«Όπου κι αν πηγαίναμε, έλεγαν Panathinaikos»

Ο Μίμης Δομάζος, ο Αντώνης Αντωνιάδης, ο Τότης Φυλακούρης και ο Άνθιμος Καψής μίλησαν για τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971 στο «Γουέμπλεϊ». Οι τέσσερις παλαίμαχοι του Παναθηναϊκού θυμήθηκαν τον αγώνα με τον Άγιαξ. Οι τέσσερις παλαίμαχοι μίλησαν στον NovaΣΠΟΡ FM 94,6:   Αντώνης Αντωνιάδης: «Η ανάμνηση που έχουμε απ’ όλη αυτή την πορεία είναι πάρα πολύ θετική, πολύ ικανοποιητική… Και θα μας μείνει μέχρι να πεθάνουμε. Όχι μόνο ο τελικός με τον Άγιαξ, αλλά όλη η πορεία! Από τον Ιούλιο του 1970, μέχρι τον Ιούνιο του 1971. Έναν έναν χωριστά τους αγώνες… τους θυμόμαστε όλους. Με αποκορύφωμα, φυσικά, το ματς με την ανερχόμενη εκείνη την εποχή, παγκόσμια ποδοσφαιρική δύναμη, τον Άγιαξ. Ήμασταν πολύ υπερήφανοι γιατί τονώσαμε το ηθικό, όχι μόνο των Παναθηναϊκών, αλλά και όλου του ελληνισμού σε ολόκληρο τον κόσμο.   Πιστέψαμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, όταν ο μεγάλος Πούσκας μας είπε ότι "κι αυτοί έχουν δύο πόδια, 11 είναι αυτοί, 11 κι εμείς". Στην αρχή λέγαμε "τρελός είναι αυτός;". Δεν ξέραμε ότι ήμασταν κι εμείς 11; Στη συνέχεια, όμως, καταλάβαμε ότι ο τρόπος που το έλεγε αυτό ήταν πολύ σημαντικός! Μετά τη Σλόβαν, που την προηγούμενη χρονιά είχε κατακτήσει το Κυπελλούχων, πήραμε τα πάνω μας… Μετά την Έβερτον το πιστέψαμε!   Ο Άγιαξ ήταν καλύτερη ομάδα από εμάς, αλλά φάγαμε ένα γκολ στο ξεκίνημα του αγώνα κι ένα στο τέλος. Και χάσαμε ευκαιρίες για να ισοφαρίσουμε. Μία δική μου, μία του Καμάρα… Αν ισοφαρίζαμε, πιστεύω ότι θα νικούσαμε κιόλας. Από τότε ο Παναθηναϊκός ταυτίστηκε με την Ελλάδα. Κυρίως, απ’ όταν αντικαταστήσαμε τον Άγιαξ και παίξαμε στο Διηπειρωτικό. Από τότε έγινε η ομάδα πασίγνωστη. Σε όποια χώρα κι αν πηγαίναμε, έλεγαν… Panathinaikos».   Μίμης Δομάζος: «Η μεγάλη πορεία ξεκίνησε μετά το παιχνίδι με τη Σλόβαν. Μία ομάδα της μεγάλης τσεχοσλοβάκικης σχολής. Είχαμε κι έναν μεγάλο προπονητή που μας έλεγε "…και να χάσετε από αυτή την ομάδα, δεν έγινε κάτι. Κανείς δεν σας ξέρει". Και όντως, κανείς δεν μας ήξερε. Το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν πολύ χαμηλά. Δεν ήμασταν επαγγελματίες. Έτσι προχωράγαμε. Ήμασταν 18 Ελληνόπουλα, δεν είχαμε κανέναν ξένο κι έτσι πορευτήκαμε. Θυμάμαι όταν κληρωθήκαμε με την Έβερτον, έλεγαν όλοι "τώρα, τελειώσατε". Αλλά ο Πούσκας μας έλεγε να μην φοβόμαστε. "Δεν έχετε να χάσετε τίποτα".   Το ματς που μας έδωσε δύναμη και πίστη ήταν αυτό κόντρα στην Έβερτον. Ο Άγιαξ ήταν σπουδαία ομάδα, αλλά υπήρχαν κι άλλες πολύ καλές ομάδες εκείνη την περίοδο, όπως ο Ερυθρός Αστέρας. Πάντως, στον τελικό ήταν τυχερός… Μόνο όταν πέτυχε και το δεύτερο γκολ, με το αυτογκόλ του Καψή πίστεψε ότι κέρδισε. Γενικά, στην πορεία του δεν παιζόταν σαν ομάδα ο Άγιαξ, σε αυτό το ματς όμως όχι».   Τότης Φυλακούρης: «Είναι σαν να είμαι στο ξενοδοχείο και σκέφτομαι το αυριανό παιχνίδι. Δεν μου έχει μείνει καθόλου η αγωνία που είχαμε για τον αγώνα αυτό. Μας είχε φτιάξει πολύ καλή ψυχολογία ο αείμνηστος Πούσκας, που μας έλεγε ''παιδιά, δεν χρειάζεται να αγχώνεστε. 11 είναι αυτοί, 11 κι εμείς. Θα μπείτε μέσα, θα παίξετε, θα αντιμετωπίσετε έναν αντί