νάιλον, ένα παγκάκι ως καθιστικό και ένα κατσαρολάκι για κουζίνα, ενώ το μόνο που αξίζει είναι η θέα της Αθήνας από ψηλά. «Πόσα σπίτια βλέπουν Ακρόπολη από το παράθυρό τους;», λέει χαμογελαστός. Το μόνο του χαρτζιλίκι προέρχεται από μία δουλειά που του προσέφερε η ηθοποιός Κατερίνα Διδασκάλου. «Είχε ανέβει πριν από καιρό μια κοπέλα στον λόφο και πιάσαμε την κουβέντα. Γνωριστήκαμε και έκτοτε, όποτε ερχόταν πάνω, περνούσε να μου πει ένα γεια. Μια μέρα μου πρότεινε να βοηθάω στα σκηνικά στο θέατρο στο οποίο εργαζόταν. Ξέρεις, πιάνουν τα χέρια μου, έχω κάνει δεκάδες δουλειές στη ζωή μου. Από σερβιτόρος μέχρι οικοδομή και από εργοδηγός μέχρι μπογιατζής. Και πολλές άλλες. Δέχτηκα, λοιπόν, και την επόμενη μέρα πήγα.»

Ωστόσο, η «συγκατοίκηση», όπως λέει, με τους άλλους αστέγους δεν είναι πάντα και τόσο εύκολη. «Ο λόφος έχει τους κανόνες του και πρέπει να ζεις με αυτούς. Το πρώτο πράγμα που έμαθα είναι ότι η φιλία μεταξύ άστεγων ανθρώπων είναι δύσκολο πράγμα. Τρεις φορές μου έχουν κλέψει πράγματα «φίλοι», και μάλιστα πρώτης ανάγκης. Απ’ αυτά που οφείλεις να έχεις, αν θέλεις να επιζήσεις εδώ», λέει.

Διαβάζοντας για τον Κύριο Δημήτρη ή ακούγοντάς τον να μιλάει για τη ζωή του πάνω στον λόφο, μόνο συμπάθεια και εκτίμηση μπορεί να αισθανθεί κανείς γι’αυτόν. Ένας τέτοιος άνθρωπος από τους πολλούς που «στριμώχνονται» εκεί πάνω, ιδίως το καλοκαίρι- και μάλιστα παράνομα- και που βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας- ο καθένας για τους δικούς του λόγους-δεν μπορεί παρά να σε προβληματίζει με τα λεγόμενά του. Σε κάνει να σκέφτεσαι ότι στη σημερινή κοινωνία, καθένας που κουβαλάει την αξιοπρέπεια, το κουράγιο και τη δύναμη ψυχής του κυρ- Δημήτρη και που μπορεί να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα και στις νέες δύσκολες συνθήκες ζωής, παραδίδει μαθήματα ζωής και είναι ίσως τελικά, έστω και με τον δικό του τρόπο, ένα βήμα πιο μπροστά από αυτό που αποκαλούμε και αντιλαμβανόμαστε ως «πολιτισμό».

Πηγή: www.lifo.gr

The post Ο άστεγος του Φιλοπάππου appeared first on Jenny.gr.