Kάνει ή δεν κάνει;

Καιρός να πάμε παρακάτω. Είπαμε άλλωστε και στο προηγούμενο άρθρο ότι δεν είναι να κάθεσαι και ιδιαίτερα στο ματς των Σερρών για πολλούς και διάφορους λόγους.

Σίγουρα σε πιάνει το γαμώτο γιατί «αυτός δεν ήταν Παναθηναϊκός», κάποιοι δεν σέβονται τη φανέλα και τα φορτώνουν όλα στον κόκορα. Σκέφτεσαι ωστόσο από την άλλη τι θα ήταν αυτό που θα άλλαζε αν το έπαιρνες το ματς; Μήπως θα έγραφε κανείς από αυτούς που πάλι έχουν ξεσαλώσει ότι το τριφύλλι άξιζε τη φετινή κούπα; Ούτε με σφαίρες.
Απλά με τέτοιες εμφανίσεις τους δίνεις το ψευτοάλλοθι να σερβίρουν σανό στους ανυποψίαστους πουλώντας το παραμύθι του «ορίστε, τι μιλάτε όταν χάνετε από τους τελευταίους» και να… απενοχοποιούνται τόσο οι ίδιοι όσο και οι «εγκληματίες». Να πανηγυρίζουν για το πρωτάθλημα του Καλόπουλου, του «Παραγκάρχη», του «52-48», του «Βαγγέλη ψάξου μόνος σου» και των «φιλικών». Ε δεν μου φαίνεται πως χάσαμε και τίποτα τελικά…
Νομίζω πως ένα καλό θέμα για να συζητήσουμε ετούτες τις θεωρητικά «νεκρές» μέρες είναι και το «αύριο» του Φερέιρα. Αλλωστε, εδώ πέρα κουβέντα κάνουμε, δεν παίρνουμε αποφάσεις. Μας κάνει ή δεν μας κάνει εν’ όψει της νέας σεζόν; Πρέπει να του δοθεί μια ευκαιρία από την αρχή ή κινδυνεύει να καεί και πρέπει να πάμε σε κάτι καινούργιο και άφθαρτο;
Προσωπική μου άποψη και παρότι ακόμη δεν έχουμε πάει στα πλέι οφ, είναι ότι ο Πορτογάλος πρέπει να καθίσει και του χρόνου στο τιμόνι του τριφυλλιού. Το πρώτο διάστημα η εμπειρία ήταν τραυματική καθώς όχι απλά δεν είχε πάρει χαμπάρι που έχει έρθει, αλλά δεν βοηθήθηκε κιόλας με αποτέλεσμα να δούμε «ομορφιές».
Ο τρόπος όμως που δούλεψε από τη διακοπή των γιορτών και μετά και η ομάδα που είδαμε μέχρι το παιχνίδι του Πειραιά με έπεισαν ότι ο άνθρωπος αυτός κάνει για την ομάδα και αξίζει να τον δούμε και από την αρχή, άσχετα αν σε τέτοιες συζητήσεις όλα είναι σχετικά και ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Σαφώς και τα μηνύματα της μετά ντέρμπι εποχής δεν είναι ενθαρρυντικά καθώς ο Πορτογάλος αδυνατεί να μαζέψει τα χαλινάρια και να δώσει κίνητρο, όμως αλήθεια ποιος στη θέση του θα το κατάφερνε; Νομίζει κανείς πως είναι απλό;
Δεν είναι εύκολο να ανοίξεις το κεφάλι ενός ποδοσφαιριστή και να του βάλεις μέσα όλα όσα αποτελούν καθήκον του. Αυτό έγκειται στον επαγγελματισμό του καθενός και τις φιλοδοξίες που έχει. Δεν πάει να φωνάζει όλη τη βδομάδα ο χι ή ο ψι κόουτς; Αμα γουστάρει να πετάξει χαρταετό ο παίκτης, τζάμπα θα καίει η λάμπα. Το κίνητρο του... ηθικού πρωταθλητή, ποτέ δεν είναι άλλωστε αρκετό.
Καλώς ή κακώς επίσης ο Φερέιρα δεν είναι μπαμπούλας, αλλά προπονητής. Το πρώτο ή το ΄χεις ή δεν το ‘χεις. Ο συγκεκριμένος είναι λίγο πιο σοφτ, κάτι ενδιάμεσο θα έλεγα για να μην τον αδικήσουμε. Το κακό απλά στην ιστορία είναι ότι δεν υπάρχει και κανένας άλλος από πάνω για να τους εξηγεί το όνειρο. Ο Γόντικας θέλει, ιδρώνει και με το παραπάνω τη φανέλα του, αλλά δεν είναι γι’ αυτή τη δουλειά. Δεν βγήκε τυχαία λοιπόν η παροιμία για το ψάρι που βρωμάει από το κεφάλι. Και το δικό μας το ψάρι, δεν