State of Grace

Οι αθλητικογράφοι αλλά και οι οπαδοί συνηθίζουμε να μιλάμε πάντα με υπερβολές, σε βαθμό που οι λέξεις να χάνουν εντελώς την κυριολεκτική τoυς έννοια. Ωστόσο πρέπει κανείς να είναι οπαδός αυτής της συγκεκριμένης ομάδας, για να συνειδητοποιήσει ότι τώρα η λέξη υπερηφάνεια σημαίνει ακριβώς αυτό που λέει. Είσαι δηλαδή υπερήφανος την ώρα που παίζονται οι αγώνες, την ώρα που παλεύονται οι αγώνες, την ώρα που κερδίζονται οι αγώνες, και είσαι υπερήφανος όχι για σκέτες τις νίκες, όχι για σκέτες τις μάχες, όχι για σκέτες τις προκρίσεις, όχι για σκέτα τα κύπελλα, όχι για ό,τι διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια σου αποκομμένα από το παρελθόν, αλλά και για ό,τι έχει διαδραματιστεί μπροστά στα μάτια σου τόσες πολλές φορές τα προηγούμενα χρόνια. Υπάρχει μια προστιθέμενη αξία αναμνήσεων που συνεχώς και συσσωρεύεται, που σε κάνει να αισθάνεσαι πιο σίγουρος για αυτά που ζεις. Με αυτή την ομάδα έχεις περάσει σε άλλη φάση και δεν χαίρεσαι τη σκέτη χαρά του οπαδού. Γεμίζεις και σαν άνθρωπος, που αξιώθηκαν τα χρόνια σου να συμπέσουν με το δικό της μεγαλείο. Θα μπορούσε να είχε φτιαχτεί μια υπερομάδα που να τα σάρωνε όλα επί μια πενταετία. Θα ήταν ασφαλώς καταπληκτικό, θα ήταν ασφαλώς κατόρθωμα από τα λίγα, θα ήταν όμως και πιο εύκολα εξηγήσιμο. Αυτή η αντοχή έχει διαφορετικής ποιότητας αξιοσύνη. Υπήρχαν πράγματι οι φορές που ο Παναθηναϊκός ήταν το φαβορί. Κι όταν όμως δεν ήταν, ερχόταν η ώρα των εκάστοτε υπερομάδων να δουν, πως δεν πάει να είσαι η Μπολόνια στο σπίτι σου, δεν πάει να είσαι η ΤΣΣΚΑ που όλα και καλά θα τα σάρωνες στη δική σου πενταετία, δεν πάει να είσαι η Μπαρτσελόνα που θα το ξαναπάρεις θριαμβευτικά στην πόλη σου με τον Μέσι, τον Τσάβι, τον Ινιέστα, τον Πουγιόλ κι όλο τον καλό τον κόσμο στην απονομή, εδώ υπάρχει στάση. Όχι μόνο στάση του συγκλονιστικού διδύμου Διαμαντίδη – Μπατίστ, που έχει αποδειχθεί ένα από τα πιο πανίσχυρα όπλα στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αλλά και στάση Νικ Καλάθη και Ίαν Βουγιούκα, στάση ταπεινών και καταφρονεμένων. Γι΄αυτό, αν θες να φύγεις Σισκάουσκας να πας στην ΤΣΣΚΑ, στο καλό να πας, αν θες να φύγεις Σπανούλη να πας στον Ολυμπιακό, στο καλό να πας, δεν υπάρχει μπασκετικό πρόβλημα που δεν αντιμετωπίζεται. Και επειδή το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο, τα προβλήματα αντιμετωπίζονται με τον Παναθηναϊκό να παίζει όχι κλεφτοπόλεμο, αλλά καθαρά καλύτερα από την εκάστοτε υπερομάδα. Γι΄ αυτό Ναβάρο, είδες πριν ένα μήνα πως όλο αυτό το ξεπάστρεμα που έχεις κάνει στην Εθνική τα τελευταία χρόνια, θα μπορούσε ίσως να είχε αντιμετωπιστεί, αν στον πάγκο μας υπήρχε κάποιος άλλος. Κι εν πάση περιπτώσει, αρκετά έπαιξες μαζί μας, είδες χθες σπίτι σου το κύπελλο που θα σήκωνες στο σπίτι σου. Θα μπορούσε να είναι ακόμη πικρότερο το ποτήρι, ρώτα και τον Τζινόμπιλι. Τον περασμένο Σεπτέμβρη ο Ντέιβιντ Μπλατ, κερδίζοντας ως προπονητής της Εθνικής Ρωσίας ένα ματς που ήθελε να χάσει, εκστόμιζε το ένα «Disgrace» μετά το άλλο, επειδή η Εθνική Ελλάδας ήθελε να χάσει περισσότερο και το είχε κατορθώσει. Χθες χάνοντας ως προπονητής της Μακάμπι ένα ματς