«Ποιος τα γράφει αυτά;»

Μια εβδομάδα πριν. Η Σίτι χρειάζεται δύο γκολ στις καθυστερήσεις για να πάρει το πρωτάθλημα και να γλιτώσει από μια αυτοκτονία που θα έμενε στην ιστορία. Ο Τζέκο βάζει το πρώτο, ο Αγουέρο βάζει το δεύτερο και την ώρα που το γήπεδο διαλύεται, ο Αγγλος εκφωνητής αναρωτιέται: «Who writes that stuff?»

Μια εβδομάδα μετά, ο τελικός του Champions League ανήκει στο παρελθόν, εγώ βρίσκονται στο αεροπλάνο της επιστροφής και κάπου ανάμεσα σε

Σίγουρα, μπορείς να μην αναρωτηθείς. Μπορείς να βγάλεις τελείως απ’το μυαλό σου αυτήν την οπτική γωνία, να ασχοληθείς με αυτά που είδες, χωρίς να ψάχνεις στη μεταφυσική το ποιος κινεί τα νήματα.

Μπορείς να μιλήσεις για την επιλογή του Μπέρτραντ από τον Ντι Ματέο, για την σωστή μετατόπιση του Μάτα πίσω από τον Ντρογκμπά. Μπορείς να μιλήσεις για το πόσο καλά πήγε ο Μπόατενγκ, για το πώς φάνηκε από πολύ νωρίς πως ο Μίλερ θα είναι μέσα σ’όλες τις σημαντικές φάσεις κι έχει καλές πιθανότητες να είναι αυτός που να σκοράρει.

Μπορείς να εκθειάσεις το παιχνίδι των μέσων, του Μίκελ, του Λάμπαρντ, του Σβαϊνστάιγκερ, να μιλήσεις για τα άπειρα σουτ που μπλόκαραν με αυτοθυσία ο Κέιχιλ με τον Λουίς. Μπορείς να συζητήσεις το πόσο έλειψαν από την Μπάγερν οι δεύτερες επιθέσεις που θα της έδιναν τα κλεψίματα του Γουστάβο ή πόσο ακίνδυνη ήταν η Τσέλσι επιθετικά χωρίς το κάθετο παιχνίδι του Ραμίρες.

Αλλά, γιατί να το κάνεις; Γιατί να ασχοληθείς μ’όλα αυτά, όταν κάθε συζήτηση καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα. «Ήταν γραφτό». Chelsea had their name written on the trophy, που λέει κι η αγγλική έκφραση. Το όνομα της Τσέλσι ήταν γραμμένο στο κύπελλο. Σε ελεύθερη μετάφραση, ήταν δικό τους και θα το έπαιρναν ο,τι κι αν γινόταν, το μόνο που έμενε ήταν να δούμε το πως θα γίνει.

Πώς να μην πεις πως ήταν γραφτό, όταν βλέπεις την Τσέλσι να σκοράρει στο πρώτο και μοναδικό κόρνερ που κέρδισε στο παιχνίδι, κόντρα σε μια ομάδα που εκτέλεσε 20 κόρνερ κι έκανε 35 σουτ. Πώς να μην σκεφτείς την επανάληψη της ιστορίας, όταν βλέπεις τον Μίλερ να σηκώνει τη γροθιά στον αέρα όταν γίνεται αλλαγή, να είναι ο παίκτης που έκρινε τον τελικό και λίγα λεπτά αργότερα τον βλέπεις να έχει το βλέμμα που είχε κι ο Ματέους το 1999.

Πώς να μην μιλήσεις για δανεικά που γυρίζουν, όταν βλέπεις τον Ντρογκμπά πρώτα να ισοφαρίζει για να κρατήσει ζωντανή την ομάδα του και μετά τα πέναλτι να τον φέρνουν να μπορεί να χαρίσει την κούπα στην ομάδα του με το τελευταίο χτύπημα της μπάλας. Το χτύπημα που έχασε ο Τέρι πριν από τέσσερα χρόνια στη Μόσχα, το χτύπημα που θα είχε κάνει ο Ντρογκμπά, αν δεν είχε αποβληθεί τότε στην παράταση.

Πώς να μην μιλήσεις για αόρατα νήματα που κινούν την ιστορία, όταν σκέφτεσαι πως ο απόλυτος ήρωας, Ντιντιέ Ντρογκμπά, έκανε δύο πέναλτι και δεν του κόστισε κανένα. Έκανε πέναλτι στο Καμπ Νου, δοκάρι ο Μέσι. Έκανε πέναλτι στον τελικό, το έπιασε ο Τσεχ.

Ο,τι κι αν έκανε ο Ιβοριανός, το σενάριο τον ήθελε ήρωα κι όχι μοι