Το ζενίθ, το ναδίρ και οι πριμαντόνες!

Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού ξεκινάει από πολύ παλιά. Σήμερα απλώς παρακολοθούμε το πρόβλημα να’χει ρίξει νοκ-άουτ στο καναβάτσο την ομάδα. Τα τελευταία χρόνια ήταν απλώς νοκ-ντάουν και καταφερνε ΠΑΝΤΑ να σηκώνεται πριν ο διαιτητής μετρήσει εως το 10. Σήμερα η ομάδα είναι ξαπλωμένη εντελώς αναίσθητη και ακόμα πιο εντελώς εκαταλελειμένη.  Φοβάμαι ότι έχει πάθει ανεπανόρθωτη εγκεφαλική ζημιά… ελπίζω να κάνω λάθος.   Πάμε λοιπόν αρκετά πιο πίσω.   1983-1985 Προπονητής έρχεται ο Γιάτσεκ Γκμοχ. Εχει κάνει μεγάλη καριέρα από τον πάγκο της Εθνικής Πολωνίας . 1974 βοηθός Καζιμίρ Γκόρσκι  (3η θέση Μουντιαλ Γερμανίας), 1978 α΄προπονητής (5η θέση Μουντιάλ Αργεντινής) το 1982-1983 παίρνει το πρωτάθλημα Ελλάδας (πρωτοφανές) με τη Λάρισσα και αμέσως μετά έρχεται στον Παναθηναϊκό!  Ζάετς-Ρότσα-Σαραβάκος και μερικοί άλλοι… καταπληκτική πορεία στην Ελλάδα , 1984 νταμπλ, ημιτελικά (1984-1985) Κυπέλλου πρωταθλητριών. Την επόμενη χρονιά….ΤΟΝ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ…   Δέκα χρόνια μετά αναλαμβάνει ο Χουάν Ραμόν Ρότσα… επι ημερών του ο ΠΑΟ παίζει τρομερό ποδόσφαιρο, αν και πολλοί λένε ότι ο Ρότσα, βρήκε την ομάδα που ‘χε φτιάξει ο Οσιμ, που επίσης πήγε σπίτι του… αλλά τι σημασία έχει; Ποιος είπε ότι δεν χρειάζεται ταλέντο για να διαχειρισθεί κάποιος την δουλειά κάποιου άλλου; Ο Ρότσα πηγαίνει την ομάδα ένα βήμα πριν τον τελικό του Champions League (1995-1996) κερδίζοντας 1-0 τον Αγιαξ στο Αμστερνταμ. Τελικά αποκλείεται χάνοντας με 0-3 από τον «διαστημικό» (όπως γράφτηκε) Αγιαξ στην Αθήνα. Φυσικά παρα την πίκρα η επιτυχία είναι τεράστια. Επι ημερών Ρότσα ο Παναθηναϊκός παίρνει 2 πρωταθλήματα 1995-1996… Ξαφνικά ο Χουάν πάει σπίτι του… Η ομάδα κάνει … 8 χρόνια να πάρει πρωτάθλημα. Το 2004 ξανακερδίζει το πρωτάθλημα με τον Ιτζάκ Σουμ… ποια ήταν η κατάληξη; Το βρήκατε; Πήγε σπίτι του. 2010 νταμπλ με τον Χενκ ΤενΚάτε στον πάγκο… Γίνομαι βαρετός, αλλά και ο Ολλανδός σπίτι του πήγη, με τον Νιόπλια απλά να καρπώνεται τη δουλειά του Ολλανδού.   Το ίδιο συνέβη και το 1986 με τον Πιέτρ Πάκερτ και επαναλήφθηκε το 1990 με τον Κρίστο Μπόνεφ.   Ο μόνος που άντεχε στις κατραπακιές (των επιτυχιών) ήταν ο Βασίλης Δανιήλ. Θα μου πείτε: Ολοι αυτοί που αναφέρεις ήταν υπερπρονηταράδες; Α, δεν εχω γνώμη… ;εχω δλδ αλλά δεν έχει σημασία …στο ποδόσφαιρο το αποτέλεσμα μετράει… και γω το μόνο που βλέπω είναι ότι συχνότατα (σχεδόν κανόνας) η επιτυχία ήταν η χαριστική βολή στο κεφάλι των προπόνητών. Πόσο νομίζετε ότι θα μπορούσε να παίζεται αυτό το ανόητο παιγνίδι; Στο μεταξύ ο μεγάλος αντίπαλος (ο Ολυμπιακός) σαρωνε τα πρωταθλήματα… Με την αξία του, χωρίς την αξία του… στα παλιά μου τα παπούτσια… τα σάρωνε πάντως.   Κάπου διάβασα ότι ήρθαν 24 προπονητές τα τελευταία 14 χρόνια… μέχρι και ο (γιατί όχι;) Τότης Φυλακούρης κοουτσάρισε. Την τελευταία 10ετία ο ΠΑΟ φόρεσε παικτικά ό,τι παλτό κυκλοφορούσε στην παγκόσμια βιτρίνα. Ο Βύντρα σήμερα θεωρείται αναντικατάστατος, ο Σαριέγκι …χαχαχαχαχα…εγγύηση… Ο Τζόρβας συνεχιστής της μεγάλης πράσινης σχολής τερματοφυλάκων… ο Μαρίνος ατυχία που τραυματίστηκε, ο Καραγκ