Κρις Κόουλμαν Γουέλκαμ Του Γκρης

Πολύ έχω να σας πω πως εχάρηκα που συμφώνησε η Λάρισα με τον Χρήστο τον Κόουλμαν. Και το εννοώ αυτό. Δεν είναι σαν αυτά τα εύθυμα που γράφω του τύπου «τι καλά που βρήκε ο Χαριστέας ομάδα», ή «τι καλά, η Γιουνάη θα ξεκινήσει στον τελικό με τον Κάρικ».   Μπάι δεν μπάι, αν και θα τα γράψω και θα τα πω ασούμε την μέρα του τελικού, οι όποιες ελπίδες της Γιουνάη για διεκδίκηση του τροπαίου, που είναι δεδομένα ελάχιστες, θα υπάρξουν μόνο αν στο κέντρο δεν υπάρχει ο Μάηκολ «μάη νέημ ιζ πηγούνι» Κάρικ. Αν ο Αλέκος ο Φέργκις θυμηθεί πόσο αρνητικό ρόλο έπαιξε στην προηγούμενη τελικοσυνάντηση των δύο ομάδων ο Μιχάλης, δεν θα πρέπει να τον αφήσει ούτε στο λεωφορείο από το Μάτζεστα να ανέβει.   Τέλος πάντων, Κρις Κόουλμαν ή όπως τον λένε και θα συνεχίσουν να το λένε πολλοί στην χώρα μας, γιατί είναι στούρνοι και όταν τους άφηνε η μάνα τους στα Πάλσο αυτοί πηγαίνανε για πάστα στου Δεπάστα, Κρις Κόλεμαν. Κατά το Μάθιου Έθρινγκτον, που στην Ελλάδα γίνεται μαγικά Μάθιου Εθέρινγκτον. Στούρνοι. Θα έλεγα και το Τσάρλτον Χέστον που στην Ελλάδα γίνεται Τσάρλτον Ήστον, αλλά αυτό βαστάει από αλλού οπότε νταξ.   Ο Κρις λοιπόν μου είναι πολύ συμπαθής και μου είναι τέτοιος από την εποχή που έπαιζε ακόμα μπάλα με την Φουλάμ, που οι συχνοί αναγνώστες της στήλης και οι πιο παλαιοί ξέρουν ότι την έχω στην καρδούλα μου, από τότε που την έβλεπα να παίζει εναντίον της Λέητον Όριεντ στην δεύτερη κατηγορία, με τον Χερέρα να οργώνει την αριστερή πτέρυγα. Μέγας μπάκαρος. Ο Κρις λοιπόν, αν ξεφύγω άλλη μια φορά από το θέμα θα με βαρέσω αλύπητα σαν το χταπόδι, ήταν ολίγον σαν Καλλιτζάκης, αν ο Καλλιτζάκης ήξερε λίγο μπάλα παραπάνω. Τονίζω το «λίγο» εδώ, μην νομίζει κανείς ότι θα τόνε βγάλω και Μπεκενμπάουερ τον Κρις και γελάσουν μέχρι και τα παπούτσια του αξέχαστου Γκόραν Μπαμπούνσκι του μεγαλοπρεπή.     Ήταν λεβέντης ρε παιδί μου, παλίκαρος, καμαρωτός και ενίοτε φωνακλάς από αυτούς που πήγαιναν γάντι σε μια Φούλαμ που τότε έφτιανε προφίλ στην Πρέμιερ. Η ψιλοανέλπιστη προώθησή του σε πρώτο προπονητή τσι Φούλαμ όταν εκδιώχθηκε ο Ζαν ο Τιγκανάς ως ντεμί-άχρηστος (εγώ θα τον έλεγα απλά έναν μεσαίας κλίμακας απατεώνα των πάγκων), με έκανε να τον αγαπήσω και ως προπονητή. Το θέμα είναι πως δεν ξέρω ιδιαίτερα γιατί. Δεν έχει να πει κάτι συνταρακτικό ως κόουτς, δεν κατεβαίνει ασούμε να προτείνει κανένα πρωτοποριακό σύστημα τύπου ανάποδο χριστουγεννιάτικο δένδρο με σκαληνό τρίγωνο στα χαφ, δεν κάνει συγκλονιστικές δηλώσεις στα μίντια, δεν έχει κανένα στυλάκι «κάντε στην μπάντα ρε, μην σας κάμω τα μούτρα κρέας», ιν σορτ δεν έχει κάτι που να τον κάνει να ξεχωρίζει. Εκτός ίσως από το σκούρο χρωματάκι του, που μου έκανε πάντα ότι ίσως ήταν ετεροθαλής αδερφός του Μιχάλη του Βλάχου.     Όχι το βρήκα. Ήταν το συγκλονιστικό του πέρασμα από την Ρεάλ Σοσιεδάδ που το έκλεισε το ντηλ στην καρδιά μου. Ας πάρουμε καταρχήν την εικόνα ως εικόνα. Ένας Ουαλός, έστω και λίγο πιο σκούρος από τον μέσο Ουαλό – εξαιρείται ο Μάηκολ Τσόπρα, ο οποίος όμως δεν είναι Ουαλός – ο οποίος βρίσκει δουλειά στην χώρα των Βάσκων.