Στη Βαρκελώνη ήταν ωραία!

Όμορφη πόλη η Βαρκελώνη. Πολύ όμορφη. Και το ότι ο Παναθηναϊκός έκανε έξι τα αστέρια του την έκανε ακόμη πιο όμορφη. Καλή η ramblas, καλό το Camp Nou, καλό το Μουσείο Τέχνης, καλά και τα εντυπωσιακά συντριβάνια του, σε όλα βγάλαμε φωτογραφία, αλλά είναι καλύτερα όταν μπορείς και βγάζεις φωτογραφία με έναν απλό τοίχο για φόντο κι αγκαλιά με το τρόπαιο! Μπήκα στα αποδυτήρια για να πάρω δηλώσεις. Μόνο ο Καλάθης ήταν free. Δεν ήθελε να μιλήσει πολύ, άλλο που δεν ήθελα κι εγώ να τον αφήσω να φύγει και να ορμήσω στο τρόπαιο. Το παράδοξο ήταν πως μία-δύο ώρες μετά ξέχασα πως το είχα στα χέρια μου. Καμία αίσθηση. Λες κι είχα κατακτήσει εγώ έξι ευρωπαϊκα. Τι διάολο; Απορώ με τους παίκτες που έκαναν σαν να ήταν το πρώτο τους. Αλλά, θα μου πεις, κάπως έτσι θα φτάσουν και τη Ρεάλ Μαδρίτης. Μάγκες. ΥΓ. Εκτός από την κούπα, έβγαλα φωτογραφία και με την Αντριάνα Λίμα. Όχι αγκαλιά... ΥΓ2. Ξέχασα τον μετασχηματιστή του lap top στο γήπεδο, έχασα ένα κινητό, ευτυχώς κατάφερα να επιστρέψω. ΥΓ3. Διακόσια χρόνια να έρθει η βαλίτσα, ο προαστιακός «ξέχασε» να κάνει ένα δρομολόγιο κι ήρθε μισή ώρα μετά, οι κυλιόμενες σκάλες σε αεροδρόμιο και Νερατζιώτισσα κλειστές. Καλώς σας βρήκα... ΥΓ4. Ευχαριστώ τον Παύλο Σφενδυλάκη, που έπειτα από ατελείωτες ώρες στο Palau Sant Jordi μου έδειξε πως υπάρχει πόρτα που οδηγεί στο... φαγοπότι της Ευρωλίγκας μέσα σε 5''. Κι ο γύρος και του γηπέδου είχε το ενδιαφέρον του, αλλά πόσες φορές να το περπατήσεις;