«Σεντονάτα», όμορφα και... διαφορετικά

Υπάρχουν περιπτώσεις που ένας αγώνας, όσο σημαντικός κι αν είναι, επισκιάζεται από τα συναισθήματα. Ως λαός άλλωστε είμαστε του... συναισθήματος, δεν διαθέτουμε «στυγνή λογική» ούτε... ρομποτίζουμε όπως άλλοι «ανεπτυγμένοι».

Είμαστε και των άκρων βέβαια, του ρίσκου και της «περιπέτειας», αλλά κι αυτό εντάσσεται στη διαφορετικότητά μας. Καλώς ή κακώς, αυτοί είμαστε, ακόμη κι αν αντικειμενικά μια τάση «αυτοκαταστροφής» την έχουμε στο dna μας...
Εν πάση περιπτώσει από το ντέρμπι του Παναθηναϊκού

με την ΑΕΚ επιτρέψτε μου να ξεχωρίσω το εξωαγωνιστικό από το αγωνιστικό σκέλος. Ναι, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να «γυρίσει» τα δεδομένα στα πλέι οφς με το «τρία στα τρία» στα τελευταία ισάριθμα ματς. Πράγματι ο Τοτσέ βγήκε πρώτος σκόρερ στη συγκεκριμένη διαδικασία φτάνοντας τα τρία γκολ (μαζί με τον Λύμπε), όλα πολύτιμα και «χρυσαφένια». Σαφώς και οι «πράσινοι» έχουν το δικαίωμα να διεκδικήσουν την έξοδο στην επικείμενη διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ.

Εννοείται ότι άξιζαν να κλείσουν τη χρονιά με ένα ζεστό χειροκρότημα από την εξέδρα και με το μίνιμουμ της «επιτυχίας» όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται (και είναι) για τον Παναθηναϊκό κάτι τέτοιο. Τα έχουμε εξηγήσει πολλάκις άλλωστε για το πως πάλεψε κόντρα σε θεούς και δαίμονες αυτή η ομάδα τη φετινή σεζόν...

Αλλά... Επιτρέψτε μου να μείνω στη σκηνή που ο Γρηγόρης Παπαβασιλείου ξέσπασε σε λυγμούς μετά την αποθέωση απ' όλο το γήπεδο τη στιγμή της αλλαγής του Σωτήρη Νίνη.

Δώστε μου το δικαίωμα να μοιραστώ μαζί σας ότι τα έξι χρόνια από τότε που ένα αμούστακο παλικαράκι, που δεν είχε κλείσει τα 17 του χρόνια, έμπαινε στο ίδιο γήπεδο το ΟΑΚΑ και μας ανάγκαζε να «τσιμπιόμαστε» για τις «ομορφιές» του στο ματς με τον Πανιώνιο, πέρασαν σαν φιλμ από μπροστά μου...

Ο Σωτήρης Νίνης, είτε πρόσφερε όσα μπορούσε, είτε όχι, είτε τον αδίκησαν είτε αδίκησε τον εαυτό του, αρέσει ή δεν αρέσει εν πολλοίς στον καθένα από μας δεν παύει να ήταν μία διαρκής εικόνα αισιοδοξίας και υπερηφάνειας για το σύλλογο. Σε ένα διάστημα δύσκολο για την ομάδα εξαιτίας των όσων συνέβαιναν στο ποδόσφαιρό και το πρωτάθλημά μας. Ο Νίνης ήταν (και) μία μορφή διεξόδου. Και το χθεσινό του «αντίο» ήταν ένονο... Οπως και η πρεμιέρα του επί Μουνιόθ...

Υ.Γ.: Ηταν αντάξιο του επιπέδου των φίλων του Παναθηναϊκού το θερμό χειροκρότημα στον Λύμπε. Εναν μεγάλο ποδοσφαιριστή που του άξιζε πολύ καλύτερη τύχη και σαφώς μεγαλύτερη αναγνώριση. Εκατσε στην «κέντα» όπως και πολλοί άλλοι αθλητές, συνάδελφοί του...

Οπως επίσης ήταν δείγμα υγείας η αναγνώριση στον Ζεσουάλδο Φερέιρα. Ευτυχώς, λέω εγώ, υπάρχει ακόμα κόσμος που «αντιστέκεται» στο «βωμό» της νίκης... με κάθε τίμημα.

Υ.Γ.1: Για να μην λέτε ορισμένοι «κολλημένοι» για «κοκοκο» κτλ, σαφώς και δεν υπάρχει οφ σάιντ στη φάση του Λυμπερόπουλου στο 16'. Δε νομίζω πάντως ότι ο Παναθηναϊκός δεν άξιζε τη νίκη και κυρίως τη θέση στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ με βάσει τη συνολική του εικόνα στο πρωτάθλημα. Ολα τα άλλα, έπονται. Τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό...