Μετακόμισε από τη Γλυφάδα σε ένα χωριό με 30 κατοίκους στα Μετέωρα για να φτιάξει οικολογική φάρμα -Η νέα ζωή του Νίκου

Ο Νίκος Ευθυμίου εγκατέλειψε την Αθήνα και μετακόμισε σε ένα χωριό, στα Μετέωρα, όπου έχει φτιάξει φάρμα με κότες ελευθέρας βοσκής.

Οι ιστορίες των ανθρώπων που έφυγαν από την Αθήνα, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη και επιδιώκοντας μια ποιότητα ζωής, έχουν πάντα ενδιαφέρον. Όπως έχουμε κατά καιρούς δει ο Γιώργος εγκατέλειψε την Αθήνα για ένα μικρό χωριό

της Καλαμπάκας, ο Νίκος από τη Νέα Ερυθραία έγινε αγρότης στην Ικαρία, μαθαίνοντας τα μυστικά από τον παππού του, ο Χρήστος επέλεξε να φύγει από τον Βύρωνα και να γίνει κτηνοτρόφος στην Ευρυτανία και ο Αντώνης πήρε την οικογένεια του για να γίνει μελισσοκόμος στη Φθιώτιδα.

Αυτή τη φορά η ιστορία του Νίκου Ευθυμίου είναι ένα ακόμα παράδειγμα για τους ανθρώπους που θέλουν να ασχοληθούν με τον πρωτογενή τομέα. Ο ίδιος μεγαλωμένος στη Γλυφάδα, χωρίς επιρροές και μνήμες από χωριό, είχε δημιουργήσει από τα γνωστότερα νυχτερινά μαγαζιά και ένα κατάστημα με εποχιακά είδη μέχρι που αποφάσισε, λόγω στενότητας, να μετακομίσει στην περιφέρεια -συγκεκριμένα σε ορεινό χωριό των Μετεώρων.

Έφτιαξε μεπολλές δυσκολίες μια οικολογική φάρμα,την οποία επιθυμεί να μεγαλώσειπερισσότερο ωστόσο δε βρίσκει ανθρώπουςνα επιθυμούν να εργαστούν σε χωριό καιστον πρωτογενή τομέα.

Ο ΝίκοςΕυθυμίου εξηγεί γιατί εγκατέλειψε τηνΑθήνα

Πρινμετακομίσετε στην περιφέρεια, πώς ήτανη ζωή σας στην Αθήνα; Ποιες ήταν οιεπαγγελματικές σας δραστηριότητες;

Ξεκίνησα, το1981, φτιάχνοντας ένα πολύ μικρό μπαράκικι το κράτησα για τρία χρόνια -πήγαινεπάρα πολύ καλά. Στη συνέχεια γνώρισατον Μάκη Σαλιάρη, ήταν ο άνθρωπος πουέφτιαξε την «Αυτοκίνηση», το μεγαλύτεροclub της Αθήνας,και από το1984 μέχρι το 2000 ασχολούμουν με νυχτερινάκέντρα. Κάναμε τα μεγαλύτερα μαγαζιάπου έγιναν ποτέ -το τελευταίο μεγάλομαγαζί που έκαναεγώ ήταν το «Camel»στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης. Πριν από αυτόήταν το Club 22 -γενικότερακάναμε 37 μαγαζιά.

Ταυτόχροναείχα ανοίξειένα μαγαζί στο Παγκράτι με εποχιακάείδη, το οποίο είχα μέχρι το 2019. Ωστόσο,από το 2004 έβλεπα ότι αυτήη δουλειά δεν πήγαινε πολύ καλά, είχασταματήσει με τα νυχτερινά μαγαζιά κιάρχισαν να μη βγαίνουν τα «κουκιά».Οπότε έπρεπε κάτι να κάνω γιατίείχα πάρει και δάνεια.

Έτσι ξεκίνησανοι πρώτες σκέψεις για να εγκαταλείψωτην Αθήνα και να μετακομίσω, σε έναχωριό, στα Μετέωρα αναζητώντας να κάνωκάτι διαφορετικό και να έχω ποιότηταζωής.

Είστεαπό τα Μετέωρα και αποφασίσατε ναμετακομίσετε στο χωριό;

Είμαι βέρος Αθηναίος, όπως και οι γονείς μου, και δεν είχα καμία ιδέα για το πώς είναι η ζωή στην περιφέρεια. Δεν είχα καν εικόνες από χωριό -ήξερα μόνο την Αράχωβα που ανέβαινε για φαγητό και για να κάνω σκι στον Παρνασσό.

Η καταγωγή της γυναίκας μου είναι από τα Μετέωρα και γνώρισα τον τόπο από το 2008 που παντρευτήκαμε. Όταν πήγα στο Κονισκό, ένα από τα 74 χωριά τον Μετεώρων, σκέφτηκα «Τι ωραία που έχουμε χωριό». Είδα ζώα, φύση και θαύμαζα όλο το τοπίο και την ηρεμία που υπήρχε στο χωριό. Από το 2008 άρχισε να καλλιεργείται στο μυαλό μου η ιδέα να μετακομίσω στην περιφέρεια και να ασχοληθώ με κάποιο αγροτικό επάγγελμα. Πέρασαν διάφορες εργασίες από το μυαλό μου, κι επειδή έχω σπουδάσει Οικονομικά, τα έβαζα όλα κάτι με υπολογισμούς.

Πότεαποφασίζατε να φύγετε από την Αθήνα καιμε τι ξεκινήσατε να ασχολείστε;

Το2012 αποφάσισα να κάνω κάτι διαφορετικόπου δεν είχα κάνει ξανά στη ζωή μου καιδεν είχα καμία εμπειρία: να φύγω εκτόςΑθηνών και να ζήσω σε χωριό. Δενήταν εύκολο να το κάνω και τότε με τηγυναίκα μου ήμασταν μόλις 4 χρόνιαπαντρεμένοι κι εκείνη δεν μπορούσε ναμε ακολουθήσει μόνιμα γιατί είναιχημικός, έχει πολύ καλή δουλειά και δενυπήρχε για την ίδια αντικείμενο στηνπεριφέρεια.

Πήραδιάφορες γνώμες από φίλους και γνωστούς,σχετικά με το πώς να βιοποριστώ, μέχριπου καταλήξαμε να κάνουμε κότες. Γιατίαυτό νόμιζα πως ήταν κάτι εύκολο.Τελικά οι κότες αποδείχθηκαν πάρα πολύδύσκολες, αλλά επειδή είμαι λίγο επίμονοςκαι αν μου κάτσει κάτι στο μυαλό θέλωνα το κάνω, πέρασα 5 χρόνια δυστυχίας.Απίστευτη δουλειά, κανένα εισόδημα.

Αρχικάξεκίνησα να ψάχνω να βρω φάρμα για ναφτιάξω με κότες, στις αρχές του 2012 καιμέχρι τον Απρίλιο παιδευόμουν να βρωχωράφι -τελικά ολοκλήρωσα το πρώτο μουκοτέτσι τον Μάιο και δύο μήνες αργότερατο επόμενο κοτέτσι.

Όταν πήραμετις κότες ήμουν πάρα πολύ άσχετος, δενμας ήξεραν κιόλας και μας έδωσαν ότιχειρότερο υπήρχε στην αγορά. Από χρήματαήμουν πολύ οριακά, δανείστηκα για ναπάρω τις πρώτες κότες, και μέσα στοεπόμενο 6μηνο ψόφησαν όλες οι κότες -τιςαγόρασα άρρωστες. Ότι είχαν για πέταμαμας το έδωσαν.

Πέρασεένας χρόνος γιατί έπρεπε να γίνουν οιαπαραίτητες απολυμάνσεις για να ξεκινήσωαπό την αρχή και τα έκανα όλα μόνος μου.Δεν υπήρχαν τα χρήματα για να πάρωάνθρωπο να με βοηθήσει οπότεόλα έγιναν με προσωπική δουλειά.

Στα μέσα του 2013 πήραμε τις σωστές κότες, με όλες τις προδιαγραφές, που μπορούσαν να βγάλουν αυγά. Και τότε ξεκίνησαν άλλα ζητήματα: το πού θα πουλήσουμε τα αυγά και γιατί να τα πάρουν από εμάς. Εκεί ξεκίνησε ο αγώνας της πώλησης των αυγών. Γιατί τα πετάγαμε κι άλλα τα χαρίζαμε.

Η οικολογική φάρμα που έφτιαξε με κότες ελευθέρας βοσκής

Δεδομένουότι στα χωριά οι κάτοικοι συνηθίζουννα έχουν έστω ένα μικρό κοτέτσι, τι τρόποβρήκατε για να πουλήσετε τα αυγά;

Μου ήρθε ηιδέα να πηγαίνω στα τριγύρω χωριά μήπωςσε κάποιους αρέσουν τα αυγά μας καικάνουμε μια αρχή. Ενδιάμεσα, είχαναρχίσει πολύ νέοι να φεύγουν από ταχωριά, λόγω της οικονομικής κρίσης, καιείχαν μείνει πίσω οι παππούδες και οιγιαγιάδες και τους φανήκαμε χρήσιμοιγιατί τους δίναμε αυγουλάκια που τουςάρεσαν, ήταν σαν τα δικά τους και ότανμας γνώρισαν άρχισαν να αγοράζουν τοπροϊόν μας.

Πέρασαν 3 -4χρόνια μέχρι που άρχισε να μεγαλώνειπολύ η δουλειά μας κι εκεί ξεκίνησανάλλου είδους προβλήματα.

Ποιαείναι τα προβλήματα που αντιμετωπίσατε;Εξακολουθούν να υφίστανται;

Όταν η δουλειάάρχισε να αυξάνεται ψάχναμε να βρούμεπροσωπικό. Δεν βρίσκαμε κανέναν να έρθειγια δουλειά με αποτέλεσμα να εργάζομαι15 με 17 ώρες καθημερινά κάνοντας τα όλαμόνος μου: από την παραγωγή και τηνπώληση των αυγών μέχρι όλα τα διαδικαστικά.

Ευτυχώς,κάποια στιγμή, βρέθηκεένα παλικάρι, μορφωμένοπου έχει τελειώσει το Πολυτεχνείο καισυνεργαζόμαστε μέχρι σήμερα, ο οποίοςανέλαβε το βασικό κομμάτι της παραγωγής.Βρήκαμε ακομα ένα παιδί που είναι πάραπολύ καλός κι έτσι λύσαμε το θέμα τηςπαραγωγής. Θέλουμε και άλλους ανθρώπουςγιατί η εργασία στη φάρμα μεγαλώνει,αλλά δεν είναι εύκολο να βρούμε ανθρώπουςνα θέλουν να ασχοληθούν με τον πρωτογενήτομέα.

Οικότες σας είναι ελευθέρας βοσκής;

Ναι, τις έχουμε τελείως ελεύθερες. Ζουν σε περιφραγμένο χωράφι, αλλά δεν πάμε να τις κλείσουμε ή να τις ανοίξουμε -το κάνουν μόνες τους. Μπαίνουν και βγαίνουν από το κοτέτσι ότι ώρα θέλουν. Μάλιστα, κάποιες κότες ζουν μόνο έξω απολύτως ελεύθερες.

Στο μέρος που είναι η οικολογική φάρμα δεν υπάρχουν τριγύρω καλλιέργειες με λιπάσματα, χημικά φάρμακα -το περιβάλλον είναι πεντακάθαρο. Σε τέτοιο μέρος ζουν οι κότες και για αυτό τολμώ να πω ότι έχω το τέλειο προϊόν. Δεν κάνουμε εμείς την καλύτερη δουλειά, αλλά η ίδια η φύση το κάνει στα ζώα και παράγουν τέτοια καλά αυγά.

Εκτός απότα φρέσκα αυγά, από κότες ελευθέραςβοσκής, έχετε κι άλλα προϊόντα;

Επειδή κάποια αυγά μπορεί να είναι ελαφρώς χτυπημένα, να μην είναι τόσο όμορφα αισθητικά ή να έχουν κάποιες ατέλειες εξωτερικά, αλλά τρώγονται κανονικά αποφασίσαμε, αντί να τα πετάμε, να παρασκευάζουμε χειροποίητα ζυμαρικά. Βρήκαμε ένα εργαστήριο που έχει τα κατάλληλα μηχανήματα τους δίνουμε την πρώτη ύλη για να ξέρουμε το τελικό προϊόν και μας παρασκευάζουν τα ζυμαρικά.

Επιπλέον,έχει γίνει συνεργασία με μελισσοκόμοπου φτιάχνει φανταστικό μέλι κι έχειμια μικρή μονάδα και μπορείτε από εμάςνα αγοράσετε.

Η μείωση τωνκατοίκων στα χωριά και η έλλειψηπροσωπικού στον πρωτογενή τομέα

Πώς είναιτελικά η ζωή στο χωριό μετά από 13χρόνια;

Από το 2012 πουήρθα μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πάραπολύ τα πράγματα. Όταν πρώτο ήρθα τοχωριό είχε 230 μόνιμους κατοίκους και τοκαλοκαίρι έρχονταν περίπου 500 – 600 άτομα.Ένγαινες έξω και έβλεπες ανθρώπους,μιλούσες -ήταν συμπαθητικά.

Πλέον, τοχωριό έχει μόλις 30 κατοίκους και είναιόλοι άνω των 75 ετών που σημαίνει υπάρχουνμέρες που μπορεί να μη δω άνθρωπο να πωένα «Γεια». Το θετικό είναι πως υπάρχειποιότητα ζωής, δεν υπάρχει κίνηση, έχωκαθαρό αέρα και μια φανταστική παρθέναφύση.

Δυστυχώς, μειώνεται δραματικά ο κόσμος στα χωριά. Για να καταλάβετε το δικό μας χωριό ήταν κάποτε κεφαλοχώρι με σχολεία, όλων των βαθμίδων, μαγαζιά, αστυνομία και τώρα έχει ερημώσει. Ούτε οι άνθρωποι θέλουν να μένουν στο χωριό και να εργάζονται στην πόλη. Για παράδειγμα, το δικό μου χωριό απέχει μόλις 22 χιλιόμετρα από την Καλαμπάκα και 38 από τα Τρίκαλα με ένα πολύ καλό οδικό δίκτυο. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα κάνω πάνω από 35 λεπτά να φτάσω στα Τρίκαλα. Όταν έρχομαι στην πόλη, από τη Γλυφάδα για να πάω σε μια αποθήκη που έχω στου Γκύζη, ειδικά σε ώρες αιχμής χρειάζομαι μιάμιση ώρα. Όταν λέω στους κατοίκους του χωριού ότι δεν είναι τίποτα να κάνεις μισή ώρα να πας στη δουλειά σου με κοιτάζουν περίεργα. Αν, όμως, αντιμετώπιζαν την καθημερινή κίνηση που έχει η Αθήνα θα το έβλεπαν εντελώς διαφορετικά.

Είναιεύκολες οι συνθήκες να ασχοληθεί έναςνέος άνθρωπος, χωρίς εμπειρία, με τηφύση και τα ζώα;

Όποιος θέλει να δουλέψει σοβαρά μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Η ενασχόληση με τον πρωτογενή τομέα θέλει πολλές ώρες και οι νέοι δεν θέλουν καθόλου να ασχοληθούν. Εμένα με έχουν κοροϊδέψει, κάποιες φορές, ότι άφησα την Αθήνα για το χωριό.

Φέρνει αυγά, ζυμαρικά και μέλι, πόρτα – πόρτα στην Αθήνα

Έρχεστεστην Αθήνα;

Είμαι πλέοντις μισές ημέρες της βδομάδας γιατίφέρνω πόρτα – πόρτα τα αυγά μου και ότιάλλα προϊόντα έχω. Έχω χτίσει πελατολόγιο,δεν έχω συνεργασίες με μαγαζιά, που τουςαρέσουν τα προϊόντα μου. Οι Αθηναίοιαναζητούν τα φρέσκα αυγουλάκια καιγενικότερα τα χειροποίητα προϊόντα.

Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr