Συγκλονιστική μαρτυρία μέσα από το Άουσβιτς

Βλέποντας την Ελληνοεβραία Κολόμπα Τζιβρέ, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι αυτή η ευπαρουσίαστη κυρία, με την γλυκιά φωνή και ήρεμο βλέμμα, έζησε και επέζησε δύο ολόκληρα χρόνια στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως Άουσβιτς – Μπίρκεναου στην Πολωνία, μαζί με τις δύο αδελφές της.

Γεννήθηκε στο Διδυμότειχο Έβρου το 1926. Μαθήτρια ακόμα του δημοτικού, μαζί με τις δύο μεγάλες αδελφές της, τα δίδυμα και τους γονείς τους, συνελήφθηκαν τον Μάιο του 1943 από τους Γερμανούς και ταξίδευσαν σαν ζώα μέσα στα βαγόνια μαζί με εκατοντάδες άλλους ανθρώπους για την Πολωνία. «Μας έβαλαν σε

βαγόνια για άλογα, «παιδιά, γυναίκες και άνδρες». Περάσαμε από Θεσσαλονίκη, το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι κράτησε πολλές μέρες το ταξίδι μέχρι την Πολωνία όπου πήγαμε στο Μπίρκενάου, το Αουσβιτς ήταν δίπλα. Ήμουν κοντά 11 στα 12, τελευταία τάξη του δημοτικού».

Το Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου είναι το στρατόπεδο εξόντωσης της ναζιστικής Γερμανίας. Τα ερείπια του στρατοπέδου βρίσκονται περίπου 60 χλμ δυτικά της Κρακοβίας, κοντά στην κωμόπολη Όσβιετσιμ. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κρατήθηκαν φυλακισμένοι εκεί σε άθλιες συνθήκες και περισσότεροι από 1,1 (έως 1,5 περίπου) εκατομμύρια δολοφονήθηκαν. Από το 1979 ανήκει στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

«Ήμασταν τρεις αδελφές και η μαμά μου», λέει, φέρνοντας στη μνήμη την ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή στο Διδυμότειχο.

Όταν έφθασαν βράδυ στο στρατόπεδο, έβρεχε χιονόνερο ήταν σκληρός ο καιρός. «Τα μωρά, αυτές που ήταν σε ενδιαφέρουσα, οι ανάπηροι, οι γέροι, πήγαιναν από τη μια μεριά. Εμείς δεν ξέραμε. Μόνο η μαμά μου, χωρίς να το καταλάβει, είπε, «άντε, εγώ θα πάρω τα μικρά και εσείς οι τρεις αδελφούλες να πάτε στην άλλη πλευρά. Οπου θα πάτε να είσαστε μαζί.» Η μαμά μου και τα δίδυμα πήγαν κατευθείαν στο κρεματόριο. Ηταν η τελευταία φορά που την είδαμε. Ο πατέρας μου πήγε και αυτός, όπως εμάς, στο στρατόπεδο».

Από εκείνη την ημέρα, άρχισε το μαρτύριο των τριών κοριτσιών που θα συνέχιζε για δύο ολόκληρα χρόνια. «Φοβόμασταν να κοιμηθούμε χωριστά, θέλαμε όλες μαζί. Εκεί δεν ήταν δυνατό να γλυτώσουμε. Δεν μπορεί κανείς να το φανταστεί. Εκεί δεν είχε ούτε ηλικία, ούτε να είσαι όμορφη, ούτε να είσαι καλή. Ημασταν όλοι σκελετωμένοι. Μας είχαν βάλει νούμερα μόλις φθάσαμε», λέει, και δείχνει το αριστερό πήχη της με αριθμό D44949.

Όταν άδειαζε το κρεματόριο, άρχιζαν να μαζεύουν από μέσα. «Φέρνανε καινούργιο ΄τρανσπόρτ’ κάθε ένα μήνα-δύο μήνες, έπρεπε να περάσουμε πότε γυμνές, πότε ντυμένες όπως είμαστε, και εμείς οι αδελφούλες δεν μπαίναμε ποτέ μαζί στη σειρά. Ηταν σαν λαχείο. Αυτοί έπρεπε να διαλέξουν ένα αριθμό, να συμπληρωθούν».

Εξω από τα στρατόπεδο ήταν όλο συρματόπλεγμα με ρεύμα, «μας έλεγαν ποτέ καμία δεν μπορεί να γλυτώσει από εδώ μέσα. Μια κοπέλα, Βελγίδα, προσπάθησε να φύγει όταν ήρθε ένας Πολωνός να φέρει τρόφιμα , την είδα, πιάστηκε, και μας μάζεψαν όλες από όλα τα μπλοκ, ήταν οκτώ μπλοκ, και αυτή, είχε ένα ξυραφάκι και έκοψε τις φλέβες της. Αυτό το είδα με τα μάτια μου, την