Ολυμπιακός, Part I

Πάμε σιγά-σιγά να ξεκινήσουμε την κουβέντα για το ντέρμπι του Σαββάτου, αν κι αυτή πλέον μοιάζει μάταια μετά το σημερινό μπαράζ Τσάκα.

Αφού πρέπει να θεωρείται σχεδόν κλεισμένο το ντιλ, που συνεπάγεται σχεδόν κλεισμένη απόκτηση του Ροναλντίνιο και τους Τζαβέλα, Βλαχοδήμο και Σισέ να βρίσκονται στην διακριτική ευχέρεια του Φερέιρα, τσάμπα συζητάμε για τον αγώνα του Σαββάτου, είναι άνευ σημασίας. Πόσω μάλλον από τη στιγμή που

μάθαμε όχι μόνο πως το τελικό σκορ θα είναι 1-3 υπέρ του Παναθηναϊκού, αλλά και την διακύμανση αυτού, αφού στο 65’ θα είναι στο 0-2.

Άκρα

Όμως, παρότι ξέρουμε τον νικητή και τις μεταγγραφές του Ιανουαρίου, θα πρέπει να προσποιηθούμε πως έχουμε άγνοια και να ασχοληθούμε με το ντέρμπι σαν να μην ξέρουμε τίποτα, σαν να έχει διατηρήσει το ενδιαφέρον που προκαλεί. Θα ξεκινήσουμε την κουβέντα από τον Ολυμπιακό και τον τρόπο που αγωνίζονται οι εξτρέμ του με τον Βαλβέρδε στον πάγκο.

Ο Βαλβέρδε δεν θέλει από τους παίκτες που παίζουν στα άκρα της επίθεσης να έχουν συμπεριφορά εξτρέμ, να παίζουν δηλαδή στη γραμμή, αλλά να κινούνται τελείως διαφορετικά στο γήπεδο. Αυτό φάνηκε και στην πρώτη θητεία του στο λιμάνι και συνεχίζεται και στην δεύτερη.

Δεξιά

Ο παίκτης που παίζει δεξιά στην επίθεση είναι στην πραγματικότητα ο πιο ελεύθερος τακτικά παίκτης στο γήπεδο. Ο Βαλβέρδε βρήκε στο πρόσωπο του Τοροσίδη τον μπακ που παίζει όλη την πλευρά, περνάει την περισσότερη ώρα στο γήπεδο πάνω από την σέντρα και στην ουσία είναι αυτός που δίνει το πλάτος στα δεξιά.

Μοιραία, ο παίκτης που παίζει μπροστά του έχει μεγάλη ελευθερία, αφού ούτε γυρνάει πολύ πίσω, ούτε πρέπει να παίζει στη γραμμή. Κινείται κυρίως ως δεύτερος επιθετικός, κοντά και μέσα στην περιοχή και στην πραγματικότητα είναι αυτός που πλαισιώνει τον φορ, μαζί με τον παίκτη που παίζει πίσω από την κορυφή. Στην πρώτη θητεία του στον Πειραιά, ο Βαλβέδε βρήκε στο πρόσωπο του Γκαλέτι τον τέλειο παίκτη για να παίξει αυτόν τον ρόλο.

Γκαλέτι

Ο χαρισματικός Αργεντίνος είχε όλα τα προσόντα που απαιτούσε ο ρόλος και καθόλου τυχαία έκανε με τον Βαλβέρδε την πιο παραγωγική σεζόν της καριέρας του. Μπορεί στην πρώτη του χρονιά στον Ολυμπιακό να πέτυχε τα μεγάλα γκολ στον όμιλο του Champions League, στο πρωτάθλημα όμως είχε μόλις τρία γκολ σε 23 παιχνίδια ως βασικός, εκ των οποίων το ένα ήταν με πέναλτι και το άλλο με εκτέλεση φάουλ.

Χάρις στην τακτική του χρησιμοποίηση από τον Βαλβέρδε, ο Γκαλέτι έκανε την επόμενη χρονιά τις εμφανίσεις που υποθέτω πως όλοι θυμόσαστε. Ο Αργεντίνος πέτυχε 14 γκολ στο πρωτάθλημα (20 αγώνες βασικός), εκ των οποίων τέσσερα ήταν με πέναλτι, ένα με φάουλ και εννέα με σουτ, ενώ σκόραρε κι από δύο φορές σε Κύπελλο και UEFA.

Κανείς και μετά ο Ραφίκ

Στην δεύτερη θητεία του ο Βαλβέρδε δεν βρήκε στο ρόστερ τον παίκτη που θα επαναλάβει τα όργια του Γκαλέτι. Η θέση στα δεξιά της επίθεσης έγινε κάτι σαν κέντρο διερχομένων, αφού εκεί έπαιξαν ο Φουστέρ, ο Ρόμενταλ, ο Φετφατζίδης και ο Ζαϊρί, χωρίς κανείς τους να δώ