Το κακό φαινότανε…

«Το κακό φαινότανε, όμως ποιος νοιαζότανε…». Τον θυμάστε τον στίχο από το τραγούδι των Ζιγκ Ζαγκ κάπου στις αρχές των 90’s; Ε αυτό μου ήρθε στο μυαλό τις τελευταίες ώρες, μετά και την ήττα στην Τούμπα δηλαδή.
Ποιος δεν είχε ψιλιαστεί ότι θα γίνει ζημιά στη Θεσσαλονίκη; Μήπως δεν τα λέγαμε εδώ μέσα καιρό τώρα; Μήπως δεν βαράγαμε τα καμπανάκια; Τα πράγματα είναι απλά και το θέμα εκεί που έφτασε δεν μαζεύεται εύκολα. Από τη στιγμή λοιπόν που ο Φερέιρα και οι συν αυτώ δεν κατάφεραν να περιορίσουν την αρρώστια πάνω στο δίμηνο της «παιδικής χαράς» και της «ατιμωρησίας» που ακολούθησε την ληστεία στο Καραϊσκάκη, τότε ήταν μαθηματικά βέβαια ότι ο Παναθηναϊκός θα παίξει με τη φωτιά στα πλέι οφ. Και πιθανότατα θα καεί... Πάνε πολλές εβδομάδες από τότε που ο Παναθηναϊκός έχει πάψει να λειτουργεί. Σε ΟΛΟΥΣ τους τομείς. Από τη στιγμή που οι Παραγκάρχες και οι Περπινιάδηδες του έκλεψαν τη δυνατότητα να διεκδικήσει μέχρι τέλους (και πιθανότατα να πάρει) το πρωτάθλημα άπαντες… ησύχασαν. Τα έγραψαν στον κόκορα (και όχι μόνο) και η εικόνα που παρουσιάζεις σε κάθε επίπεδο μόνο θλίψη προκαλεί. Ίσως και οργή σε όποιον έχει ακόμη νεύρο και το αίμα του βράζει.Γιατί υπάρχουν κι αυτοί, εκτός από τους... απλά φαρμακωμένους. Μια ομάδα διοικητικά παρατημένη στο έλεος του Θεού. Στα χέρια υπαλλήλων και όχι ιδιοκτητών. Με τους μετόχους να παίζουν το κρυφτούλι και την κολοκυθιά. Να σκαρώνουν επικοινωνιακά τρικ στα οποία δεν καταλαβαίνουν πως αργά οι γρήγορα οι ίδιοι θα πέσουν μέσα. Γιατί ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο κι ας του το προσφέρεις σε αφθονία. Τουλάχιστον αυτοί που μιλάνε. Διότι υπάρχουν και εκείνοι που έχουν επιλέξει τη σιωπή, άσχετα αν το κακό είναι πάνω - κάτω το ίδιο. Για μένα τη μικρότερη ευθύνη αυτή τη στιγμή έχουν οι παίκτες και δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία απαξίωσης, διάλυσης και ισοπέδωσης. Μακριά από εμάς όλα αυτά. Μακριά γιατί πολύ απλά δεν ξεχνάμε. Δεν ξεχνάμε ότι οι παίκτες αυτοί μας έδειξαν ότι ΜΠΟΡΟΥΝ. Δεν ξεχνάμε την υποδοχή που έτυχαν και από τους οπαδούς και από τα ΜΜΕ μετά το... 1-2. Δεν πέρασε και πολύς καιρός άλλωστε από τη ΝΙΚΗ στο Καραϊσκάκη. Ούτε και από το περσινό νταμπλ. Απλώς τότε (πέρσι εννοώ) είχαν δίπλα τους τα… προφανή. Αυτά δηλαδή που πρέπει να έχει κάθε ομάδα που σέβεται τον εαυτό της: Διοίκηση με… βαρίδια. Ναι, σαφώς και οι παίκτες φταίνε γιατί τα παράτησαν και έδωσαν άλλοθι σε κάποιους να τους χλευάσουν. Αλλά ως εκεί, ΦΤΑΝΕΙ. Ότι και να έκαναν, ότι και να κάνουν, στην καλύτερη δεύτεροι θα έβγαιναν. Δεν γίνεται οι έντεκα να κερδίσουν τους δεκατρείς και τους δεκατέσσερις. Δεν γίνεται στη χώρα που το παρασκήνιο κυριαρχεί του προσκηνίου να δεις φως πηγαίνοντας με παθητική στάση. Ένα και ένα κάνουν δύο. Ούτε τρία, ούτε τέσσερα. Ούτε... δύο στα δεκαπέντε επειδή δεν θες να λερωθείς. Ας τελειώσει λοιπόν η σεζόν με τις λιγότερες δυνατές – περαιτέρω – απώλειες και ας γίνουν όλα αυτά ένα καλό μάθημα σε όσους σκοπεύουν να παραμείνουν στο τριφύλλι. Δεν ξέρω ποιοι θα είναι αυτοί. Δεν έχω πλήρη εικόνα αυτή την περίοδο παρά μόνο σενάρια