Βάλτε ένα γκοοολ να γίνει της...

Ο Μάνος Αντώναρος γράφει για τους πολιτικούς σαν να είναι ποδοσφαιρική ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό, με άθλια πορεία επί χρόνια και χάνει εντός έδρας από την Ανεργία FC με 1-0! Mερικοί (σημαντικοί Μερικοί) δεν έχουν καταλάβει (να τους χ...ω τη σημαντικότητα) ότι οι άνθρωποι που είναι μαζεμένοι έξω από τη Βουλή στο Σύνταγμα, δεν έχουν μαζευτεί εκεί για να κάψουν, λεηλατήσουν, σκάψουν ή γκρεμίσουν. Είναι μαζεμένοι εκεί για να χειροκροτήσουν. Να χειροκροτήσουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους... τους πολιτικούς. Όχι, δεν έχω πιει τίποτα. Τίποτα απολύτως παρα μόνο ένα αναψυκτικό με ανθρακικό. Βασικά διεκδικούν την ελπίδα. Και η ελπίδα είναι ΚΛΕΙΣΜΕΝΗ μέσα στη Βουλή. Είναι ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΗ μέσα στη Βουλή. Οι Αγανακτισμένοι περιμένουν τους πολιτικούς να βγουν στο μπαλκόνι της Βουλής, κάτω από τη σημαία και να τους δώσουν την ελπίδα. Μια φράση τριών λέξεων αρκεί: Είμαστε μαζί σας! Είναι απαράδεκτο που οι εκλεγμένοι από τον λαό άνθρωποι έχουν ξεχάσει ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά του λαού, ο οποίος τους εξέλεξε. Το φι-λό-τι-μο! Αντ’ αυτού οι βουλευτές και πολλοί μεγαλοδημοσιογράφοι διαμαρτύρονται. Χθες το βράδυ μερικοί μόνο από τους αγανακτισμένους τους ψιλομούτζωσαν, τους έριξαν κάνα δυο μπουκάλια νερό και έχωσαν ελάχιστα χαστουκάκια (σχεδόν χαϊδευτικά) στα παρμπρίζ των λιμουζίνων. Επίθεση εναντίον της Βουλής. Επίθεση εναντίον του Κοινοβουλευτισμού. Επίθεση εναντίον της Δημοκρατίας. Το άκουσα τόσες φορές που για μια στιγμή σκέφτηκα μήπως τελικά με πειράζει το ανθρακικό στα αναψυκτικά. Συγγνώμη, αλλά για συγκέντρωση αγανακτισμένων μιλάμε. Α-γα-να-κτι-σμέ-νων. Δεν πρόκειται για συγκέντρωση ευχαριστημένων. Πόσο βλάκας πρέπει να ’σαι για να μην ξέρεις πώς αντιδρά ένας αγανακτισμένος. Εκτός... Εκτός... Εκτός κι αν το έχεις ξεχάσει. Εκτός κι αν οι βουλευτές-πολιτικοί-μεγαλοδημοσιογράφοι μάς έχουν ξεχάσει (ή δεν έχουν υπάρξει ποτέ) οι ίδιοι αγανακτισμένοι με όλα όσα συμβαίνουν στο περιβάλλον και στη συντεχνία τους. Μήπως είναι σαν τους νεόπλουτους που έχουν ξεχάσει (διαγράψει από τη μνήμη τους) πώς είναι να ’σαι φτωχός. Ο αγανακτισμένος δεν είναι απλώς θυμωμένος. Είναι εκείνος που ενώ έχει κάνει υπομονή, ενώ έχει κάνει τα στραβά μάτια στην υποτίμηση της νοημοσύνης του, ενώ δεν έχουν τηρηθεί όσα του έχουν υποσχεθεί, έχει χωρέσει (ζμπρώξει) στο στομάχι του πολύ περισσότερα από όσα χωράει. Είναι αυτός που στο μέτωπό του γράφει με φωτεινά γράμματα: «Ως εδώ και μη παρέκει!» Είναι εκείνος που μόλις έχει σηκωθεί από τον καναπέ του και βρίσκεται στη φάση που (ακόμα) τεντώνεται. (Ότ)αν μαζευτούν 500.000 αγανακτισμένοι τότε θα σημαίνει ότι έχει σηκωθεί, έχει ντυθεί και βαδίζει για να ενωθεί με τους υπόλοιπους. Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει, λένε πολιτικοί και μεγαλοδημοσιογράφοι. Συμφωνώ και το προσυπογράφω. Αυτό όμως που δεν υποψιάζονται (δεν το βλέπουν ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους) είναι ότι αυτή η αλλαγή της Ελλάδας δεν τους προβλέπει. Όλοι αυτοί είχαν την ευκαιρία τους να αλλάξουν την Ελλάδα. Και το πέτυχαν 100%. Την αλλαξαν προς το χειρότερο. Το χείριστο.