Ούτε στο όνειρό μου...

Ο τρεις φορές πρωταθλητής Ευρώπης Μάικ Μπατίστ, κατάκοπος, αλλά ευτυχισμένος, έπιασε πληκτρολόγιο και μοιράζεται με τους αναγνώστες του gazzetta τις αναμνήσεις του! Κι επειδή είναι αχόρταγος, σκέφτεται από τώρα την Κωνσταντινούπολη! Helloooooooooooooooooo boys and girls! Who r u doing???????? Τα δικά μου... τα ξέρετε, αν και για να σας πω την αλήθεια πριν λίγο συνειδητοποίησα τι κάναμε χθες το βράδυ! Θα ήταν πριν μια ώρα που πραγματικά αντιλήφθηκα ότι είμαστε για μία ακόμη φορά οι πρωταθλητές της Ευρώπης;);););) Είναι μεν, η τρίτη μου κούπα, αλλά ειλικρινά σας λέω πως νιώθω σαν να είναι η πρώτη! Τέτοια είναι η χαρά μου για όσα καταφέραμε με τα παιδιά. Για όσα καταφέραμε και για τα παιδιά που είχαν την πρώτη τους εμπειρία από Final Four και από κατάκτηση του τίτλου! Υπάρχει και ένας ακόμα λόγος που είμαι σε έκσταση: για όλους εκείνους που έγραφαν και έλεγαν από την αρχή της σεζόν πως ο Παναθηναϊκός χρειάζεται τουλάχιστον έναν ακόμα παίκτη και ότι ήμασταν καταδικασμένοι στην αποτυχία. Πως δεν υπήρχε περίπτωση να καταφέρουμε κάτι. Τώρα τι έχουν να πουν και να γράψουν όλοι αυτοί; Ε; Αν και για να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, τίποτα δεν έχει τελειώσει. Εχουμε άλλους δυο στόχους να υλοποιήσουμε, έτσι; Μια φορά, βάλαμε ένα ακόμα μπάνερ στην οροφή του ΟΑΚΑ και για αυτό νιώθω πραγματικά ευτυχής. Οχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά για όλους. Είναι πάντα πολύ όμορφη η αίσθηση να σηκώνεις το κεφάλι και να βλέπεις τι έχεις καταφέρει... Πριν τη σειρά με την Μπαρτσελόνα, οι μόνοι που ξέραμε πως μπορούμε να παίξουμε αυτήν την ομάδα, να τη νικήσουμε, ήμασταν εμείς! Παίξαμε μπάσκετ επιπέδου πρωταθλητή και τους «πήραμε» στα τέσσερα παιχνίδια, έτσι βρεθήκαμε στο Final Four και τακτοποιήσαμε τις δουλειές μας, έχοντας ένα άλλο επίπεδο αυτοπεποίθησης! Με ρώτησαν πολλές φορές για το ρόλο που θα έπαιζε η εμπειρία του Παναθηναϊκού από Final Four, στη Βαρκελώνη. Πάντα η απάντηση μου ήταν ίδια: ο ρόλος θα ήταν μικρός. Δεν με ρώτησαν όμως, για το ρόλο που επρόκειτο να παίξει η εμπειρία μας στα αποδυτήρια ή πριν τους αγώνες. Γιατί όλοι οι «παλιοί» φροντίσαμε να βάλουμε στο κλίμα τους πρωτοεμφανιζόμενους στο σωστό κλίμα. Να τους «περάσουμε» αυτά που πραγματικά έχουν σημασία, όπως είναι το να μπαίνεις στο παρκέ και να έχεις το μυαλό σου μόνο στα συστήματα, σε αυτά που πρέπει να κάνεις για να λειτουργήσει σωστά η ομάδα. Να μη νοιάζονται, να μην σκέφτονται όσα έχουν προηγηθεί, αλλά μόνο αυτό που έχουν μπροστά τους. Ακόμα και αν έκαναν δηλαδή, ένα λάθος, να μη στέκονταν σε αυτό, αλλά να έτρεχαν στην άμυνα ή αν το λάθος ήταν στην άμυνα, να κοιτούσαν πώς μπορούν να βοηθήσουν στην επίθεση. Όταν ένα ματς είναι σε εξέλιξη, δεν έχεις το χρόνο να σκέφτεσαι τι έχεις κάνει. Μόνο όσα έχεις μπροστά σου... Εκτός φυσικά, και αν σε τραβήξει στον πάγκο ο κόουτς. Αν όμως, μείνεις στο παρκέ, υπάρχουν τόσο γρήγορες αντιδράσεις, που δεν υπάρχει δευτερόλεπτο για χάσιμο. Ελεγα, για παράδειγμα, συνέχεια στον Ιαν να μην είναι νευρικός, να μη κολλά πουθενά και να συνεχίζει να παίζει. Εκεί λοιπόν, ήτ