«Παπ» ο τρομερός! (phs &vid)

Ο σοφός λαός λέει: «Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις». Ο Δημήτρης Παπανικολάου πάντως τα έκανε και τα δύο στην καριέρα του και τελικά δεν του βγήκε σε κακό… Γεύτηκε με το κουτάλι τις επιτυχίες, έλεγε πάντα αυτό που σκεφτόταν (κι ας αναγκάστηκε κάποιες φορές να αναιρέσει τα λεγόμενά του), γνώρισε την απόλυτη αγάπη, όπως και το απόλυτο μίσος, επιβίωσε, ξαναγεννήθηκε από τις στάχτες του, πρόσφερε -μεταξύ άλλων- στο ελληνικό μπάσκετ μερικές από τις μεγαλύτερες ατάκες που έχουν ποτέ ειπωθεί και έπειτα από 20 χρόνια μιας μεγαλειώδους πορείας (με τα πάνω και τα κάτω της) αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσι του.Το Onsports.gr κάνει ένα μίνι αφιέρωμα στον παίκτη, αλλά και τον άνθρωπο που ανεξάρτητα με το χρώμα φανέλας που φορούσε ήταν αδύνατον να περάσει απαρατήρητος. Ακόμη κι όταν καθόταν στην άκρη του πάγκου…Φαινόταν από μικρός…Κάποιοι γεννιούνται ταλαντούχοι… Κάποιοι χρειάζεται να δουλέψουν σκληρά για να φτάσουν ψηλά… Ο Δημήτρης Παπανικολάου τα είχε και τα δύο… Γεννημένος στις 7 Φεβρουαρίου του 1997 και όπως όλη η γενιά του «ποτισμένος» από τον θρίαμβο του ΄87, ξεκίνησε δειλά δειλά στον Αστέρα Νέων Λιοσίων. Και παρότι η ομάδα του ήταν μικρή, τα κατορθώματά του ήταν τόσο μεγάλα, που ανάγκασαν τις περισσότερες ομάδες να ασχοληθούν μαζί του πριν καν κλείσει τα 14!Μάλιστα, οι «αιώνιοι»- οι οποίοι σημάδεψαν ανεξίτηλα την καριέρα του- έδωσαν την πρώτη τους μάχη για χάρη του όταν ακόμη αγωνιζόταν στον Αστέρα! Πρώτος είχε πλησιάσει τον «Φον Δημητράκη» (όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν)  ο Παναθηναϊκός το 1991, όμως, οι διαπραγματεύσεις δεν προχώρησαν, καθώς ο Ολυμπιακός μπήκε «σφήνα» και το 1992 απέκτησε τα δικαιώματά του.Οι ερυθρόλευκοι έκριναν ότι το ταλέντο του «Παπ» ήταν ακόμη «άγουρο» και για να «ψηθεί» τον έδωσαν στον Σπόρτιγκ για τρία χρόνια. Με την ομάδα των Πατησίων πραγματοποίησε εξαιρετικές χρονιές σε Α2 και Α1 και τελικά το 1995 φόρεσε και επίσημα την φανέλα του Ολυμπιακού. Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν φύγει από τα Πατήσια πρωταγωνίστησε στην ξέφρενη πορεία της ομάδας και την κατάκτηση της  4ης θέσης, που της έδωσε το ευρωπαϊκό εισιτήριο (1994-95).Εθνικός… σταρ και άνθρωπος των τελικών!Πριν την μετακόμισή του στον Πειραιά, ο Παπανικολάου είχε ήδη αρχίσει να «εθίζεται» με τις Εθνικές ομάδες στις επιτυχίες, καθώς το 1993 είχε αναδειχθεί με την Εθνική παίδων πρωταθλητής Ευρώπης. Εκτοτε «έχτισε» μια ξεχωριστή παράδοση… Εχανε σπάνια σε τελικό! Το 1995 είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα κόσμου με την Εθνική Εφήβων. Το 1997 τα είχε σαρώσει όλα με τον Ολυμπιακό κατακτώντας το triple crown, ενώ δέκα χρόνια αργότερα κατέκτησε ένα ακόμη triple crown, αυτή την φορά ως παίκτης του Παναθηναϊκού. Ας επιστρέψουμε, όμως, στο 1995…Αγάπη παράξενη, με μίσος δεμένη!Προπονητής στην πρώτη του χρονιά στο Λιμάνι ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης, του είχε μεγάλη αδυναμία, παρότι οι σχέσεις τους στην πορεία των ετών είχαν αρκετά σκαμπανεβάσματα. «Είχα πολλά παράπονα από τον Ιωαννίδη, όπως και αυτός ενδεχομένως είχε από εμένα», είχε δηλώσει